Zie het leven niet meer zitten.

Ik post hier omdat ik echt met niemand anders kan praten. Het moment dat ik maar een ding zeg over mijn gevoelens tegen mijn doktor wil ze me meteen op suicide watch zetten in zo'n een of andere kliniek. Bij mij ouders gaat het er in één oor in en de ander weer uit, ze willen er niets over horen. Ze willen dat ik een perfect kind ben. Zonder klachten, zonder verdriet en vol succes, maar dat ben ik niet.

 

Het begon al toen ik 8 jaar oud was. Mijn ouders maaktte constant ruzie over het kleinste ding. Het werd soms zo erg dat ik niet eens mijn eigen kamer uit durfde. Ik had nooit ruzie, om niets. Ik was opgegroeit in een 'familie' waar de enige communicatie dat aanwezig was, schreeuwend moest. Gelukkig woonde ik in een leuke buurt en ik had ook wat vrienden. Maarja, aan alles moest een eind komen, ook aan dat. We gingen verhuizen. Mijn nieuwe basisschool was een hel. Alle kinderen om me heen vonden me vreemd, omdat ik een 'stadskind' was, of zo iets. Veel vrienden maakte ik niet. De leraren waren ook niet echt positief. Mijn mentaale gezondheid ging achteruit tot op het punt dat elke dag dat ik ging slapen, hoopte dat ik niet meer wakker werd.

Tegen deze tijd was ik 10. Mijn lerares van groep 7/8 zei dat ik niets ging bereiken in het leven. Dat geloofde ik. Ik dacht dat naar de middelbare school gaan een blessing was. Nieuwe start, nieuwe kansen. Niet dus. In de brugklas was ik meteen al het doelwit van pesten, omdat ik stil was en niets terug deed. Ik had wel een paar vrienden, maar ze maakte het wel duidelijk dat ze om mijn problemen en buiten school geen fuck om me gaven. Ik werd ongeloofelijk depressief. Ik begon met snijden en andere soorten self-harm om mezelf te straffen voor hoe ik was, hoe ik eruit zag en waarom ik nou weer zo ongeloofelijk dom moest zijn.

De 2de klas ging verschrikkelijk en ik stroomde 1 niveau af. Weer een kans, dacht ik. Ik was alleen, maar niemand bemoeide zich echt met me op 1 jongen na, waar ik wel eens me ging gamen. Het begon beter te gaan en ik dacht dat ik eindelijk mischien een beetje blij kon zijn met het leven. Toen maakte ik de grootste fout ever. Ik werd verliefd op een meisje. Ze zat 1 klas lager dan mij en ze was echt het mooiste meisje wat ik ooit had gezien. Tot mijn verassing vond ze mij ook leuk, zelfs met mijn onaantrekkelijke kop. Ik zat helemaal met mijn hoofd in de wolken. Totdat ik haar zag, met een andere jongen. Later kwam ik erachter dat ze 3 keer was vreemd gegaan. Ik haatte mezelf en alles crashde weer in elkaar.

Ik bleef in de derde klas zitten en moest het jaar overdoen. Ik vechte me erdoorheen en kwam eindelijk in de vierde klas. Ruzies thuis bleven doorgaan. Geen een meisje die mij wou, slechte cijfers ( dacht ik persoonlijk, andere vinden ze 'prachtig ), bijna geen vrienden. Ik begon met roken, in de hoop dat ik daar aan dood kon gaan. De enige reden dat ik mezelf nog niet had afgemaakt was zodat ik mijn familie een enige beste vriendin niet zou kwetsen.

 

Toen kwamen we op nu. Ik ben bijna klaar met mijn examens en ik haal het waarschijnlijk net op het randje. ( 5 op mijn diploma. Iedereen staat vast te poppelen me aan te nemen! ) Ik had een bepaalde opleiding in zicht die ik echt super graag wou doen, dat is media vormgeving. Het enige waar ik echt ooit goed in ben geweest is gamen en tekenen. Daar haalde ik mijn enige blijdschap uit. Ik had me kapot gewerkt. Meeloopdag gedaan op de vervolgopleiding, motivatie brief van een kantje, uren gewerkt om het perfecte portfolio bij elkaar te zetten en precies geoeffend wat ik kon zeggen/doen. Opdracht van intake gesprek had ik ruim voor de tijd af. Ik was positief en eindelijk weer hoopvol, na een leven ellende. Ik kreeg 3 weken later een e-mail van de school. Afgewezen. Ik kan nergens naartoe. De tweede dichtbijzijndste school is bijna 150 km verderop en ik wil echt geen opleiding doen waar ik niets mee heb, niets van kan en niets aan heb.

Mijn hele leven is een grootte ellende geweest vol met teleurstellingen en niemand die naar me omkijkt. Het is alsof ik gedoemd ben te falen, een mislukkeling te zijn. Ik weet echt niet meer wat ik moet doen. Het leven zit me tegen en ik wil niet meer rondlopen op deze aarde gewoon om een grote hindernis voor iedereen te zijn. Ik wou echt niet dat het zo lang doorging, maar ik wist echt niet waar ik anders terecht kon. Bedankt.