Een luisterend ook kan deugd doen

Ik ben denk ik al ongeveer 3 jaar depressief op sommige momente. Gaat het beter dan op andere Begin dit jaar in oktober november zat ik zo diep in de put dat iedereen het begon te merken de leerkrachten zagen dat ik niet mee werkte (wat ik anders altijd doe) mama papa mijn beste vriendin maar ook mensen waar ik heel soms tegen praat zagen dat ik me niet goed voelde ik kroop weg in hoekjes en sloot mezelf af van alles en iedereen ik antwoordde niet meer op berichten januari december februari gingen goed ik was weer een beetje in orde ik voelde me weer redelijk oke maar in maart rond mijn verjaardag was het weer zo en ik ben er niet meer uitgeraakt sindsdien misschien 3 dagen dat ik me echt goed voelde maar bon dat is het dan ook wel In het lager werd ik constand beledigd uitgesloten en uitgelachen ze smeten van die beledigen waarvan je denkt van waarom zeg je dat zelf maar ja na een tijdje ben ik die beledigen wel beginnen geloven in het 4 e en 5e leerjaar heb ik 1 keer een woede aanval gehad ik was zo boos op alles en iedereen op mezelf op mijn vrienden die gene echte vrienden waren op alle mensen die me ooit gek noemden of raar aan keken omdat ik medelijden had omdat ik op kwam voor de zwakkere in de klas omdat ik mezelf was ik voelde me nergens ooit thuis Ik ben dus gaan geloven in al die beledigingen en op den duur was mijn zelfvertrouwen zo klein zo weinig dat ik er bijna geen meer heb in plaats van zelf vertrouwen is er nu haat ik haat mezelf voor alles wat ik doe ik haat mezelf en ik weet dat ik dat niet moet doen ik weet dat ik me er niet veel van moet aantrekken en das nog het ergste dat ik het weet maar niet doe ik haat mezelf zo hard Ik moet mezelf elke dag bij elkaar rapen om door te doen zoals iedereen me kent vrolijk en behulpzaam ik moet mezelf elke dag weer uit mijn bed trekken ik moet mezelf elke dag mijn bed uit sleuren en zeggen tegen mezelf dat het wel zal lukken ik heeft mezelf valse hoop elke dag weer maar het lukt me niet meer op school kan ik niet meer lachen en vanaf dat ze ook maar iets over mij zeggen val ik in Wenen neer tis verschrikkelijk ik wil de mensen rond mij geen pijn doen dat heb ik nooit gewilt maar toch doe ik dat doordat ze mij zo zien donderdag ben ik bijna al wenend naar school vertrokken mijn mama had het gezien en haar pijnlijke blik staat voor altijd in mijn geheugen geschreven het moment dat mijn beste vriendin mij zo zag zitten staan keek ze me medelijdend en pijnlijk aan ze heeft het al zo zwaar en dan leg ik haar daar nog iets boven was Ik ben niet meer wie ik was vroeger of nu ik weet niet eens wie Als je mij een compliment zou geven zou je zien dat ik het zou afwimpelen ik zou het negeren of terug kaatsen of dankje zeggen maar het vanbinnen totaal niet geloover Ik slaap bijna niet meer s'nachts omdat ik het niet kan los laten maar de slaap neemt het meestal van me over Ik heb al zitten denken over zelfmoord maar dat heeft geen zin dat ik alleen maar al diegene die van je houden pijn doen en dat kan ik niet ik kan mezelf ook niet breken en dat vind ik ook jammer dat ik mezelf niet kan pijn doen maar ik kan mezelf wel breken vanbinnen en dat is wat er langzaam met mij gebeurd ik breek in duizenden stukjes en niemand kan me herstellen ik ben een prul die als hij niet meer werkt de vuilbak in gegooit word en ik functioneer al een tijd je niet meer. Het gaat beter met me dat moet ik wel zeggen. Ik heb het mijn ouders verteld en al mijn vrienden die het willen weten. Bij mij gaat het niet om hulp ik verwacht geen hulp van niemand. Ik wil alleen soms een luisterend oor want dat kan zoveel duegd doen. Mijn beste vriendin moet volgend schooljaar weg van mijn school. Ze is mijn enige vriendin zonder haar stond ik hier nu niet meer. Zij hielp mij en ik hielp haar dag in dag uit. En nu moet ze weg het is net alsof er een deel van mezelf weg gaat. We blijven contact houden dat zeker maar toch. Ik heb nog vrienden maar die plagen me alleen maar dus in theorie sta ik er volgend jaar alleen voor. Ik heb altijd meer om mijn vrienden dan om mezelf gegeven en dat doe ik nog steeds dat is mijn houvast in zware tijden. Ik verwacht geen hulp van mijn vrienden of van jullie. Ik wil gewoon dat jullie luisteren. Luisteren kan al heel veel doen jullie mogen zeker jullie mening geven. Wat zouden jullie doen als je in mijn schoenen zou staan? Alvast bedankt voor het lezen . Gr L.