Ja mooi verhaal lijkt erg volwassen zo een verhaal.Lijkt op een verhaal van een prof hulpverlener

[Deel 1] Hallo jongen 14 (niet TS, maar die hierboven),

Het klinkt er echt naar dat je depressief zou kunnen zijn. En denk nu alsjeblieft niet dat mensen met een depressie 'het vast erger hebben', want ik ben zelf depressief geweest, dus ik weet waar ik over spreek. En zelfs als je niet 'officieel' depressief bent, dan ben je, zoals ik uit je verhaal opmaak, alsnog behoorlijk ongelukkig en dat is ook gewoon erg.
Allereerst: echt, er is hoop! Alles lijkt nu misschien behoorlijk hopeloos, maar je leven kan echt veranderen, je kunt echt weer gelukkig worden. Ik heb het zelf zo meegemaakt.
Ik raad je aan hier niet mee rond te blijven lopen. Praat erover met iemand, desnoods met een vertrouwenspersoon op school of met de Kindertelefoon. Het voelt misschien alsof je anderen daar niet mee 'lastig mag vallen', maar - en dit verrast je misschien - het is ook voor andere mensen prettig als je gelukkig bent. Stel je eens voor hoe je het zelf zou vinden als iemand in je leven depressief zou worden.
Daarnaast: je geeft aan dat het soms voelt alsof die negatieve gedachten in je hoofd van iets of iemand anders komen, terwijl je weet dat ze uit jezelf komen. Dit hoeft geen slecht beeld te zijn als je depressief bent! Ik heb zelf juist geleerd om onderscheid te maken tussen mijn 'eigen' denken en de gedachten van mijn depressie. Zo is het veel gemakkelijker om 'boven je depressie uit te stijgen'. Je bént niet je depressieve gedachten, nee, je hébt depressieve gedachten. Zo kun je uiteindelijk gaan inzien dat je depressie het mis heeft: je telt wel mee, je mag er wel zijn, je bent niet waardeloos. (Misschien klinkt dit nu ongeloofwaardig, maar echt, als je eenmaal begint te genezen, dan zul je dit steeds meer gaan inzien; zoals ik al zei ben ik zelf depressief geweest en ik heb het precies zo meegemaakt.)
Wat ik ook heb moeten leren, is om mijn grenzen aan te geven. Zoals ik je verhaal lees, klink je als iemand die anderen niet wil kwetsen en zichzelf daarom voortdurend 'opoffert'. Je vrienden maken bijvoorbeeld grappen over het feit dat je puisten hebt (waar je echt niets aan kunt doen) en jij vindt dat eigenlijk vervelend, maar toch ga je maar mee in die grappen en zeg je er niets van, waarschijnlijk omdat je bang bent dat je vrienden je anders vervelend zullen vinden. Probleem is echter dat je vrienden zo niet beseffen dat ze je kwetsen. Wat ik heb moeten leren - en nog steeds aan het leren ben - is om het aan te geven als je iets vervelend vindt. Je hoeft dan echt niet kwaad te worden; het is juist beter om het gewoon vriendelijk te zeggen. Bijvoorbeeld: "Hé, willen jullie alsjeblieft geen grappen meer maken over dat ik puisten heb, want ik vind dat eigenlijk hele vervelend." Als ze echte vrienden zijn, dan respecteren ze dat; respecteren ze het niet, dan zegt dat meer over je vrienden dan over jou. Echt, je zult hier gelukkiger van worden en dat straal je ook uit naar de buitenwereld, dus je moet niet denken dat je dan egoïstisch bent.

[Deel 2] Iets vergelijkbaars gaat op voor je moeder: waarschijnlijk omdat je je familie niet teleur wilt stellen, zeg je steeds maar dat je gewoon niet goed had geleerd in plaats van dat je het niveau niet aankunt. Beter is het om gewoon een keer goed uit te leggen hoe jij school ervaart: dat je bang bent dat je familieleden teleurgesteld zullen zijn als je geen VWO doet, dat je daarom altijd maar zegt dat je gewoon niet goed geleerd hebt, maar dat eigenlijk het niveau gewoon te hoog voor je is en je daarom ontzettend veel stress ervaart. Echt, een lager niveau is ook prima! Heel theoretisch onderwijs, zoals je dat op het VWO krijgt, is leuk voor mensen die het kunnen en die het interessant vinden, maar iedereen heeft andere talenten en daarom kan niet iedereen het VWO aan. En dat is ook niet erg: ook niet iedereen kan op hoog niveau sporten. En er zullen genoeg MBO'ers zijn die beter een gootsteen kunnen repareren dan sommige mensen met een universitaire studie, ik noem maar iets. (Dat wil niet zeggen dat jij VMBO zult gaan doen, maar ik noem maar even een voorbeeld.)
Als je kans hebt, raad ik je ook aan om professionele hulp te zoeken. Ik heb zo zelf meer inzicht gekregen in de gedachtepatronen die tot mijn depressie leidden en geleerd hoe ik die kon omkeren én hoe ik moet reageren als die gedachten terugkeren, zodat ik niet opnieuw een depressie krijg.
Probeer snel te stoppen met snijden voordat het een gewoonte wordt! Ik heb eens de tip gehoord om elastiekjes om je polsen te doen en daaraan te trekken als je wilt snijden; je voelt dan wel pijn, maar beschadigt je lichaam niet zo. Dat is natuurlijk wel een tijdelijke oplossing, zodat je jezelf niet echt kwaad doet terwijl je probeert van je gewoonte af te komen.
Sorry dat dit antwoord zo lang is geworden, maar ik hoop dat het je toch helpt.
Ik wens je heel veel sterkte hiermee, jongen 14. Geef de hoop niet op! Je kunt echt genezen!

Hoi ik ben een einzelgänger niets mis mee .!!
Puisten stoor je daar niet aan hoort bij de ontwikkeling naar de weg van volwassenheid. Geen aanstoot aan nemen dat is het niet waard. jij bent behoorlijk intelligent anders kom je niet in Vwo. zorg dat je excelleert met jouw gave zodat je in de toekomst een universitaire studie gaat volgen. De maatschappij schreeuwt naar mensen zoals jij dus ga ervoor. laat je eigen niet door anderen teleurstellen
want dat zijn absoluut jouw vrienden niet. Zoek gewoon een vaste vriend of vriendin op waar je steun aan vind. Ik heb weinig vrienden maar er zijn vrienden die bij je zijn maar de beste zijn die voor je zijn.

Ik ben ook een jongen van veertien en ik heb vele klachten die overkomen met die van jou alleen dat ik dan niet homo ben. De laatste tijd trek ik me heel erg terug en ik ga vrij weinig met vrienden om buiten school. Ik zit ook onder de puisten en ik schaam me er heel erg voor vooral omdat niemand ze zowat heeft en het altijd het grapje is dat als iemand een puist heeft van "nou in ieder geval is het niet zo erg als hem" en dan wijzen ze naar mij (ook mijn vrienden doen dat) ik doe altijd gewoon leuk mee van ja bij mij is het erg. Me vrienden vroegen laatst een keer aan mij of ik misschien depressief was (want ik had het tegen 1 gezegd van dit en zus enzo en die had het toen tegen me andere vrienden gezegd omdat hij bezorgt was) Ik doe vwo en ik kan het niet heel erg aan maar ik probeer het toch voor me familie omdat iedereen vwo doet. ik weet dat dit verhaal een beetje vaag is maar ik weet niet hoe ik het anders kan opschrijven. Ik had toen tegen me vrienden gezegt van nee het is vast wel een puberfase of zoiets maar dat was al 6 maanden geleden en ik heb het nog steeds. Ik wil het eigenlijk tegen niemand vertellen want dan denken ze van ooh die wil alleen maar aandacht. Ik voel me echt rot de laatste tijd en ik heb me vandaag voor het eerst gesneden, in me vinger niet eens diep maar ik deed het wel. Ook game ik alleen maar maar ik doe niet aan drugs en roken want dan denken me vrienden weer van ooh daar is hij weer die junkie en ik weet gewoon echt niet meer wat ik moet doen en ik doe het slecht op school en als me moeder dan boos word op mijn cijfers en vraagt waarom dit zo is zeg ik ooh gewoon omdat ik niet heel goed had geleerd en dan wordt ze alleen maar nog bozer op me. Ik weet niet zeker of ik depressief ben want elke keer als ik denk misschien ben ik wel depressief dan zeg ik tegen mezelf nee dat is niet zo jij stelt je gewoon aan en je bent een jongen dus je huilt niet en mensen met depressie hebben het veel erger dan jij het is een beledeging tegen hun dat jij denkt jij met jouw zielige leventje depressie hebt (ja het gaat echt door me heen alsof ik iemand anders iets zegt tegen mij ook al weet ik dat ik het zelf ben) de laatste tijd zit ik alleen maar op me kamer en ben ik aan het gamen en vroeger gamede ik nog met vrienden die ik online had ontmoet maar ik ben daarmee gestopt en speel alleen nog maar games voor in je eentje. om eerlijk te zijn ik denk nu bij mezelf van waarom schrijf ik dit alsof het iemand iets boeit.

dat wilde ik even kwijt

Er is niets mis mee dat je Homo bent. helemaal niets minderwaardigs. De meeste intelligente en creatieve mensen zijn anders ,
Waarom er mee zitten ? Geniet gewoon van iedere dag , en heb overal het schijt aan .
Volg je hart en als andere mensen je niet begrijpen dan moet je hier totaal geen aanstoot aan nemen.Veel mensen die om je geven zeker wetenm.

hey! waar jij mee zit is dat je veel te weinig zelfvertrouwen hebt, ga naar een psycholoog, want echt: je bent niet de enige! zeg elke ochtend tegen jezelf: ik ben sterk/knap etc... en die vriendin? dump haar! ze is totaal niet met jou bezig en dat is het aller belangrijkste in een relatie! stay strong! ga hulp zoeken en praat met iemand die je vertrouwd: ouders, tante, oom, mentor, neef etc... schaam je niet, je bent niet de enige.

Je kunt misschien ook hulp zoeken van een psycholoog. Dat heeft mij erg geholpen toen ik depressief was. Ik weet niet hoe het nu met je gaat, want je bericht is alweer wat ouder, maar ik wens je veel sterkte! Hou vol!

Om daarvan verlost te worden moet je weten, dat dit alles via je hersenen wordt bewerkstelligd. Gewone gedachten of simpele handelingen worden aan gestuurd door flitsende kringpatronen, die voor elk begrip en andere vorm hebben. Normaliter trekt elke rondflits zich na uiting weer terug, en is de desbetreffende kring neutraal. Je blijft rustig en voelt je er zeker bij. Anders word het bij gedachtekringen, die door abnormale spanning- of ergernis zo krachtig zijn, dat ze moeite hebben met terug flitsen in neutraliteit. Schrik je daarvan of dit roept ergernis op, dan kan die kring gaan doordraaien. En bij sommige mensen zelfs dwangneurose veroorzaken. In jou geval moet je dus voorkomen dat wat je kwetst niet tot een vast patroon in hoofd wordt. Want dan kan in zichzelf opdrijvende denk- kringen ontaarden. De kunst is dus te gaan beseffen, dat je moet leren om al wat je niet direct schaadt, gewoon over je heen te laten komen. Des te meer dat dit je lukt, worden de oorzaken van je depressieve gevoelens af geremd.

heey jongen 14,

ik ben zelf lesbisch en herken je gevoel wel,

het depressieve gevoel ontstaan doordat je in de knoop zit met je zelf en omdat je ineens anders bent dan de ''normale'' mensen. Het gevoel van ''ik wil een vriendin'' komt omdat je bent opgevoed in een omgeving/cultuur waar het ''normaal'' is om met een vrouw te trouwen

Het is doodeng om het tegen iemand te zeggen, maar als je het eenmaal aan 1 iemand hebt verteld heb je ook iemand om mee te praten over je gevoel en hoe je het ervaart dat kan heel erg opluchten.

Het is helaas zo dat mensen vaak werden/worden uitgescholden voor homo, ik heb dat vroeger ook wel eens gedaan samen met een vriend. Onze rede daarvoor was dan valt het niet op dat wij het wel zijn. Wij hebben uiteindelijk wel onze excuses aan geboden. De pester is vaak zelf gay.

Op het moment dat je last krijgt van een depressie daalt je zelfvertrouwen gigantisch snel, Maar weet je bent niet de enige er zijn zoveel mensen die iets mankeren, niemand is perfect. Die ene leuke jongen uit de 4de kan wel een stoer en knap zijn maar ook hij kan onzeker zijn en iets hebben, misschien is hij wel heel erg dyslexties en kan hij geen zin schrijven zonder spelfout, of misschien heeft hij wel en grote moedervlek op zijn bil.
Iedereen is wel eens onzeker en bijna niemand zal zeggen ik ben heel knap en lekker en geweldig.

Over social media gesproken het kan je wel helpen om in contact te komen met anderen gay's die de zelfde leeftijd hebben als jou, Daar heb ik zelf veel aangehad toen ik 13/14/15 jaar was.

Heb je weleens gehoord van Jong&Out? Dat is ook een leuke en veilige site die is opgericht door het coc. Hier kun je ook makkelijk contact leggen met mensen.


SUCCESSS !!
ik hoop dat je er iets aan hebt gehad, laat het gerucht weten als je nog ergens advies over nodig hebt !