Hey meisje van 13, Ten eerste bedankt dat je wilt helpen. Ik begin me steeds kutter te voelen en ik heb ondertusse mn dood gepland. Ik wilde het vorige week doen. Ik had meerder methodes, ideeen, plekken, alles was gepland. Mijn vrienden zijn mij echt hlm zat. Ze zijn heel boos en ik durf het niet te vertellen. Bij jou heeft een vriendin het verteld. Als je trg kijkt, ben je dan blij dat ze het heeft gedaan? Want ik ben bang dat als ik me vrienden het vertel, dat ze me niet serieus nemen. Twee vrienden weten het maar hebben beloofd niets te zeggen en zij doen dat dan ook echt niet. Ik wil het me ouders zeggen maar heb de hele nacht lopen huilen van hoeveel pijn en zorgen ze dan krijgen. En dat wil ik ze niet aandoen. Hoe heb jij dat overleefd? Hoe leef je met die spijt? Je hebt heel veel geluk met zo'n vriendin. Ik hoop dat je dat weet. Ik wens je nog heel veel sterkte en succes met alles.

Hi, Ik zie mezelf hierin, laat me het uitleggen.

Het begon een jaar geleden, ik zat in de eerste en alles ging goed. Todat mijn tante in de eerste periode overleed. Het deed pijn, ik heb veel gehuild, maar na een tijdje begon ik weer de oude ik te worden en alles kwam weer goed.

Maar natuurlijk kwam er iets in de weg. Ik kreeg te horen dat mijn oma (beste vriendin, ik deelde alles met haar) terminaal ziek was. Ze had kanker. Nadat ik heb nieuws had gehoord begon ik te huilen, en huilen, en huilen en dat ging maar door. Mijn oma had nog een laatste wens, ze wou me zien hockeyen voor de laatste keer. Waarom ik? Waarom zou je je enige wens verspillen aan mij? vroeg ik me af.

De dag van de wedstrijd ging zoals gepland, het was heel leuk, en ik was meer dan blij om mijn oma, die terminaal was, te zien lachen en dat was waarschijnlijk ook 1 van de laatste keren dat ik haar zou zien lachen.

Niet lang daarna (07-02-2015) was mijn oma overleden, ik kan het me nog heel goed herinneren. Mijn vader belde op vanuit het ziekenhuis en het eerste wat ik vroeg was "Hey, hoe gaat het met oma?", geen antwoord "Pap?", nogsteeds geen antwoord en dat is wanneer het me te binnen schoot. Mijn oma/beste vriendin was overleden en ik kon er niks meer aan doen. Het enige wat ik kon doen was huilen, ik was kapot.

Op school ging het niet beter, mijn cijfers werden slechter en slechter, ik was deprissief. Ik wou dat niemand er achter kwam dus ik deed alsof alles goed met me ging, maar van binnen ging ik kapot. Niemand wist wat er wat van (Dat ik deprissief was.). Ik werd het irritante en luidruchtige meisje, maar zolang niemand er achter kwam vond ik het goed.

Maanden gingen voorbij, ik voelde me steeds kutter en niks helpte, zelf hockeyen helpte niet.

Mensen begonnen me steeds irritanter te vinden en ik begon mezelf steeds meer te haten. Ik had iets nodig om de pijn die ik in mn hart voelde weg te halen, dus ik begon mezelf pijn te doen. Niemand wiste het maar uiteindelijk had ik het toch verteld aan een vriendin. Ik zei dat ze het niet moest doorvertellen en dat ze echt dr mond er over moest houden, maar gelijk toen ik me omdraaide had ze alles verteld aan de teambegeleider van mijn school. Ik was pissed as fuck. Uiteindelijk hadden we het uitgesproken en ik realiseerde dat ze me alleen maar hielp. Iedereen die het moest weten wist het en probeerde me te helpen.

Maar hun hulp en liefde was niet genoeg om me te stoppen, ik kwam tot het punt dat ik niet meer wilde leven en gewoon weg wou. Ik had mijn dood basically al uitgeplant en het moment dat ik uit mijn huis stapte dacht ik aan mijn idolen, (Woah dit klinkt cheesy as hell maar ik meen het en neem me wel serieus.) One Direction hield me tegen. Wat zouden hun denken als ik dit zou doen?

Hun zijn de rede waarom ik hier nog ben, en ik ben meer dan dankbaar want mijn leven is verbeterd. Het doet pijn dat ik ze nooit zou ontmoeten, ze zijn tenslotte degene die me hebben gestopt.

Ik weet dat het laatste heel dom klinkt maar het gaat erom dat ik nu nog leef en en het belangrijkste dat ik mijn leven heb verbeterd, en gelukkig ben.

En mijn idolen/reddende engelen, die hebben een speciaal plekje in mijn hart Harry Styles, zit het diepst in mijn hart samen met mijn tante en mijn lieve oma