Kan niemand me dan echt helpen?

Heey, Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen: ik denk momenteel helemaal niet positief, want niks is echt positief momenteel. Ik geraak maar niet uit de knoop met mezelf, en niemand lijkt me te snappen. Alles gaat slecht, zowel mentaal als fysiek. Ik ben elke dag misselijk, heb hevige pijn in mijn buik dat maar niet weggaat, heb zeer rond mijn hartstreek, moet veel wenen en zie geen positieve toekomst momenteel op deze manier. Het is allemaal begonnen met mijn ex. Het laatste wat hij zei was (mijn naam), ik zie je graag, en ik kom zo snel mogelijk terug. En raad eens? Hij kwam niet terug, ik was vijf maanden en een half zwanger van hem, had hem al zoveel vergeven, maar desondanks kwam hij toch NOOIT terug. Ik geraak hier maar niet over. En het ergste van al is dat het niet alleen mentaal zwaar is, maar dat mijn gezondheid er ook volledig aan kapot gaat. Ik kan niet werken op deze manier. Ben al meerdere keren ziek geworden, waardoor ik al twee keer mijn baan verloor. En hoe het momenteel gaat, met al die pijnen zal werken nog niet echt lukken denk ik. En het ergste van al is al dat ongeloof bij iedereen. Ik ben echt niet lui en ik wil echt kunnen werken zoals alle andere mensen, maar dit lukt gewoon niet. Mijn lichaam wilt niet meewerken. Ik word daar echt zot van. Iedereen denkt precies dat ik de luie wil uithangen en gewoon niet wil gaan werken en altijd lieg over mijn gezondheid, maar zij weten niet wat het is, want zij voelen niet wat ik voel. En dat is ook niet alles, ze kunnen blijkbaar ook maar niet snappen dat ik niet over mijn ex heen geraak. Maar, ik zie hem niet als een "gewone" ex, ik heb een kind van hem en we hadden toekomstplannen, ik zag me echt oud worden met hem, het klinkt misschien stom, maar ik zag ons echt als twee oude bejaarde mensen nog bij elkaar zitten, samen met onze kinderen en kleinkinderen. Maar dat is allemaal in het water gevallen. Ik was mijn leven zo gewoon met hem. Ok, hij had ook slechte kanten, maar ik was niet continu ongelukkig met hem. Er waren ook gelukkige tijden, bijvoorbeeld toen we samen op mijn kamer naar het hartje luisterden van ons toekomstige kindje. Ik zie het allemaal nog zo voor mij. Ik vind het zo zwaar. Ik mis hem. Maar hij bestaat niet meer, niet de persoon die ik toen kende (als ik zijn negatieve kanten van toen weg denk). Ik durf er ook niet meer over beginnen tegen mijn familie, want ze snappen het echt niet. Waarschijnlijk krijg ik toch weer zo een antwoord van, denk je nu echt dat hij nog aan u denkt? En je bent nog verliefd op hem. Maar zo zit het allemaal niet in elkaar. Ik wil hem echt vergeten. Het liefste van al zou ik nu slapen, en morgen opstaan en hem mij gewoon niet meer herinneren. Ik wil gewoon kunnen doorgaan met mijn leven. Maar dat lukt echt niet, zeker niet met mijn gezondheid. Ik ben nu al naar zoveel dokters geweest, en het is altijd stress, maar zij voelen niet wat ik voel. Het is gewoon om zot van te worden. Ik wil terug het meisje van vroeger zijn, zonder al dat ziek gedoe. Ik ging iedere weekend werken toen en ik was zelden ziek. Ik ben nu ook werkloos en ik heb aan de vdab laten weten dat ik thuiswerk zoek, omwille van medische redenen, die mevrouw antoordde toen, van ja ik snap u wel, maar ik vrees dat de rva hiermee geen rekening zal houden (ondanks ik wel een medisch attest van de dokter hiervoor heb gekregen!) Echt, niemand toont begrip, ik wil echt werken, maar het gaat niet. Ik weet niet meer wat ik nog kan doen.