Mijn vriendin heeft ook een eetstoornis en ik weet ook meteen wat je bedoelt met die lange mouwen. Ikzelf vind het lastig om het te begrijpen allemaal, maar ik zie bij jou heel veel overeenkomsten met mjn vriendin. Je bent altijd gepest en getreiterd en je hebt daardoor ook zelf geen hoge pet op van jezelf. Weinig zelfvertrouwen. En je voelt jezelf vaak een mislukkeling, en hebt depressieve buien. En als er dan ook nog eens een tegenslag komt (bijv. je oma) kun je het allemaal even niet meer aan en door de pijn van de zelfbeschadiging vergeet je misschien je andere problemen even. Maar uiteindelijk maakt het je problemen alleen nog maar groter. Klopt dat allemaal een beetje? Ik kan je verder niet helpen, en littekens kun je moeilikl verhullen, zeker nu het zomer is. Maar ik denk dat de GGZ een goede keus is. Het is misschien moeilijk maar je treft daar in ieder geval lotgenoten. En hopelijk kunnen ze met therapie bereiken dat je wat meer zelfvertrouwen krijgt. Als je dat eenmaal hebt zul je zien dat het beter zal gaan met je eetstoornis en zelfbeschadiging. Je zal ook best weleens nog een terugslag krijgen , maar geloof me, jij bent het waard om er te zijn. Ik wens je heel veel succes in ieder geval