Ga ik ooit nog geluk ervaren

Hoi, opeens zit ik dan op deze site, met jullie, lotgenoten. Ik wil mijn verhaal kwijt, maar niet aan familie of vrienden om diverse redenen. Mijn opvoeding speelt een zeer tegenstrijdige rol, mijn ouders hebben geen financiële problemen (niet super-de-luxe) en houden van me, maar ze dwingen me een 'levenspad' te volgen waarin ik ten onder zal gaan. Ik werd gedwongen te geloven in god en mijn ouders verwachten en doen alsof ik niet-wetend ben dat ik ooit nog het licht zal vinden. Echter, toen ik dus als jong kindje van een jaar of 8-9 al niet naar de kerk wilde (überhaupt al niet gelovend in een God), begon ik de gewoonte te ontwikkelen om elke zaterdagavond te fantaseren hoe ik de volgende zondagochtend niet in de kerk hoefde te zijn. Vanaf toen zat ik dus elke zaterdagavond mijn weglopen, plotseling doodgaan en zelfmoord in te beelden. Later kwamen deze gedachten gewoon als ik ergens geen zin in had en heb ik ook mijn eerste zelfmoordpogingen gedaan, maar die pogingen waren (gelukkig) wel echt hopeloos. Maar goed, ik hield destijds een dagboek bij en schreef daar vaak in, ik ben er nu achter gekomen dat mijn moeder er ook in las. Ze schreeuwde in een woordwisseling dat ze mij 'ook' (net als mijn zus, vertel ik later over) naar een psycholoog had kunnen sturen, want ze had gelezen dat ik mijn dagboek heb geschreven dat: 'ik door mijn ouders in het konijnenhok was opgesloten en dat de geest van mijn oma die net was overleden mij uit mijn lijden moest komen verlossen'. Toen ik dat schreef was ik jonger dan 11. Daarnaast heb ik een iets oudere zus en natuurlijk wilde ze altijd de baas over mij spelen. Dit lukte haar op een tijdje niet meer en is ze me met woorden gaan kleineren en zet ze scènes, ook in het openbaar, als ze haar zin niet krijgt. (en die scènes die ze zet zijn echt niet normaal: bv op mijn verjaardag (in de zomervakantie ergens op de camping) heeft zij, toen 15, op haar allerhardst gegild omdat ik de laatste pannenkoek mocht en dat soort fratsen haalt ze tot op heden nog steeds uit. Maar de meeste uitbarstingen die ze heeft gehad zijn richting mij, en dan schreeuwde ze dat ik dood moest en dat ze me ging vermoorden. Ik was echt superbang voor haar. Mijn ouders wisten, zagen en hoorden dit, maar zijn nooit echt meer kwaad op haar geworden dan haar zonder eten naar bed te sturen. Ook mijn familie zag dit en zeiden 'als je haar negeert dan gaat het vanzelf over'. Nu negeer ik haar 2 jaar op rij (echt maximaal 20-30 zinnen in die tijd, maar we zien elkaar niet vaak, want we zitten allebei op kamers), maar ze moet nogsteeds telkens schelden, me doodwensen of zomaar een trap geven én altijd naar me kijken met een blik die kan doden (echt eng). Een maand voor Sinterklaas vorig jaar was het weer raak, ze ging totaal door het lint omdat ik op de bank ging zitten op de plek waar zij had willen gaan zitten (we hebben geen vaste plekken). Ik ben naar mijn kamer (in een andere stad) gegaan en heb mijn ouders geappt. MIjn zus moet naar een psycholoog of ik ga Sinterklaas niet met de familie vieren (dat kwam dacht ik wel serieus aan). Nou blablabla 1 week voor Sinterklaas niks geregeld, dus heb ik besloten om me aan mijn woord te houden en op mijn kamer te blijven met Sinterklaas. Mijn oma en tantes gebeld en uitgelegd hoe en wat, ze zeiden allemaal goed van je dat je dit durft te doen en we hopen dat je ouders en zus het nu proberen op te lossen.

 

Ik heb toen mijn moeder laten weten, dat ik haar 1 kans geef om het gezin te herstellen en dat ze nu duidelijk initiatief moest gaan tonen. En erbij gezegd dat bidden totaal niets helpt. Ongeveer twee weken later appte mijn moeder dat een gezinstherapie de oplossing zou zijn en dat mijn zus (en broertje die lijdt er ook onder) er mee akkoord zijn gegaan. Nu is er dus na bijna een halfjaar helemaal NIKS van gekomen. De zelfmoord- en plotseling doodgaan ideeën zijn maken ondertussen al 10 jaar bijna elke dag deel uit van mijn leven én mijn ouders willen niet dat we een hecht gezin krijgen / of ze laten duidelijk zien dat ze mij niet serieus nemen, net als toen mijn moeder mijn dagboek las. Ik vind het belachelijk dat mijn moeder haar schouders heeft opgehaald toen ze las dat haar zoon dood wilde, ik vind het belachelijk dat ze me nog steeds dwingt ik God te geloven, ik ben er klaar mee telkens te worden vernederd door mijn zus én boven alles als ik duidelijk vertel aan mijn ouders wat me dwars zit dat ze er niks mee doen. Zelfmoord is geen oplossing, dat weet ik, ik ben van plan na mijn bachelor te hebben gehaald (hopelijk over 2 jaar), voor hen van de aardbodem te verdwijnen en een nieuw leven te beginnen. Nu nog droom ik, maar kan het realiteit maken, wetend dat het nieuw pad vol nieuwe avonturen is en zonder de mensen 'who keep bringing me down' die anders een hoofdrol in mijn leven zullen blijven spelen. Ik hoop dat iemand op mijn verhaal reageert. Ik wil je niet persoonlijk leren kennen, in ruil voor jouw reactie bied ik een luisterend oor aan jouw problemen. Geslacht en leeftijd maak niet uit. Als laatste woorden: Jij bent uiteindelijk de enige die de baas is over jouw emoties ! PS. Ik heb een online-psychologoog ingeschakeld die de 12e zou bellen voor een soort intake, maar die heeft natuurlijk niet gebeld, moest echt mijn verhaal kwijt.