herkenbaar. ik begon ermee en nu doen bijna al mijn vriendinnen het, ik voel me erg schuldig. ik doe het al een tijdje maar kan niet voor altijd de wonden en littekens verbergen, want natuurlijk hebben klasgenoten van mij het al gezien, proberen er steeds een gesprek over te beginnen maar ik vind dat nogal lastig. ikzelf ben ook depressief geweest en dat is de oorzaak alleen ik kan niet stoppen met snijden, ook heb ik aantal keren zelfmoord pogingen gedaan alleen dacht ik op dat moment aan mijn vriendinnen, familie en mensen waar ik om geef, en hoe ik bijna de hele school heb zien huilen om het feit dat een jongen die met iedereen omging, waaronder ik een lange tijd, zelfmoord heeft gepleegd. nu ben ik natuurlijk best wel benieuwd hoe dat zal zijn als ik het zou doen. mijn familie heeft het deze tijd zwaar genoeg en ik wil dit ze ook niet aandoen, daarom. en die psycholoog waarbij jij in behandeling zat, heeft niet gemogen wat ze deed. de term beroepsgeheim heeft zij zich aan te houden, zij mag niks aan niemand vertellen tenzij zij jouw toestemming daarvoor heeft. niet goed voor haar want ze kan haar baan kwijtraken als ze het bij de verkeerde had gedaan, je kan haar dan aanklagen.

sorry weet niet goed hoe ik hierop moet reageren je zei dat iemand met je wou praten ik denk dat je dat moet doen .
kom op je hebt nog een heel leven voor je xx komt goed