Dying dreamer

Hoi, ik ben 15. Ik weet niet echt of ik een depressie heb maar ik wil eigenlijk elke dag uit het raam of uit de auto springen. Ik heb wel 'vriendinnen'. Maar als ik ooit een beetje aandacht van ze krijg is het al een wonder. Ik werd gepest 6 jaar non-stop. Ik ben 6 jaar niet buiten gekomen om dat 1 van mijn pesters in mijn straat woonde. Mijn school deed er niets aan. De directie zei dat ik me het allemaal verbeelde. Dat ik aandacht zocht en een slecht opgevoed kind was. Terwijl werd ik wel in een kring rond geduwd. Kwam ik elke dag met kapotte kleren thuis en was mijn jas vuil omdat ze hem in de wc of vuilnisbak hadden gegooid. In het 4de leerjaar heb ik gevraagd of ik naar een andere school mocht maar mama zei dat het dan niet zou stoppen omdat een van de pesters in mijn straat woonde. In het 4de ben ik ook 2 dierbare dingen verloren. Mijn beste vriendin, waaraan ik alles kon vertellen. En mijn hond, het rare was dat hij als een broer voelde ik kon hem alles vertellen. Het was alsof hij echt naar me luisterde, als een vriend en niet als een hond. In het 6de leerjaar stierf mijn grootvader. Iedereen lachte me uit. Ze zeiden dat het toch maar een oude man was en dat hij er niet toe deed. Toen ik naar het eerste middelbaar ging dacht ik dat alles beter zou zijn. Dat had ik verkeerd gedacht. Het was minder erg dat wel. Maar toch, ik moest elke dag weer door een hel. Het 2de was nog erger omdat ik toen verliefd werd op een jongen die later bevriend werd met mijn pesters. Ik veranderde van school om naar het 3de te gaan. Daar werd alles uiteindelijk wel beter. Ik kreeg een echte vriendin. En nog een, en nog een. 3 echte vriendinnen. Tot voor het 3de middelbaar had ik er alleen maar van durven dromen. Maar nu gebeurde het echt. Ik had vriendinnen. In het 3de heb ik ook Mainstreet leren kennen. Ze hebben me geleerd toen dat als je iets wil je het echt kan bereiken. Maar toen kwam ik terecht in het vierde middelbaar. Ik werd door iedereen achtergelaten. Ik werd 'replaceable'. Nu heb ik 1 echte vriendin op school. Iemand die ongeveer wel mijn wereld snapt. Maar toch is dit nog niet alles. Op 17 januari heb ik de grootste appreciatie ooit gekregen. Een vriend van me (ik heb 3 vrienden op school) zei 'hoi' tegen me. Zonder eigen belang. Voor de meesten van jullie is dit niet veel. Maar voor mij was het het grootste cadeau dat iemand me ooit kon geven. Tijdens het schrijven van deze tekst luisterde ik BTW de hele tijd naar Dreamers. Eigenlijk is het een huilnummer. Maar ik huil er niet bij. Ik kan bijna geen gevoel meer tonen. Ik heb het mezelf moeten afleren. Laat nooit zien wat je echt voelt. Mensen kunnen het tegen je gebruiken. Het klinkt stom maar toch is het zo. En wederom dit is nog niet eens alles. Maar toch al een deel van mijn verhaal. Hopelijk hebben jullie er iets aan. Veel liefs van een dying dreamer.