hoi, toen ik 9 was had mijn vader ook kanker ik had niet echt door wat het was, maar wel dat het niet goed was, mijn ouders waren ook nog eens gescheiden in het weekend was ik altijd bij hem en zag hoe slecht het met hem ging toen besefte ik nog niet wat er aan de hand was totdat hij om half 5 met gillende sirenes werd opgehaald, ze dachten dat hij dood zou gaan gelukkig niet hij is nu al 3 jaar " schoon " verklaard maar ik besef het nu ook pas dat het allemaal anders had kunnen lopen ik heb er zelf ook nooit over gepraat ( nu ook nog niet ) maar liedjes luisteren hielp mij ook heel erg. mijn vrienden toonde wel begrip enz, maar niemand weet wat er echt door je heen gaat, niemand kan er over mee praten, en ik speel top sport en daar gaat het ook hard, en houden ze geen rekening met je maar ik zeg je een ding hoe jij je nu voelt het word minder,

Hey, ik weet niet of wat jij voelt raar is, ben zelf natuurlijk ook zo. Maar wat ik vind is dat als je ergens meezit dat je het face-to-face tegen iemand moet zeggen. (bijvoorbeeld aan jouw vriendin, hoe ze jullie (vriendschappelijke) relatie nu vindt). Ik durf en ga het zelf ook niet tegen iedereen te zeggen, maar wel tegen de personen waarvan ik weet dat zij veel voor me betekenen. En let er wel op dat je een antwoord van iemand kan krijgen dat niet het antwoord is dat je wilt horen. Heb daarnaast gewoon plezier in de dingen waarbij je tijdelijk niet aan vervelende dingen denkt. Verwacht geen 'hulp' van je zusje, jij hebt denk ik iemand nodig die psychologie of iets dergelijks heeft gestudeerd, en dat heeft jouw zusje niet, kan zij niks aan doen, wil niet zeggen dat ze minder om je geeft. Probeer alsjeblieft nog voor het einde van je pubertijd dat je goede hulp hebt gehad van een professional, durf dingen tegen diegene te zeggen, schaam je er niet voor, die professional hoort dit soort dingen vaker. En put levenswil uit de dingen die je later wilt bereiken, en ga daar ook echt voor (misschien nu nog iets te vroeg, want je bent nog jong). Maar neem van mij aan, dat nu je je nog niet lang depressief voelt al moet weten dat jij de knop van depressief moet omdraaien naar gelukkig. En nee, dit is niet makkelijk en nee dit hoeft niet snel te gaan, maar zorgen ervoor dat je gedachten niet jaren lang routine worden of erger dat je nare gedachten het winnen, want hoe cliché het ook is, het leven gaat door én ooit krijg jij de kans op het pad in te slaan waarin jouw leven een leven vol geluk is.