Hey M18, wat erg om te lezen. Heel veel sterkte met dit verlies & probeer zo te denken: De zon schijnt, de zon schijnt vandaag, voor jouw oma x ze kijkt mee & waakt over je, altijd

Erover praten met iemand die je kan vertrouwen, bijvoorbeeld iemand die het ook meegemaakt heeft? Je hart luchten, zoals ze zeggen. Dan komen die huilbuien natuurlijk ook, maar dan is het in meer gecontroleerde omstandigheden, niet onverwacht onderweg.

Maar daarvoor moet je dus wel iemand hebben die je echt kan vertrouwen. Iemand die zelf stabiel genoeg is en er tegen kan dat je zit te snotteren, die je niet gaat dicteren wat je moet denken of doen (genre: "je moet niet huilen", "het leven gaat door", enz...), die er nadien niet over gaat roddelen, en die je niet gaat uitlachen. Bij ons in het gezin zou dat dus niet gaan, want ze voldoen aan geen enkel punt helaas.

Herinner je al die commentaren toen het met je eerste lief uit was? "Ach, het is maar kalverliefde. Je komt daar wel overheen. Je vindt wel iemand anders. Ochottekes, hier zie, ze heeft liefdesverdriet. Zo erg is het toch niet." Dat soort "hulp" heeft dus een averechts effect. Want op dat moment is het *wel* zo erg. Immers, je hele wereld stortte net in. Dan helpt alleen iemand die je er rustig over laat praten zonder zich te moeien. Iemand die je goede dingen van toen laat herinneren, zodat het verdriet loskomt, en die je dan rustig laat uithuilen.

Wat voor mij goed helpt is praten met mijn familie en vrienden.
Als er iemand is overleden praten we over die persoon over de herinneringen aan hem/haar.
En omdat ik dat met vrienden of familie doe is het ook niet erg als er iemand moet huilen.

M18, rouwen en verwerken doet iedereen op zijn eigen manier. Er is dus niet een beste manier voor. Een ding is zeker, het moet eruit, maar of dat nu direct gebeurt of pas na een tijdje maakt niet uit. Je hoeft je nergens voor te schamen want dit is jouw manier.