Spijt.

Alleen, dat is hoe ik me voel.. Alleen op deze wereld. Allerlei vragen die door me heen stromen, Vragen of het anders was gegaan..Had ik maar... Was het maar zo gegaan.. 11 jaar geleden overleed mijn vader.. Zomaar zo uit het niets, plotseling. Verwerken zat er niet in, we moesten doorgaan. En dat deden we, het was totaal niet makkelijk... maar het moest, we hadden onze moeder die er voor zorgde dat we op het rechte pad bleven. Maar wat als dat ook wegvalt? Me moeder overleed vorig jaar.. En het ergste? IK had geen contact meer met haar, Waarom? Omdat ik een te grote mond had we hadden gezeur om een klein ding wat uit liep na elkaar de dood wensen. En dat is wat er gebeurde, ze ging dood. Spijt? ENORM! maar ze weet het niet, en ik kan het haar niet meer zeggen. Ik voel me schuldig, schuldig over wat er gebeurd is, schuldig dat ze misschien wel door mijn schuld is overleden, schuldig dat ze al die stress heeft heeft moeten doormaken door mij. En wat als zelfs de familie dan nog eens bevestigd dat je een " moordenaar" bent? Ik weet het niet meer, Ik weet niet waar ik de kracht nog moet uitputten om door te gaan. Iedereen die kan zeggen het is jou schuld niet, maar het voelt wel zo!.. Tranen? Die verstop ik, niemand die mag zien dat ik me er slecht onder voel. Waarom? Omdat mensen niet te vertrouwen zijn! Ze pakken je als je zwak bent. Ik weet we moeten door, maar hoe ??!!! Slapen zit er niet meer in, Ik schrik wakker van me moeder haar laatste beelden, beelden dat " De stekker eruit " moest, Dat ze hapt naar adem en vecht voor haar leven, terwijl ik haar die dood gewenst heb! Enorm veel spijt.. Dat is wat ik nu nog heb En wil dan ook meteen tegen ieder kind/jongvolwassen/volwassene zeggen "Ga nooit heen met ruzie, Want elk moment kan het gedaan zijn en dan krijg je spijt en niet zo klein beetje ook! " Je ouders zijn niet altijd even gemakkelijk.. Maar geloof me! Ze hebben het beste met je voor !