@j23 hier de ts Dankjewel ik zit in een revalidatieproces en ik praat ook met een pasichater en die vriend ze zien aan me dat het niet goed met me gaat. Ik krijg soms flashbacks van het ongeluk en s avonds zit ik in bed tv te kijken tot half 7 en daarna val ik in slaap. Ik hoop dat het snel weer beter met me gaat want ik voel me nu zo waardeloos ik kan nog geen eens helpen met het huis houden. Ik wil gewoon graag hun helpen met iets zodat ik hun dankbaarheid kan tonen

Dag TS, In je verhaal schreef je dat je het gevoel had gek te worden. Vanmorgen was er in een radioprogramma een psychiater die betrokken is geweest bij de nazorg bij de Bijlmerramp en het neergeschoten vliegtuig in Oekraine. Die vertelde dat zo iets vaak voorkomt bij mensen die door iets heel traumatisch zijn getroffen. Wat jouw overkomen is dat is zeker zeer traumatisch en het zal heel lang duren voordat je weer verder kan met je leven.

Wat hij ook zei was dat het heel belangrijk is dat slachtoffers van een ramp, nabestaanden in dat geval, contact hebben met anderen die hetzelfde is overkomen. Ze kunnen elkaar steunen.
Voorlopig is er voor jou niet zo iemand, maar ik neem aan dat je revalidatie gaat krijgen om weer zelfstandig te leren leven. Je hebt die vriend, en blijkbaar is dat een heel goede vriend, maar dat kan niet te lang duren natuurlijk. Jij moet jezelf weer leren redden.
In dat revalidatie traject kom je misschien anderen tegen die iets vergelijkbaars is overkomen waar je mee kan praten.

Tenslotte zei hij dat het belangrijk is dat er naar je geluisterd wordt. Je moet je verhaal kwijt kunnen zonder dat je allerlei goed bedoelde adviezen en raadgeving krijgt. Je moet kunnen praten en de ander, wie dan ook, moet vooral luisteren.
Het is dus ook al goed dat jij hier je verhaal vertelt. Er zit een hoop narigheid in je hoofd en dat moet er uit.

Sterkte met alles!

Hier de ts bedankt voor de lieve reacties en sorry dat ik zo laat reageert maar ik ben nogal snel moe de laatste tijd

Ik schrok wel hoor! Toen ik je bericht las.
Ik hou meestal wel van berichten over ziektes, ziekenhuizen, infuzen etc. maar dit is wel heftig
Heel veel sterkte!
En heel veel lieeeeefs van B.

Sterkte jongen! Wat heftig allemaal. Ik wens jou en je ouders het beste.

Wat een heftig bericht man! Sterkte!

Op praktisch vlak zal er vast van alles geregeld moeten worden. Er is vast een patiëntenvereniging die je hier bij wil helpen. Ook via je gemeente en je zorgverzekeraar kan je hiervoor hulp krijgen.

Maar naast het praktische, is dit natuurlijk een giga emotionele klap. Niet alleen mee blijven zitten hè. Steun zoeken bij familie of vrienden zoals al genoemd werd, maar misschien ook professioneel? Een coach gaan bezoeken kan helpen om de gebeurtenissen en de gevolgen hiervan goed te kunnen duiden. Ook kan hij/zij je helpen met nieuwe plannen te maken. Deze nieuwe plannen heb je echt nodig om niet helemaal depri te worden. Er is immers nog genoeg mogelijk!

Nogmaals sterkte en hou vol!

Hier de ts ik logeer bij een vriend van me hij heeft een slaapkamer op de begane grond en daar kan ik slapen. Ik vind het alleen ongemakkelijk dat hij me helpt met douchen maar voor de rest is tie aardig voor me. En ik zit bij een psychiater om te praten over het ongeluk en dat ik pas 2 weken na het ongeluk pas te horen kreeg dat mn ouders in coma lag. En dat begreep ik niet dat ze me pas dan vertelde. Volgens die vriend slaap ik onrustig en roep ik heel de tijd mn ouders. Ik ben bang dat ik gek aan het worden ben.

Dag TS, Ik begrijp je emotie. In een keer is je hele leven voor jouw gevoel kapot. Hoe het met jouw ouders verder zal gaan weet je niet, de dokters waarschijnlijk ook niet, maar voor jou kunnen ze op dit moment niets betekenen. Alleen maar zorg en verdriet.

Het is al twee maanden geleden dat het gebeurd is maar of je nu al in staat bent om te overzien hoe jouw leven verder zal gaan is denk ik niet zo.
Je weet nooit wat de toekomst gaat brengen en je bent nog jong, dus in principe heb jij nog veel toekomst voor je. De ontwikkelingen op medisch gebied gaan snel en wellicht zijn er mogelijkheden om op een of andere manier uit die rolstoel te komen. Voorlopig echter zal je er mee moeten leren leven zoals je ook de mogelijkheid moet accepteren dat je van een of van beide ouders afscheid zal moeten gaan nemen.

Er zijn meer mensen die net als jij hebben moeten accepteren dat ze verder moeten in een rolstoel. Op de BBC zie je wel eens presentators die ook na bijvoorbeeld een ongeluk in een rolstoel terecht is gekomen. Een is presentator in een huizenzoek programma, de ander in tuinprogramma's en hij ontwerpt ook tuinen als zijn hoofdberoep. Er zijn dus mogelijkheden maar wat hangt af van jouw opleiding/studie. Ik denk dat jij wel begeleiding en hulp krijgt op dat gebied.

Een ander punt is natuurlijk of jij een relatie hebt en hoe dat verder zal gaan. Veel dingen die anderen nog wel kunnen zijn voor jou niet meer mogelijk. Het hebben van iemand die van je houdt is echter nooit een onmogelijkheid. Je bent iemand met een persoonlijkheid, een karakter, en in een relatie is dat toch wat het meeste telt. Je wilde tienerjaren liggen achter je, nu ben je volwassen aan het worden en zijn andere dingen in relaties belangrijker dan voorheen.

Je kijkt nu misschien in een zwart gat, maar Engelsen hebben het woord gehandicapt uitgebannen. Je bent nu iemand met een "uitdaging". De uitdaging waar jij nu voor staat is je leven opnieuw op te bouwen uitgaande van jouw mogelijkheden. Die zijn feitelijk dezelfde als van voor het ongeluk, maar minder fysiek. Meer zal je met je hersens moeten gaan werken en je creativiteit moeten aanspreken. Er zijn genoeg beroepen die je vanuit je rolstoel kan beoefenen.

Je hebt natuurlijk ook fysiotherapie. Nu je benen niet meer werken moet je de werkende helft van je lichaam wat extra aan het werk zetten. Fysiek gezond en in conditie blijven is erg belangrijk. Misschien ontmoet je daarbij wel anderen die ook hebben moet leren leven met beperkingen en die kunnen jou wellicht adviezen geven en morele steun. Je hoeft nooit alles alleen te doen.

Ik neem aan dat je familie hebt, grootouders, ooms, tantes, neven, nichten, dat er vrienden zijn, die jou steun en kracht geven om door te gaan met je leven en weer wat licht te zien. Voor hen ben jij extra kostbaar geworden.

Ik wens jou daar bij het allerbeste!

J21, wat erg voor je. Het enige dat ik kan is je sterkte wensen, ook met je ouders. Ik hoop wel dat je het leven op een of andere manier weer oppakt al zal dat niet meer hetzelfde leven zijn. Maar een beperking hoeft niet het einde te betekenen.