M22, Ik ontwijk niks, als jij degene bent die heeft gereageerd op een vorig topic dan weet je uit het verleden dat ik respectvol ben omgegaan met je gedachte gang en normaal heb gereageerd. Ik heb duidelijk gemaakt dat de vragen die jij stelde niks te maken hebben met mijn persoonlijk ervaring als transgender, maar met biologische en wetenschappelijk zaken waar ik zelf geen verstand van heb.
Ook heb ik daar al duidelijk gemaakt dat ik niks ontwijk. Een gesprek voeren over genderdysforie en geslachtsveranderingen met iemand die zijn visie al vast heeft staan, is een nutteloze strijd.
Ik heb respect voor wat je denkt, maar ik ga dan niet bericht na bericht met je in discussie. Wij kunnen elkaar niet van gedachte veranderen, het is een nutteloos debat. Waarom zouden we elkaar er nog mee lastig vallen?

Ik vind het daarom frappant dat je überhaupt op deze post hebt gereageerd, als ik namelijk mijn post lees dan zie ik niet wat jou zo erg aanspoort om je gedachtegang te delen als je bij voorbaat al weet dat het helemaal niks gaat worden, en dat je het bij het vorige topic al hebt gedeeld.
Wat haal jij uit dit gesprek?

Ik zeg juist dat uit het leven stappen GEEN rationele oplossing is!!! GEEN, NIET doen dus. Net omdat je geen enkele controle hebt over waar je gaat terechtkomen. Moest je die controle wel gehad hebben, dan had je in dit leven van in het begin in het juiste lichaam gezeten, en dan zou je je vorige levens (of beter gezegd "vorige lichamen") ook kunnen herinneren. Zoals zoveel mensen die ik ken, die zich wel stukjes herinneren, en die dat nagetrokken hebben. Voor de helft van de wereldbevolking is dit gedachtengoed volkomen normaal.

Tenzij voor mensen die terminaal ziek zijn en vergaan van de pijn en ellende, waar hun leven een uitzichtloze marteling is. Alleen dan is opnieuw beginnen een betere oplossing dan hun pijn en marteling eindeloos te willen rekken en dan sowieso alsnog opnieuw te moeten beginnen. Dan kan je beter proberen om je trauma's van de pijn, operaties en ellende beperkt te houden. Zodat je die trauma's niet meeneemt naar je volgende leven.

Je vroegt advies en tips, dus je krijgt advies en tips. Ook als deze niet zijn wat je gehoopt had. Als je alleen reacties wil die je naar de mond praten, om je twijfels gerust te stellen, vraag dat dan. Want ik heb echt wel die indruk: je ontwijkt altijd alles wat niet in je denkbeeld past. Je geeft nooit een eerlijk antwoord op die toch wel belangrijke vragen, je durft daar niet op ingaan. Maar vraag ons dan uitdrukkelijk om je enkel naar de mond te praten. Dan zal ik niet reageren. (Tenminste, indien je dezelfde bent van eerdere posts. Helaas kunnen we hier geen nicknames gebruiken, dus dat kunnen ook anderen geweest zijn.)

Mijn eerlijk advies, van iemand die zelf niet gelukkig is met het eigen lichaam: probeer er toch het beste van te maken, en leef zoveel mogelijk met de waarheid. Niet met een eindeloze leugen, die altijd problemen gaat geven, zoals je zelf ziet. Maar goed, het is jouw leven, jouw keuze.

TS hier,

Ik kan nooit normaal een vraag stellen of om tips vragen op dit forum zonder dat ik dit soort reacties krijg en het hele topic van onderwerp word veranderd. Je mag het wellicht niet eens zijn met mijn keuzes, maar boven alles ben ik een mens van vlees en bloed op dezelfde manier als de rest van de wereld dat is. Ik vraag om advies over een situatie, niet om iedereens mening over mijn eigen bestaan.

Vrijheid van meningsuiting is zeker een ding, maar de moderators mogen wel wat zorgvuldiger omgaan met wat ze allemaal doorlaten, aangezien M22 mij zonder grappen verteld dat mezelf van het leven ontnemen een serieuze en rationele oplossing zou zijn, omdat reïncarnatie zogenaamd zou bestaan.
Ik kan deze opmerking persoonlijk wel aan, maar voor hetzelfde geld was ik een stuk fragieler geweest en had het anders uitgepakt.

Bedankt aan de mensen die wel een normale reactie hebben achtergelaten en tips hebben gegeven zonder mij te veroordelen.

M22, Je sluit af in je laatste reactie met de wens dat TS gelukkig wordt met zijn keuze. Als jij dat echt meent, waarom schrijf jij dan al die flauwekulreacties over reincarnatie en je afkeer van sekseverandering? Je hebt je standpunt in eerste reactie al voldoende duidelijk gemaakt en TS schreef dat hij daar niet op zit te wachten maar toch kom je steeds weer met dezelfde verhalen.In een vorig topic heb je al hetzelfde verteld.

Je advies, (of toch niet?) aan TS om een einde aan zijn leven te maken in de hoop hierna een beter leven te krijgen doet helemaal de deur dicht. Zelf zeg je al niet helemaal zeker er van te zijn dat reincarnatie echt waar is en je wilt ook niet het risico lopen om straks in een ongewenst lichaam terecht te komen. Vrijwel niemand herinnert zich een vroeger leven, dus wat heb je dan aan reincarneren?

Hindoes geloven in reincarnatie maar ze hebben daar wel heel eigenaardige ideeen over. Boeddhisten ook trouwens.
Dat zoveel mensen er in geloven is voor mij geen reden om er ook in te geloven. Moslims geloven dat dit leven een illusie is en dat het ware leven pas na de dood begint. Christenen geloven dat ze na dit leven naar de hemel gaan als ze goed geleefd hebben.
Als je mensen geen goed leven op aarde kan bieden, dan beloof je ze maar een leven na de dood. Kies het geloof dat je de beste beloftes doet! Dat er niets is kan toch niemand controleren.

Als je je wat meer verdiept in hoe het leven is ontstaan, hoe de mens geevolueerd is uit eencellige wezens, hoe men dat proces stap voor stap heeft kunnen volgen en ontrafelen, hoe het heelal ontstaan is, dan kan je maar tot een conclusie komen, alle verwachtingen over een leven na de dood zijn illusies. De mens is niet meer dan een dier. Wel een bijzonder dier, maar toch, niet meer dan dat.

Wat jij zelf gelooft dat moet jij weten, maar val kwetsbare mensen niet steeds lastig met je rare denkbeelden. Je hebt wat verteld over je prive situatie en dat geeft mij wat inzicht in waar het vandaan komt. Probeer eerst jezelf maar eens te helpen.
Als mens moet je het doen met wat je van de natuur en van je ouders hebt meegekregen. Dat is je uitgangspositie en daar van uit moet je een leven opbouwen. Met alle beperkingen die er zijn. Iedereen heeft beperkingen, vervelend, maar je moet het er mee doen.

Jammeren dat je zoveel pech hebt gehad heeft geen enkele zin. Zet eerst je eigen leven op de rails en als je dan zo graag anderen wilt helpen, kijk naar wat de vraag is, wat ze wel willen en wat ze niet willen, en ga daar van uit. Dan hebben ze er wat aan. Niet aan jouw bekeringsdrift.
Zoals jij je nu gedraagt ben je erger dan die opdringerige Jehova getuigen die je af en toe aan de deur krijgt. Daar zit ook niemand op te wachten.

Probeer van mensen te houden. Dat begint met van jezelf houden.

TS hier, M22, sorry maar ik vind het heel krom en lichtelijke komisch dat je argumenten gebruikt vanuit de ‘biologie en wetenschap’, maar dat je dan ook religie en reïncarnatie in je argumenten verwerkt.
Ik kan dat niet serieus nemen lmao.

En daarin tegen zijn er genoeg wetenschappelijke onderzoeken geweest over transgenders en genderdysforie waarin het bestaan word erkend, wat ‘jezus’ daar allemaal van vind zou mij een worst wezen.

TS hier, @m22, een omgebouwde penis voelt trouwens exact hetzelfde, tenzij jij misschien andere ervaringen hebt gehad dan ik…

Voor 5 van de 8 miljard mensen behoort het concept reincarnatie tot hun normale dagelijkse leven. Velen herinneren zich dingen uit hun vorige levens, en ze praten daar openlijk over. Alleen niet hier in ons materialistische Westen (behalve dan in alternatieve kringen zoals die waar ik korte tijd in gezeten heb, daar dan weer wel). Zelfs de hele Bijbel staat er vol van: het-leven-na-de-dood, hiernamaals (=letterlijk "volgende keer"), wederopstanding, verrijzenis,... In een evangelie zegt Jezus letterlijk dat het lichaam vergaat tot stof en as, maar dat de ziel een nieuw lichaam zoekt en daarin verder leeft. Dus puur reincarnatie. Alleen willen de meesten dat niet zien. Vooral katholieke pastoors niet (of toch niet die bij ons).

Probleem is alleen dat je pas 100% zeker weet of het waar is, als je het geprobeerd hebt. Maar dan kan je dus niet meer terug... Stel dat het toch niet waar zou zijn, of dat je niet daar terecht komt waar je had gehoopt te komen...? Dan zit je pas echt in de shit.

Dus uit je lichaam stappen in de hoop nadien een beter te krijgen, of van het juiste geslacht, zou ik beslist afraden. Tenzij je huidige lichaam totaal vernield is, vb. verlamd door een zwaar ongeval, of met uitzichtloze ziekte, zonder toekomst. Dan kan je er beter wel zo snel mogelijk uit stappen. Maar zeker niet in jouw geval, of niet in het mijne.

Maar vanuit het concept van reincarnatie kan ik dus best begrijpen dat je het gevoel hebt in een verkeerd lichaam te zitten, in dit leven. Misschien had je in vorige levens bijzonder veel succes met mannenlichamen, was dat waar je echt van hield, waar je eeuwenlang mee rondliep en je echt in thuis voelde. En/of misschien had je slechte ervaringen met vrouwenlichamen. Dus ik kan je helemaal begrijpen.

Alleen geloof ik niet dat je oplossing de juiste is.

Een lichaam is een beetje als een auto: je bent geen auto, maar je hebt er eentje. Die auto is voor een deel een gebruiksvoorwerp en voor een deel lustobject. En hij bepaalt mee hoe de anderen jou aanzien. Een verroeste, geblutste Renault kom veel minder goed over dan een glimmende sportwagen, ik zeg maar iets. Maar stel dat je in de verkeerde auto zit: moet je dan gaan faken dat het een andere is? Door er andere logo's op te plakken en een valse motorkap? Moet je dan gaan faken dat het een Porsche is inplaats van een Renault? Mag je dan het Renault-chassis-nummer eruit vijlen en dat van een Porsche erin lassen? Zie je: jij weet dat het niet waar is, en de anderen weten het ook. Dat moet toch blijven knagen?

En dan blijft de vraag: als je nu een vrouwenlichaam hebt, hoe kan je dan weten hoe een mannenlichaam voelt? Hoe mannen zich voelen? Misschien voelen zij zich wel totaal anders dan wat wij denken dat ze zich voelen? Tenzij reincarnatie echt bestaat, en je je dat herinnert van vorige levens.

Dus ik geloof dat je het jezelf veel moeilijker maakt dan nodig. Je kan je wel identificeren met iemand anders, maar je kan je biologische structuur niet ombouwen: de genen en chromosomen en organen, en zo. Een fake penis gaat nooit hetzelfde voelen als een echte. En veel mensen gaan het raar en onnatuurlijk blijven vinden. Maar goed, het is jouw leven, dus je moet zelf kiezen. En ik hoop echt dat je gelukkig wordt met je keuze.

TS hier, Thanks voor je begripvolle antwoord J18, kunnen andere mensen een voorbeeld aan nemen.

TS hier, @M20

Datingsapp gaat lastig zijn, omdat dat openbaar is en ik ook acteur ben. Je hebt gelijk als het gaat om het 1op1 contact buiten school. Nu gebeurt alles vrijwel in het zicht en als halve ‘grappen’ waardoor het ook een beetje raar aanvoelt. Ik ga het gewoon allemaal wat tijd geven denk ik.

Zoek ook de documentaire "What is a woman" van Matt Walsh een keer op. Daarin komen heel veel experts aan het woord, zowel pro als contra transgenders: chirurgen, psychologen, psychiaters,... Maar ook veel transgenders zelf, bijvoorbeeld iemand die ook van vrouw naar man gegaan is, inclusief operatie. En veel gewone mensen, ook belangrijk: immers je leeft tussen de gewone mensen, dus je moet een beetje connectie blijven houden met hun inzichten en emoties.

TS hier, ik was me voor mijn hormoon behandeling volledig bewust over dat dit zou gebeuren. Ik had alle mogelijke situaties in mijn hoofd geschetst. Deze situatie komt dat ook niet als een verassing, ik dacht wellicht dat er mensen op dit forum zaten die hetzelfde mee hadden gemaakt waar ik wat van kon opsteken.

Ik ben mij ervan bewust dat ik mijn lichaam niet tot mijzelf kan houden als het gaat om intieme relaties. En dat ik beetje bij beetje mijzelf moet blootgeven aan iemand die ik vertrouw. Hierdoor kan ik alleen niks casuals doen met vrienden en/of klasgenoten omdat het voor de rest helemaal niemand aangaat hoe mijn lichaam eruit ziet en ik niet zomaar iedereen blindelings kan vertrouwen om niks door te vertellen.

Ik lijk 100% op een jongen, sommige vinden dit misschien lastig te geloven, maar het is zo. ik heb zelfs een lagere stem dan sommige van mijn vrienden.

Ik heb jaren voor mijn hormoonbehandeling elke dag met pijn in mijn hart geleefd en met de verlangens om een man te zijn, waarom zou ik mij mijn leven als normale jongen ontnemen door tegen iedereen die ik ontmoet te zeggen dat ik transgender ben?

Wat gaat een vriend van mij dat aan? Mijn docent? Mijn buurman? Helemaal niks. Alleen mijn dokter en toekomstige partners of mensen met wie ik seks ga hebben ben ik die informatie verschuldigd.

moraal van het verhaal is; ik wist dat deze situatie zou gebeuren, ik dacht alleen dat er misschien mensen waren die door hetzelfde heen waren gegaan die tips hadden voor mij.

en trouwens, M22, hoe ga je je verhaal ‘de nuchtere waarheid’ noemen en dan over reïncarnatie beginnen? beetje dubbel vind je niet?

Dag TS, Als jij degene bent van wie ik al eens eerder iets heb gelezen dan weet ik dat jij er jongensachtig uitziet en je als jongen manifesteert. Werkt de school daar aan mee?
Als je school meewerkt en jij manifesteert je als jongen dan denkt dat meisje dat jij een jongen bent. Er is iets aan jou, je uiterlijk, je gedrag, dat haar aantrekt.

Als mijn veronderstelling klopt dan is het punt is dat jij nu feitelijk onder valse vlag vaart. De vraag is hoe zij zal reageren als ze te weten komt hoe het echt met jou zit.
Je wilt een jongen zijn en je bent op weg om in ieder geval uiterlijk een jongen te worden. Zal dat voldoende zijn voor dat meisje? Is het jouw persoonlijkheid die haar aantrekt? Is het je uiterlijk? Is het iets ondefineerbaars wat jij uitstraalt door hoe jij bent en je manifesteert? Wellicht ook een gevolg van je hormoonbehandeling die jou een combinatie van vrouwelijke en mannelijke elementen geeft in je uiterlijk en je gedrag. Kortom, is het fysieke aantrekking of gaat het dieper?

Je weet nu niet wat je moet doen want wat je ook doet, het gaat problemen geven in de potentiele relatie die er dan wellicht niet gaat komen. Het verborgen houden kan niet, zeker niet als jullie nader tot elkaar komen en er iets groeit.

Dat is het dilemma van elke transseksueel. Wat je bent wil je niet zijn en wat je gaat worden is niet echt 100% wat je wilt zijn.
Je zegt dat je de situatie oneerlijk vindt. Op wie ben jij dan boos? Op God die jou gemaakt heeft? Op je ouders? op de natuur? Op het noodlot dat jouw verlangens geeft die je nooit volledig kan vervullen?

Persoonlijk heb ik moeite met die operaties om wat ik hier boven schrijf. Maar wat ik lees is dat de meeste transseksuelen tevreden zijn met het resultaat. Die keuze moet je respecteren. Echter, je zal toch moeten accepteren dat het leven voor jou toch wat ingewikkelder gaat zijn omdat je bent zoals je bent, maar eigenlijk toch weer niet echt wat je lijkt te zijn.
Jij hebt die keuze al gemaakt en nu wordt je voor het eerst geconfronteerd met de consequenties van je keuze. Dat is pijnlijk en een test. Hoe ga je daar mee om?
Het is duidelijk, als er echt een soort van liefde opbloeit tussen jou en dat meisje dan zal jij je eerst figuurlijk en straks letterlijk moeten blootgeven. Zal een eventuele relatie daar tegen bestand zijn? Zal dat meisje dat wellicht moeder wil worden daar mee om kunnen gaan? Kan de liefde compenseren dat wat niet kan zijn?

Vraag jij jezelf nooit eens af of jouw keuze wel de juiste is, of is dat nooit een punt omdat je verlangen te worden wat je zijn wilt zo sterk is dat alle toekomstige problemen daar niet tegen opwegen?

Je hebt gekozen voor een moeilijke weg. Ik wens je veel wijsheid en veel kracht!

Iets meer met haar in contact komen denk ik, en dan gewoon steeds ietsje meer van jezelf delen? Ik bedoel gewoon steeds iets persoonlijker als het ware.

Maar dan moet je je daar wel goed bij voelen, maar ik hoop dat dat dan met de tijd komt.

Klinkt heel simpel, in woorden gezegd, maar is toch nog best lastig praktisch gezien (ten minste, al zou ik het mezelf zien doen, ik ben daar nogal moeilijk mee haha).

Vervelend maar ik zou eigenlijk niet weten hoe je dit het beste kan aanpakken. Ik moet wel zeggen dat je situaties als deze ook van te voren had kunnen bedenken, voordat je transgender bent geworden. Het lijkt mij namelijk sowieso lastig om dan relaties aan te gaan als mensen niet weten dat je eigenlijk geen echte man bent en een vrouw was. Op tinder, datingapps of sociale media kan je dit in je bio zetten. Als jij haar ook leuk vindt zou ik het zeggen op een moment dat jullie niet op school zijn. Dan kan je vragen het niet door te vertellen en eerlijk zijn. Als je dit een te groot risico vindt en niet durft kan je maar beter zeggen dat jij geen interesse in haar hebt.

Dit is geen transhaat, maar gewoon nuchter: wat had je anders verwacht? Als je je hele leven bouwt op een leugen, door je als iemand anders voor te doen dan je bent, dan weet je toch op voorhand dat je hiertegenaan gaat lopen?

Ik begrijp echt wel dat je misschien niet gelukkig bent met het lichaam waarmee je geboren bent. Immers, ik ook niet: het mijne is te zwak, te dikwijls ziek, te lelijk; en het saboteert mij bij alles wat ik wil doen omdat het niet meewil. Ik zou 1000x liever een mooi, sterk en vooral kerngezond lichaam hebben. Ik zou mij daar veel liever mee identificeren. Maar het is wat het is, en ik moet daarmee leven, hoe frustrerend die waarheid soms ook is. Als ik mijzelf en anderen blaasjes zou gaan wijsmaken dat ik superwoman ben, dan zou ik heel mijn leven met die leugen moeten rondlopen. En dan zou ik ook dagelijks tegen dat soort problemen aanlopen en het mijzelf alsmaar moeilijker en moeilijker maken.

En ik zou veel liever in een rijk en ruimdenkend gezin geboren zijn, inplaats van in dit bekrompen, arm gezin met domme mensen. Ik zou mij veel liever met zo'n rijke mensen identificeren die zich alles kunnen permitteren en daarvan genieten: mooie villa's, luxe auto's, vliegtuigen,... Maar het is niet zo. En ik ga dat ook niet faken.

Dus zie gewoon de realiteit onder ogen, leef met de waarheid, en probeer daar het beste van te maken, ook al is het niet je droom. Met een permante leugen en duistere geheimen kan je ook niet gelukkig worden. Alleen met de waarheid en oprechtheid kan je (een beetje) gelukkig(er) worden: waarheid werkt mentaal bevrijdend.

Als je toch perse als trans zou willen leven, dus met die leugen, kom daar dan ten minste openlijk voor uit (maar zonder het agressief op te dringen aan wie daar geen boodschap aan heeft), en leef met de consequentie dat de grote meerderheid je gestoord gaat vinden. Anders gaan al je vrienden, collega's en kandidaat-partners zich bedrogen voelen, en je altijd wantrouwen, net omdat je die waarheid verzwegen en gelogen hebt.

Een andere oplossing is om uit je lichaam te stappen en een nieuw lichaam te gaan zoeken, dit keer wel van het juiste geslacht. Maar dat zou ik ook niet doen. Ten eerste geloof ik wel dat reincarnatie bestaat, maar ik ben niet 100000% zeker. Ten tweede weet ik niet hoeveel controle ik ga hebben over de keuze van dat nieuwe lichaam, noch waar en in welk gezin dat gaat zijn. Dat zou serieus kunnen tegenvallen. En ten derde verlies je dan weer ca. 20 jaar, en moet je weer helemaal opnieuw beginnen als een baby, bij ouders die denken dat ze je gemaakt hebben en die je beschouwen als hun eigendom en slaafje. Ook geen aantrekkelijk vooruitzicht. Zie je?

Zoals gezegd, dit is geen transhaat, maar gewoon nuchtere realiteit en gezond verstand, afkomstig van iemand die ook niet gelukkig is met haar lichaam, en ook allerlei opties overwogen heeft. Leer gewoon leven met de waarheid, het is wat het is, en probeer daar het beste van te maken.