Ik ben een jongen van 16 maar geboren als meisje. De laatste jaren van de lagere school en begin middelbare werd ik veel gepest. Ik hoorde nergens bij. Op het plein trokken ze mijn broek naar beneden. "Wie heeft de kleinste piemel van de school? Ja dat is ..... " en zeiden ze mijn naam. Ik ging naar een andere school waar ze mij niet kenden. Toen kon ik gewoon zijn wie ik ben. Ik heb van een paar mensen tegen reacties gelezen. Een meid van 19 en een jongen van 23, jullie hebben geen idee van wat jullie zeggen en wat transgender is. En jullie respect is ver te zoeken! Sorry dat ik het zeg.

J23. Hoe verklaar je dat er kinderen zijn van 2-3-4 jaar waarvan profesoren en andere deskundigen zien dat zo'n kind ongelukkig is met het feit dat hij/zij een jongetje of een meisje is? Een kind bedenkt dat niet, daar heeft het gewoon weg het brein niet voor. Ook ouders zitten er niet op te wachten om met je kind zo'n traject in de gaan. Wat dat meisje van 17 schrijft, dat het geen bevlieging is maar een jaren lang traject, denk je nou werkelijk dat alleen in je hoofd zit? Jij kent dus geen meiden die sprekend een jongen zijn en jongens sprekend een meisje. Wij hebben een jongen in de straat, die geboren is als meisje. Hij is nu 18 en is al heel zijn leven groot, niet dik maar uit de kluiten gewassen stevig gebouwd geweest en bere sterk! Dus hoezo alleen in zijn hoofd???? Raven van Dorst is een voorbeeld van hermafroditisme. Een intersekseaandoening waarbij er gonaden met zowel eierstok- en teelbalweefsel aanwezig bij 1 persoon. Intersekseaandoeningen zijn er in gradaties. Je kunt er uitzien als een meisje maar een piemel hebben, maar in je pubertijd wel borstgroei krijgen. Je kunt ook een vagina hebben maar in je pubertijd geen borstgroei krijgen en niet ongesteld worden. Dus, jou veronderstelling dat transgender zijn alleen in je hoofd zit is jou eigen opvatting.

Beste J20, Een jongen die denkt dat hij een meisje is dat is geen meisje in een jongenslichaam. Het is alleen maar een gevoel. Het is gewoon een meisjesachtige jongen die voor mij best in een jurk mag gaan rondlopen. Het probleem zit in het hoofd.
Die geslachtsveranderende operatie verandert je geslacht ook helemaal niet, het maakt je geslachtsloos. Je reproductieve organen zijn verdwenen. Je wordt geen man of vrouw, je ziet er alleen min of meer zo uit.

Mensen die ongezond leven kosten ook geld, maar ze gaan eerder dood en dat spaart de samenleving geld aan pensioenkosten en de ziektekosten die zouden toch wel gekomen zijn op latere leeftijd. Transgenders kosten hun hele leven veel geld aan medicijnen en begeleiding.

Dat ombouwen van lichamen doen ze alleen in de rijkere landen. In arme landen hoef je daar niet mee aan te komen. Na de operatie zijn sommigen teleurgesteld, ze zijn geen echte man of geen echte vrouw geworden, ze zijn niets meer. De seks in het nieuwe lichaam kan ook behoorlijk tegenvallen.
Lees dit eens: https://www.nemokennislink.nl/publicaties/spijt-van-je-sexchange/

Er zijn zoveel dingen waar je mee moet leren leven en waar niets aan gedaan kan worden. Waarom dit wel? Omdat het kan? Waarom wil je dat ik daar aan meebetaal? Dat is waar jouw 'recht' op neerkomt. Dingen die ik graag wil daar spaar ik voor en betaal ik zelf.

J23. Als we over geld beginnen.... Iemand die als een ketter rookt, wat een eigen keuze is, en daar hart en vaatziekten of kanker van krijgt, hoeveel zou dat de maatschappij kosten denk je??? Een foutje van moeder natuur is niet eigen keuze. Zoals m17 zichzelf beschrijft is er totaal niets jongensachtigs aan. Dus een roker mag roken met alle gevaren van dien en een meisje in een jongenslichaam moet de rest van haar leven ongelukkig blijven? Wat kost dat de maatschappij????

Het is je recht om te zijn wie je bent is je stelling. Je bent geboren als jongen en je voelt je een meisje of je bent geboren als meisje en je voelt je jongen. Zo iets kan ik mij wel voorstellen en ik kan mij ook voorstellen dat je dan het bijpassende lichaam wilt hebben.
Er is echter een probleempje, die operatie kost ongeveer 80.000 euro heb ik gelezen en dan hebben we het nog niet over de kosten van het voortraject en de noodzakelijke levenslange medicatie om de natuur te onderdrukken zodat je er uit blijft zien zoals je wilt.

Je hebt het recht te zijn wie je wilt zijn, maar houdt dat dan ook in het recht om de samenleving te vragen om dat allemaal te betalen? Persoonlijk denk ik dat het geld beter gebruikt kan worden.
De praktijk wijst bovendien uit dat er nogal wat transgenders zijn die later spijt krijgen van hun transitie en er zijn er zelfs die hun operatie hebben laten terugdraaien. Maar zoals het was wordt het dan natuurlijk niet meer.

De vraag is, waar zit het probleem, in je lichaam of in je hoofd? Als het in je hoofd zit, wat ik denk, waarom dan je lichaam veranderen? En, moet je alles maar doen wat kan ongeacht de kosten omdat iemand er uit wil zien zoals hij/zij zich voelt?

Ik begrijp je helemaal TS. Vooral dat aangezien worden als een meisje en als je het maar vaak genoeg hoort ga je zelf ook geloven dat je een meisje bent en zo ga je je ook voelen. Mijn zus is wel een meid maar veel jongensachtiger dan ik ben terwijl ik geboren ben als jongen maar in groep 1 al als meisje naar school ging. Ik ben 170 lang en weeg maar 55 kilo, schoenmaat 37. Mijn zus is 180 lang en is 70 kilo en schoenmaat 40,41. Zij heeft kort donkerblond haar en ik heb lang lichtblond haar. Zij loopt het liefst in een joggingbroek terwijl ik van de jurkjes en rokjes ben. Ook de sport is het tegenovergestelde. Zij zit op voetbal, ik zit op ritmisch turnen en ballet. Zij valt op meiden en ik op jongens. Wat m19 schrijft vind ik me helemaal NIET in. Transgender zijn heeft niets met auto's te maken, dat je een Fiat panda rijdt maar Mercedes wil hebben. Dan moet je sparen en als je genoeg hebt ga je naar de dealer en koop je een auto. Als je transgender bent is een heel lang proces wat je niet zomaar even doet. Het is ook geen bevlieging van "ik zou wel eens een meisje willen zijn" alsof je een keuze moet maken om een ijsje te kopen of wat m19 zegt een auto kopen. Je krijgt eerst onderzoeken, heel veel onderzoeken en testen VÓÓR je ook maar 1 stap richting je transitie kunt zetten. m19, waarom denk je dat daar een heel team van professoren voor nodig is????? En natuurlijk is het niet zo dat als je in transitie bent of bent geweest na een paar jaar weer terug wilt naar wat je was!!!!!!!!!!!!!!! Daar zijn die lange onderzoeken en tests voor. Denk je nou werkelijk dat je als jongen in het AMC komt en zegt "Hallo, ik ben Jan en ik wil graag Janneke worden" dat ze zeggen.... "Oké Jan...". En nee, mijn lichaam is niet dat van een jongen!!! Ik heb borsten en krijg een vagina. Ik voel me een meisje, ik ben een meisje, ik zie er uit als een meisje, en dan kun je nog 100 keer vergelijkingen maken tussen kleine en grote auto's. Auto's zijn geen mensen, dus geen jongens, geen meisje, hebben geen piemels en geen vagina's en jouw vergelijkingen tussen transgenders en de keuze van auto's heeft totaal NIETS met elkaar te maken!!!!

Hoi, ik terug, m19. Ik kwam deze post terug tegen, en ik wou nog iets toevoegen.

Ik denk dat ik je wel begrijp hoor.

Ik heb in mijn kennissenkring heel wat jongens en venten die autofreaks zijn. Sommige zijn zodanig bezeten van auto's dat ze zichzelf ermee identificeren: ze geloven bijna dat ze hun auto zijn. Je vraagt hem: "Goede middag, wie ben jij?" En hij antwoordt: "Ik? Ik ben die met zijn witte Mercedes ginder." En hij wijst naar zijn auto in de verte. Hij identificeert zich met zijn Mercedes. Je vraag: "Hoe gaat het ermee?" (Je wilt weten hoe hij zich voelt.) Maar hij zegt: "Slecht, kind, slecht. De moteur wil niet meer mee, de kleppen". Dus je denkt dat hij het aan zijn hart heeft, maar nee, hij heeft het over de motor van zijn auto. Zonder die witte Mercedes voelt hij zich een dikke nul. In een andere auto voelt hij zicht niet thuis, dan is hij niet zichzelf. Zonder die witte Mercedes zien zijn vrienden hem niet eens staan. Hij is alleen maar gelukkig, en hij leeft alleen maar zolang hij die auto is. Dat is mis-identificatie: hij gelooft bijna zelf dat hij zijn auto is, hij identificeert zich er totaal mee.

Op diezelfde manier geloven heel veel mensen dat ze hun lichaam zijn. En ja, dan zitten velen natuurlijk niet in het lichaam dat ze willen. Ze zitten niet in een snelle, mooie Mercedes, Ferrari, Porsche, of whatever. Maar wel in een onnozel pruttig krakkemikkig autootje. (Ik ook trouwens, met een rotlichaam dat altijd kwaaltjes heeft en altijd pijn doet.) Als je dan gelooft dat je dat miserabel autootje bent, of een miserabel lichaam, dan word je echt ongelukkig. Dat begrijp ik heel goed.

Ik heb het gevoel dat jij ook een beetje vast zit in dat materialistisch denken? Net als veel andere mensen (en ik vroeger ook, tot ik Oosterse filosofie en Yoga ben beginnen leren). Op internet vind je zelfs mensen die denken dat ze een kat, hond of konijn zijn. Zodra ze thuiskomen, trekken ze zo'n pakje aan, en heel de rest van de dag gedragen ze zich alsof ze dat dier zijn. Pas dan "zijn ze zichzelf".

Dus ik begrijp echt wel dat je "dat stuk gereedschap en lustobject" - je lichaam of je auto - wilt tunen tot het beter aan je wensen voldoet. Maar het lijkt mij niet de oplossing, of het zou toch niet de oplossing zijn voor mij. Beter lijkt mij om je bewustzijn en levensinzicht te verhogen. Tot je beseft dat jouw lichaam alleen maar een stuk gereedschap is, en een stuk lustobject, waarmee je je identificeert. Je mag gerust een spoiler of brede banden op je auto zetten, als je je daar goed bij voelt. Zolang je maar beseft dat het een spel is, en dat je niet die auto bent.

Maar jij mag de zaken anders zien natuurlijk, je hebt vrijheid van denken en van filosofie. Het is jouw leven, je mag ermee doen wat je wilt.

Om op je andere vraag te antwoorden: nee, ik zou geen relatie willen met een transgender: dat is niet mijn ding, ik vind het creepy. (Je vroeg "waarom wel/niet", dus hierbij.) Overigens, ik zou ook geen relatie willen met fanatici, op eender welk vlak, want even creepy. Ook niet met te oppervlakkige of te materialistische mensen. Daar kan ik niet mee overweg. Ik wil mensen waarmee je diep en vrij over alles kan praten, zonder taboes, zonder slaafs achter hun idee-fixes te moeten aanlopen. Dat kan absoluut niet in het wereldje van transgenders en "wokers": die zijn mij veel te laagbewust en te intolerant. Sorry als je dat niet graag hoort, maar dat is mijn visie, waar ik ook recht op heb.

TS hier. M19, jij zult nooit begrijpen wat een transgender voelt. Je haalt dingen aan wat niets met transitie te maken heeft. Ik kan het nog tig keer uitleggen, maar jij zult het helaas nooit begrijpen.

Hoi, ik terug, m19.

Van mij mag iederen met zijn lichaam doen wat hij wil. Alleen blijf ik mij afvragen: biedt dat nu het antwoord op hun problemen? Zo van: "Ik laat mijn vinger amputeren, en hops, hoera, nu ben ik een Totaal Nieuw Ander Mens"? Dat kan ik mij moeilijk voorstellen? Wat als je daarna ontnuchtert en ontdekt dat je nog identiek dezelfde persoon bent als voorheen? Met identiek dezelfde twijfels, problemen, gedachten, idee-fixes,...? Je zit nog in identiek hetzelfde lichaam, maar nu voor het leven verminkt? En met de bijhorende fysieke letsels en pijnen? Stort je wereld dan niet in? Immers, jijzelf als bewustzijn bent niet veranderd. Misschien had je beter je kijk op de dingen kunnen veranderen? Inplaats van je lichaam, want daar kan je genetisch toch niets aan doen? Dat vraag ik mij af? Dus daar zou ik van een paar transgenders graag een eerlijk antwoord op krijgen? Hoe ervaren zij dat?

Over geboorte en keuze: ik kan mij van mijn geboorte ook niet veel meer herinneren. Alleen een paar korte flitsen. Ik zweefde rond in de woonkamer van wat later mijn ouders zouden worden. Ze hadden het over naar de kliniek rijden, want "het was op komst". Ik twijfelde heel erg of ik die baby zou nemen? Ik had een heel sterk gevoel van: "Nee, ik zou dit niet moeten doen. Nee, echt niet." Dat gevoel was heel, heel sterk. Daarna volgde de rit naar de kliniek, binnengaan, de troosteloze gangen, kamer, geboorte. Het was allemaal tamelijk creepy en horror-achtig: pijn, bloed, zenuwachtige en bange mensen, baby vol smurrie, nageboorte, al dat fake gedoe van "oohh, kijk eens hoe mooi" bij die verfrommelde baby... Tegen beter weten in dat lichaam toch genomen. Als in een soort halve verdoving waarbij je het voorschrift van de dokter volgt, tegen je zin, maar zonder veel weerstand. Daarna weet ik er niet veel meer van, dat zit allemaal in de mist. Maar dat had ik dus beter niet gedaan, en beter mijn gevoel gevolgd, want deze ouders pasten helemaal niet bij mij: nooit een echte band mee gehad. Dus als je bewust genoeg bent, kan je wel kiezen. Maar je moet dan je keuze ook nog doorduwen, en niet tegen beter weten in toch iets nemen dat je niet aanstaat... Ik ken nog verschillende mensen die zich stukjes van hun geboorte kunnen herinneren, of van hun vorige levens, of hoe ze toen om het leven gekomen zijn. Niet alles natuurlijk, maar af en toe losse flarden. Net zoals je je van je huidige leven ook maar flarden kan herinneren.

Ik ben TS en wil een korte reactie geven op M19. Voor de wet, voor iedereen om me heen ben ik een vrouw, zo voel ik me, zo zie ik er uit, zo wil ik zijn. Hoe jij er over denk mag je helemaal zelf weten, dat is je vrije mening. Alles wat je aanhaalt heeft niets met geslachtsverandering te maken. Het is een zeer lang en moeilijk traject en er staat een team van specialisten om je heen en omdat het zo moeilijk en specifiek is wordt het alleen in het VUAC Amsterdam gedaan. Het is echt niet een simpele gedachte om dit te doen maar dat zit in je je kern. In de eerste 6 weken van een zwangerschap is de embryo geslachtsloos. Dan komt de geslachtsontwikkeling. Daarin maakt Moeder natuur soms een foutje. Wel eens bij stil gestaan hoe het geestelijk voelt om je vrouw te voelen, er uit te zien als een vrouw maar moet leven met ene piemel? Hoe ongelukkig sta je dan in het leven? En wie hou je dan voor de gek?

@M19: Je begrijpt niet wat iemand er toe beweegt om het lichaam van de andere sekse te willen hebben dan dat waar je mee geboren bent. Jouw argument is, je bent geen lichaam maar je hebt een lichaam. Je advies is, je hebt deze keer het verkeerde lichaam gekozen, dus kies voor je volgende leven maar een passender lichaam.

Om te beginnen kan ik mij niet herinneren dat mij voor mijn geboorte de keuze is aangeboden welk lichaam ik wil hebben voor mijn aardse bestaan. Het lichaam dat ik nu heb is niet volmaakt en sommige dingen had ik wel anders gewild, maar je moet het doen met wat je krijgt.
TS voelde zich niet thuis in haar lichaam. Haar ziel was een vrouwenziel en haar aardse woning was een jongenslichaam. Dat past volgens mij toch heel goed in jouw visie dat je geen lichaam bent maar eer een hebt.
TS is geen boeddhist, dus volgde niet het achtvoudig pad naar verlichting dat voortvloeit naar acceptatie van de vier edele waarheden. Er was lijden, voortvloeiende uit het moeten wonen in een verkeerd lichaam. Haar oplossing was niet stoppen met begeren door het achtvoudig pad te bewandelen, maar aanpassen van haar aardse woning.

Daar heb je commentaar op en geen begrip voor. Dat is te begrijpen. Die oplossing hield in opgeven van je bestaan als reproductief wezen, een groot offer. TS en de anderen in die positie hadden het er voor over en zij is nu gelukkig met haar lichaam en haar vriend.
Hoe het verder zal gaan en of er af en toe niet toch nog iets knaagt, dat weten we niet, maar wie is echt 100% gelukkig?

Wat ik mij altijd al afgevraagd heb bij transgenders: ik begrijp wel dat je misschien liever een lichaam van het andere geslacht had gehad. Maar knaagt het dan niet dat je zelf weet dat die "ombouw" fake is? Misschien kan je anderen wijsmaken dat je vanaf nu man/vrouw bent, maar jezelf toch niet? Je lichaam blijft genetisch immers wat het was, ongeacht hoeveel operaties je eraan doet, en ongeacht de wettelijke status.

Wanneer een man zijn "elfde vinger" laat amputeren, dan verandert hij niet in een vrouw. Hij blijft genetisch een man, minus elfde vinger. Net zoals wanneer hij een pink of teen zou laten amputeren.

Knaagt het dan niet dat je jezelf en de anderen wat wijsmaakt?

En als je geopereerd bent, heb je dan niet het gevoel dat je nieuwe geslacht evenmin bij je past? Dat je toch nog iets anders bent, ondefinieerbaar?

Immers, in mijn Oosterse levensfilosofie zijn mensen geen lichamen. Ik heb dat in andere posts ook al gezegd. Wij hebben een lichaam. Daar doen we pakweg 80 jaar mee, en dan gaat het kapot. Daarna zoeken we een nieuw lichaam. Een beetje zoals bij auto's: je rijdt 10 jaar met een auto. En dan gaat hij kapot, je stapt uit, en je zoekt een nieuwe. Of je doet het een tijdje zonder auto.

Zelfs de Christelijke Bijbel gaat daarover. In een evangelie (Johannes?), zegt Jezus letterlijk tegen zijn apostelen dat na de dood het lichaam vergaat tot stof en as. Maar de ziel blijft leven en zoekt een nieuw lichaam. De hele Bijbel gaat het over: wederopstanding, wederkomst, het leven na de dood, het hiernamaals (=letterlijk: hierna-maals = de volgende keer), verrijzenis, het eeuwige leven, enz... Als je in je huidige leven goed doet en van de aarde een paradijs maakt, kom je na de dood, dus in je volgende leven, terug op diezelfde aarde die je achtergelaten hebt, in dat paradijs. Doe je kwaad en maak je van de aarde een hel, dan kom je in het hiernamaals - dus volgende keer - terug in die hel. Dat zeggen de Bijbel en alle Oosterse religies. En daarom kan je maar beter goed doen, al was het maar uit puur egoisme: anders ga je in je volgende leven teveel afzien.

Stel dat je bij je geboorte een auto toegewezen krijgt, een Volkswagen of een Opel. Misschien zit je met een Opel opgescheept, maar had je liever een Volkswagen gehad. Dat knaagt de hele tijd. Je kan op die Opel een motorkap en logo's van een Volkswagen kleven. En een Volkswagen radiatorrooster, stuur en zetels. Maar het blijft een Opel, nu een vertimmerde Opel. Jijzelf weet dat, en al je vrienden weten het ook. Dat fake gedoe moet toch even hard knagen?

Verder, als je perse een Volkswagen had gewild, waarom heb je dan in het begin die Opel aangenomen? Waarom heb je die niet aan een ander gelaten die er wel gelukkig mee geweest zou zijn? En even gewacht tot ergens een echte Volkswagen vrij kwam? Zie je? Tenslotte, jij bent bij de geboorte zelf in dat lichaam gestapt, van dat geslacht, en je hebt het aangenomen. Je had dat lichaam evengoed aan een ander kunnen laten, en kunnen wachten.

Dus ik vraag mij af: voelen sommige transgenders zich misschien niet thuis in hun lichaam, omdat ze om te beginnen al geen lichaam zijn? Maar misschien beseffen ze dat niet, en wijten ze dat nare, onwennige gevoel ten onrechte aan "het verkeerde geslacht"? Dus gebrek aan bewustzijn?

Dat zijn dingen die ik niet begrijp? Dus hoe zien jullie dat? Jullie mogen het natuurlijk anders zien dan ik; wij hebben vrijheid van levensfilosofie.

Ik wist op mijn 5e al dat ik een jongen was. Mijn ouders gingen er gelijk in mee. Zat al op voetbal en sta al vanaf het begin op doel. Groep 1 en 2 heb ik op een andere school gedaan. Wij zijn toen verhuisd. Op de nieuwe school ging ik als jongen. Heb weinig problemen gehad. Vanwege corona zou mijn start aan de hormonen uitgesteld worden maar mocht toch gewoon beginnen. Had al een lagere stem nu echt de baard in de keel en heb al iets baardgroei. Voel me goed. Blij met wie ik ben. Kijk uit naar de operatie waar ik al gesprekken over heb. Dan pas klopt het hele plaatje

ik wist vanaf me 11de echt dat ik een jongen was... ik wist al van jongs af aan dat ik niet diegene was met die ik was. ik voelde me alles behalve een meisje maar lange tijd ook geen jongen. vanaf me 11de veranderde iets... ik kreeg borsten en werd ongesteld en dat was een moment waarop ik heb nagedacht en zekker wist geen meisje te zijn. mijn ouders steunde me niet en ben dus nog niet begonnen met het traject. wel zie ik er uit als een jongen (ben gelukkig toch wat steviger waardoor mijn borsten ook niet echt opvallen als ik een trui draag) wel is de confrontratie met me naam moeilijk... ik gebruik overal al me jongens naam maar verder noemen mensen me bijna nooit zo. alleen me vrienden noemen me zoals ik dat wil.
ik ben net verhuisd en ik hoop dus nu wel een trject te kunnen starten!

C. Misschien dat de wetgeving ook niet had verwacht dat er jonge kinderen zijn die al met hun situatie te kampen hadde . Of men wilde misschien er voor zorgen dat er geen verkeetde beslissingen genomen worden of beslissingen die te vroeg genomen worden waardoor het kind dan later er heel veel spijt van heeft. Een kind laat zich ook gemakkelijk meeslepen, misschien daarom.
Zelf voel ik goed in men vel. Ik kan me een beetje inbeelden hoe het voor jou moet geweest zijn, maar echt weten wat er allemaal door jouw hoofd ging kan ik niet. Er zijn films die je een glimps laten weten hoe het is als kind om je in het verkeerde lichaam te voelen. Maar dat is ook alles.
Fijn dat het voor goed is verlopen.

j23 ik heb ook zo een filmpje gezien. Ja daar schrok ik wel van.

@J20: Ga naar het forumoverzicht van het forum waarin je de vraag wilt stellen. Dan hangt het af van op welk dochterforum je zit of op het hoofdforum. Bij het een zie je bovenaan staan in een zwart kader: Plaats een vraag. Klik daar op en je kan gaan typen. Bij andere forums zie je onderaan staan: Voeg jouw ervaring toe. Klik er op en je kan weer gaan typen.

Aan TS: Zelf ben ik geen transgender en heb ook nooit de behoefte gehad iets anders te zijn dan hoe ik geboren ben. Op youtube heb ik en animatiefilmpje gezien dat toont hoe een operatie van jongen naar meisje gaat. Gaf mij toch wel een wat onbehaaglijk gevoel.
Ik stel mij de genderidentiteit voor als een lijn die loopt van bijvoorbeeld links 100% mannelijk en 0% vrouwelijk naar rechts 100% vrouwelijk en 0% mannelijk. In het midden ben je 50% mannelijk en 50% vrouwelijk. Iedereen heeft een bepaalde genderidentiteit met mannelijke en een vrouwelijke componenten die jou ergens op die lijn plaatsen.
Ben je als jongen geboren maar voel jij je bijvoorbeeld 30% mannelijk en 70% vrouwelijk dan ben je voor je gevoel een meisje, transgender dus. Je bent over de man-vrouw scheidingslijn gesprongen. Trans betekent aan de andere kant.
Sommige jongens zijn erg feminien. Die zijn dan bijvoorbeeld 60% mannelijk en 40% vrouwelijk. Ze gedragen zich erg vrouwelijk maar ze voelen zich nog steeds een man. (Dat zijn ook de jongens die op school het meest gepest worden. Heel erg naar want het zijn ook de meest kwetsbare - en soms heel lieve jongens).

Hier kun je je genderidentiteit testen: https://www.magiquiz.com/quiz/is-your-brain-more-male-or-female/ of hier: https://tests.quest.nl/psychologie/ben-jij-een-echte-man-een-echte-vrouw/vraag/1 (Iets minder serieus lijkt mij)

Jij weet het al TS dus jij hoeft die test niet te doen. Jouw uiterlijk is nu in overeenstemming met hoe jij je voelt, dus dat maakt jou gelukkig. Je hebt zelfs een vriend dus dat zal voor jou heel fijn zijn. Er is misschien een ding dat een probleem zou kunnen zijn, je kan geen kinderen krijgen. Niet iedereen wil kinderen, maar de meeste mensen toch wel. Zover denken jullie waarschijnlijk nog niet, maar misschien dat het later wel een punt wordt. Adoptie en draagmoederschap is dan wellicht een oplossing.
De biologische ouders zijn belangrijk voor iedereen, maar als je echte vader en moeder zie je toch vooral de mensen die jou hebben opgevoed en waarvan je het gevoel hebt dat ze onvoorwaardelijk van je houden.

Jij en je vriend zijn nu gelukkig, maar in ieders leven zijn wel eens moeilijke momenten. Liefde helpt je daar doorheen. Ik wens jullie het beste.

C. j20 ga naar een hoifdrubriek, kies een topic, dan krijg je alle titels in die topic te zien, via gsm is daar een knop onderaan met 'post', via website weet ik niet goed. Zal wel hetzelfde noemen.

hoe kan j hier een vraag stellen ?

ZIE nergens een link om hier een n eiuwe vraag int e voeren