Mijn ouders komen uit Afghanistan, ze zijn gevlucht toen mijn moeder net zwanger was van mij. Ik ben geboren in het AZC waar we de eerste jaren woonden. Toen ik 5 was kregen we een huis waar we nog steeds wonen. Ik ben een gewone Nederlandse jongen. Toen ik 13 was kwam ik er achter dat ik op jongens val. Toen ik uit de kast kwam was dat best moeilijk tegenover mijn ouders. Vooral mijn vader had er problemen mee. Maar ze zeiden wel dat ik hun zoon was en altijd zal blijven. Ik heb al bijna 2 jaar verkering met een leuke jongen. Hij is ook 17. Zitten samen in het examenjaar. Mijn ouders zien hoe gelukkig ik ben en het is nu goed!!! Mijn vriend en ik worden in april allebei 18. Na het examen (wat we allebei halen) gaan we een maand naar Canada, waar familie van mijn vriend woont. Na de zomer samen studeren en samenwonen!!!

Zelf ben ik niet gelovig, maar ik vind dat mensen jouw gevoelens moeten respecteren, als jij bi bent dan is dat gewoon zo, het is geen keuze die je maakt, het maakt je niet minderwaardig, en als mensen zeggen dat je daardoor je geloof schendt moet je je daar gewoon niks van aantrekken. Jij bent wie jij bent, en je bent vrij om te doen waar jij je goed bij voelt, dus ook jongens daten bijvoorbeeld. Mensen die dat niet kunnen accepteren zijn in mijn ogen gewoon te zwak en te prehistorisch.

Ik heb het zelf niet meegemaakt, maar ook bij "zware" of orthodoxe Christenen komt dat voor. Wat dat betreft is "het geloof" best wel lastig, en is het zelfs een hypocriet verschijjnsel. In ieder geval, als je gehaat wordt zegt dat meer over die mensen die jou haten, dan over jezelf. Iedereen gelooft op zijn of haar eigen manier, of gelooft gewoon niet. Maar mensen wijzen maar al te graag op de "tekortkomingen" van een ander, terwijl diezelfde mensen zelf allerlei zonden begaan... Mijn geloof is dat je pas een goed mens bent als je je zo goed mogelijk gedraagt, en respect voor anderen uitstraalt. En het lijkt me dat God of Allah of Jahweh of welke hogere macht dan ook dan ook het zo bedoelt heeft.