Zo fcking jaloers

Ik zie zo veel mensen om me heen zo blij zijn of geluk hebben met hun geboorte geslacht of traject naar hun geslacht en ik blijf achter. Als in, ik ken iemand en ze mag alles wat cismeiden mogen, en ben echt heel erg blij voor d'r, maar god wat word ik er jaloers van. Mijn ouders waren er niet echt om op me te letten als jong kind en hebben dan ook 'nooit' echt duidelijk iets gezien. "Ja je speelde nooit met meidendingen" "je speelde altijd met de jongens." "Je gooide altijd een stennis over rokken en jurken." "Je haatte K3 en hield van piraten." "Je had een hekel aan alles wat roze was, ookal was het bijvoorbeeld een lekker snoepje." Dat weten ze wel te zeggen, maar kennelijk heb ik nooit iets aparts vertoond in mijn kindertijd. Nee want dat is 100% zo normaal. (Niet dat cis meiden dit niet doen, maar kom op zeg, om nou te zeggen dat er niks was) en ik word er gewoon zo gefrustreerd en daardoor moe van. Ik heb niemand met wie ik het er nou echt over kan hebben, mijn broer scheld me er voor uit, en m'n ma weet het altijd beter. Mijn energie begint gewoon op te raken, zo'n langzamerhand en k word d'r verdomme niet jongen op. M'n lichaam blijft ontwikkelen en het word alleen maar erger. Is er iemand met dezelfde struggle/heeft iemand tips om ermee te dealen?