Ken het ook wel, heb sinds begin dit jaar een relatie met een jongen die 19 is en ook begeleid woont. Nu hebben ze in het begin moeilijk gedaan, moesten een maand wachten voordat ik mocht logeren,(dit terwijl een ander z'n vriendin al na een week langs mocht hebben) doen heel strikt qua dagen dat ik er ben enzo. In 1 woord, het zijn vrouwen en nou heb ik zelf al een hekel aan vrouwen omdat ze zo goed kunnen mitsen en neuzelen dat ik er echt giftig van kan worden en ze het liefst een knal wil verkopen. Maar het is te zot voor woorden. Ben een tijd terug met ze in gesprek gegaan en gezegd waar het op staat en dat qua begeleiding ze alleen voor politieagentje spelen en voorderest niks doen voor de clienten. Heb gezegd dat ze zo blijven doen, ik het verhaal openbaar maak op social media, daar deinsde ze wel van terug. Kortom laat je niet tegenhouden of onder druk zetten door dit soort mensen.

Ik kan mij voorstellen dat het erg lastig is. Op de plek waar ik vrijwilligerswerk doe, speelde ook iets dergelijks. Alleen waren het hier de ouders van een van de twee die het niet zo zagen zitten. Die beheerden zijn administratie en dergelijken en waren erg beschermend ten opzichte van hun zoon. Uiteindelijk hebben de twee doorgezet en zijn nu verloofd. Dat laat maar weer zien: Amore vincit omnias. Liefde overwint alles.

Als ik je verhaal zo lees, denk ik dat jullie nog een lange weg te gaan hebben voor jullie kunnen samenwonen. Maar er spreekt ook een vastberadenheid uit. En het is duidelijk dat je echt heel veel van hem houdt. Daarom denk ik dat het jullie uiteindelijk wel lukt. Helemaal omdat jullie ook de steun van beide ouders hebben. Ik wens jullie heel veel geluk voor de toekomst.

TS hier,

Omdat het eerst goed ging heb ik me nooit zo verdiept in wat de rechten zijn van mijn vriend. De begeleiding heeft zich in de loop van de tijd erbij neergelegd dat hij het recht heeft mij te ontvangen, maar is nog steeds via allerlei omwegen aan het proberen om het onmogelijk te maken mijn vriend daar te bezoeken. Echter stranden al hun pogingen. De manager heeft de persoonlijke begeleider van mijn vriend op de vingers getikt en hem een andere toegewezen.

De teamleden die eerst de pogingen ondernamen om mijn bezoek te blokkeren houden zich nu koest na tussenkomst van de manager, maar hebben het nu geparkeerd bij iemand van de familieraad die met voorstellen komt als `geen logees` en dan niet erbij vanwege welzijn maar een lulverhaal over brandveiligheid. Die stranden gelukkig ook steeds. Er kwam ineens relatietherapie om de hoek, waarmee ze willen suggereren dat onze relatie niet loopt, dit leverde weer een boze brief op van mijn `schoonouders` omdat wij gewoon een gezonde relatie hebben en daarbij nog steeds steun van beide ouders.

Met zijn ouders hebben we het wel gehad over een andere plek voor begeleid wonen. Dat levert alleen maar nadelen op, verder weg van zijn werk, administratieve rompslomp en opnieuw aanpassen. Op termijn zullen we wel gaan samenwonen, maar dan moet hij eerst ook wat meer leren over hoe een eigen huishouden is, ik wil namelijk dat hij ook zonder mij dingen kan, ik wil zijn vriend/man zijn en niet alleen z`n vriend en begeleider. Natuurlijk wil ik hem helpen, maar hij moet niet helemaal afhankelijk van mij worden en hij is daar gelukkig heel leerbaar in.

Nou moet een begeleider op komen voor de belangen van zijn cliënt maar mag daar niet aan de gevoelens van jou vriend voorbij gaan en jullie relatie in de weg gaan staan.
Zijn ouders zijn denkelijk ook nog steeds zijn voogd en als die aan geven achter zijn relatie te staan dan moet de begeleider zich daar maar bij neer leggen.
Ik weet niet bij welke instantie (die had je best mogen noemen wat mij betreft) je vriend zit maar ik zou samen met zijn ouders maar eens bij de directie langs gaan en als daar niets uitkomt dan maar wat gaan babbelen met een advocaat en eventueel naar een rechter.
Ook kan zijn ouders een brief laten op stellen door een arts of je vriend wel bekwaamd genoeg is om zelf beslissingen omtrent zijn gevoelens.
Juist bij ASS is dat iets waar je rekening mee moet houden.

slaat nergens op

Hoi, Ik kan me voorstellen dat je ontzettend baalt van de situatie. Het is ook moeilijk, omdat mensen die begeleiding nodig hebben vaak niet voor vol worden aangezien, en juist daarom onder toezicht staan. Maar waar houdt zorg op en wordt het bemoeizucht? Het is voor een buitenstaander natuurlijk lastig oordelen van hieruit of jouw vriend in staat is om zelfstandig te beslissen, maar je kunt natuurlijk wel eens precies uitzoeken wat jouw en zijn rechten zijn, en wat die begeleiding wel en niet mag verbieden. Dan weet je tenminste waar je staat. Bovendien binden die geitenwollensokken wel in als ze merken dat je precies weet wat je rechten zijn. Makkelijk zal het niet zijn, maar als jullie samen verder willen is het goed om te weten wat jullie rechten zijn. Over jou hebben ze sowieso niks te zeggen, maar als hij 'opstandig' doet kunnen ze het in z'n dossier zetten, waardoor hij een lastige patiënt lijkt. Maar iemand in een instelling heeft volgens mij wel het recht om een advocaat in de arm nemen die puur ZIJN belangen behartigt (dus niet van z'n ouders, jou, of de instelling, maar puur in zijn belang). Waarschijnlijk kan zoiets ook weer vergoed worden als hij geen middelen heeft. Jij hebt in principe niet zoveel in te brengen, omdat je officieel geen partij bent (juridisch gezien). Hoe het allemaal exact zit weet ik ook niet, dat zou je dan even moeten zoeken. Zijn jullie al lang samen eigenlijk? Niet lullig bedoeld, maar voor je ergens zoveel energie in steekt moet je wel eerst bedenken of hij "de ware" is voor jou... Dus denk ondertussen ook aan jezelf hè? ;) Sterkte ermee in ieder geval.