sommige mensen hebben gewoon niks te doen in hun leven. En doen het vaak om populair op school te worden of omdat ze een kutjeugd hebben gehad. Maar gelukkig zal karma ze straffen.

ik woon binnen de bebouwde kom maar mijn huis en dat van me moeder ligt 25km uit elkaar.ik kan via 3 wegen fietsen... de eerste is 25 km, het tweede 29 maar die is nogal hobbelig kwa ongeasvalteerde wegen en das pijnlijk voor me been en de laatste is 36km.... die ben ik gisteren gefietst maar helaas zelfs hier waren ze... dus waar t stopt?? ik weet het niet...
gelukkig niet erg gewond. alleen wat buik en rugpijn door de klappen maar dat gaat wel weer over.
ik hoop dat deze wijkagent snel actie onderneemt. anders ga ik opnieuw aangifte doen... van elke mizemeuterig dingentje met wat er geberut is de afgelopen 4 weken... en geloof me als ik zeg dat dat een hoop is... misschien worden ze dan wel wakker? we zien t wel...

Staat jouw huis buiten de bebouwde kom? Normaal binnen de stad is het niet zo'n probleem om een bepaalde straat te vermijden, maar tien kilometer omfietsen is echt te gek voor woorden. Kan er niet iemand van het huis even een stukje meefietsen, dan zullen ze zich toch wel rustig houden, of is waar zij zijn te ver van het huis?
Jij zegt dat het snapt als de politie niets doet, maar ik snap dat niet. Gezien wat er met jou gebeurd is zouden ze toch wat actiever moeten zijn. De politie is er voor om de nette mensen te beschermen tegen de minder nette mensen. Daar betalen we belasting voor.

Als je dit leest dan ben je al bij je moeder geweest, maar misschien dat er de volgende keer toch een andere oplossing mogelijk is of dat de wijkagent inmiddels een praatje heeft gemaakt met die knapen die blijkbaar de hele dag niets anders te doen hebben dan op straat rondhangen.

Ik hoop dat het gezellig was bij je moeder en dat je weer veilig thuis bent gekomen.

het is niet zo dat ze niet op durven te treden... want de wijkagent weet nog geen eens wat er gebeurt... ze weten enkel dat er een paar jongens zijn die me lastig vallen.. de rest moet ik oppakken met de niet terugbellende wijkagent...
de afgelopen 1,5 week 3x gebeld maar helaas nog niks van deze man vernomen... mijn begeleiders hebben gezegd dat hij tot woensdag heeft zoniet dat gaat zei voor mij bellen maar dan wel een beetje bozig... want kijk als de politie niks wil doen vindt ik dat kut maar snap ik het maar zeg dat dan i.p.v. ¨ja hij belt met 3 werkdagen¨ en vervolgens niet bellen.. snap je?
vandaag ga ik ook 10km omfietsen naar me moeder... want ik vermijd de plek... dit kost me dan wel 10 hele kilometers omfietsen van het stuk energie die ik eigenlijk niet heb...

Beste meid, Goed te horen dat het wat je fysieke gezondheid betreft de goede kant uit gaat. Dat je kan fietsen is al heel mooi want dan ben je weer wat mobieler. Laten we hopen dat het met lopen en de rest ook geleidelijk aan steeds beter gaat worden.

Wat die jongens betreft, ik blijf het maar vreemd vinden dat zo iets gebeurt en dat er feitelijk niets aan gedaan wordt. Ik begrijp dat jullie de wijkagent geinformeerd hebben maar dat die niets van zich laat horen. Helaas is het zo dat tegenwoordig in Nederland zo hier en daar sprake is van groepsterreur waar het gezag niet tegen durft op te treden. Dat maakt het natuurlijk alleen maar erger, maar ieder denkt aan zijn eigen veiligheid en van bovenaf wordt steviger optreden ook niet gesteund, eerder het omgekeerde. Het spreekwoordelijke thee drinken. Er zijn landen waar ze eerder de gummiknuppel er bij pakken dan een theepot. Daar hebben ze dat soort dingen een stuk minder!
Als jij weet waar die losers rondhangen dan zou ik daar maar niet meer langs fietsen.

Blijf aan je gezondheid werken en misschien dat je uiteindelijk weer alles kunt. Je bent nog jong en het lichaam heeft een groot herstelvermogen. Blijf je richten op de dingen die je wel kunt en misschien dat er mogelijkheden zijn voor werk dat jou ligt en jou past. Er zijn nare dingen, maar toch een hoop andere dingen die het leven voor jou de moeite waard maken.

Het beste maar en blijf positief en strijdbaar!

hoi jongen 23, der zitten hélé kleine vooruitgangentjes in het uit de rolstoel komen. ik begon met 3minuten op de home trainer en fiets inmiddels ¨al¨ 7 minuten... lopen lukt alleen met krukken en hele hele hele kleine stukjes. denk hierbij aan 1x op en neer door een normale gemiddelde rijtjeshuis wonings tuin. meer als dat niet want na dat stukje fietsen en lopen is de pijn ook heel erg intens. de artsen kunnen en durven ook geen verwachtingen meer te stellen...

ze staan elke x op dezelfde plek als ik daar langs fiets. dan zie ik ze maar dan kan ik al geen kant meer op... dan gebeuren er dingen als bedreigen mishandelen en schelden... en zelfs andere strafbare dingen.

de begeleiding hier vindt het pesten ook abnormaal. en vreemd hopelijk belt de wijkagent nog ooit

(j22 van de vorige reacties, ik was jarig) Beste meid het is verdrietig dat je niet kan worden wat je graag zou willen en dat je zo in de put zit. Toch zie ik wel positieve puntjes. Je hebt het daar waar je bent gezellig en je medebewoners en de mensen die daar werken zijn heel aardig zeg je en ze willen je helpen.
Jij wilde bij de politie of ambulancezuster worden maar dat kan niet vanwege je karakter. Dat is een teleurstelling natuurlijk, maar waar het om gaat zeg je is andere mensen helpen. Je kan mensen ook op andere manieren helpen. Je hebt hier je bericht gepost en dat je reacties krijgt dat doet je goed. Dat is ook een manier van mensen helpen.

Er zijn heel wat mensen, veel jongeren ook zoals jij, die het moeilijk hebben met zichzelf. Kijk maar eens bij het forum 'depressie'. De meeste mensen hebben weinig tijd omdat ze moeten werken, ze zelf met problemen zitten, en de kinderen komen daardoor aandacht te kort. Iemand die aandacht aan ze besteedt, met ze praat, die kan veel voor ze betekenen. Die medebewoners in het huis zullen ook niet altijd gelukkig zijn. Daar kan je ook eens mee praten. Over hun problemen.

Er zijn ook nog andere manieren om mensen te helpen. Jij kan niet zo goed tegen drukte, dus een een op een situatie zou dan het beste zijn. Veel mensen in een verzorgingshuis krijgen weinig bezoek. Misschien zou je daar iets kunnen doen. Bejaarden zijn heel rustig en hebben soms heel interessante verhalen.
Misschien ook is er iets te vinden in een dierenasiel. Dieren willen ook graag aandacht en ze doen niet zo moeilijk als mensen.

Heb jij belangstelling voor planten? Planten zijn nog rustiger dan dieren en bejaarden. In sommige botanische tuinen werken vrijwilligers bij het onderhoud en de verzorging van de planten. Dat is heel rustgevend werk.

Waar het om gaat, je moet je niet concentreren op wat je niet kan maar op wat je wel kan, wat er wel mogelijk is! Die rolstoel, kom je daar nog een keer van af of is dat voor de rest van je leven? Dat scheelt natuurlijk ook al een heel stuk. Is het mogelijk zover te herstellen dat jij weer zonder kunt, concentreer je daar dan op als een begin.

Wat die pesters betreft, ik vind het zo raar. Dag en nacht zitten ze je op te wachten. Dat is heel abnormaal. Een stel jongens die al hun tijd wijden aan jou pesten, dat is een rare zaak. Hoe weet je dat ze er zijn? Zie je ze staan? Misschien dat je dan eens tegen een agent kan zeggen: Daar staan ze, dat zijn de jongens die mij pesten. Dan kan hij eens een praatje met ze gaan maken.
Die agent zou ook eens in burger een beetje in de buurt kunnen blijven en kijken wat er gebeurt als jij de straat op gaat, dan is er iets concreets. Hoe reageren je verzorgers in het huis op jouw pestervaringen?

Ik wens je het beste en geloof dat er een plaats is voor jou en dat jij anderen op een of andere manier kan helpen. Helpen maakt anderen gelukkig en jou zelf ook!

@jongen22, ik zie geen toekomst.... dat komt niet door me ass maar door me depressie....

ik volg geen onderwijs meer. ik ben volledig afgekeurd en doe dagbesteding. ik heb zekker onderwijs gevolgd maar ook hier waren vaak veel problemen omdat ik simpelweg te ver nadacht... keuzes maken , dingen oplossen en bouwen met bevoorbeeld lego waren dingen die mij energie kosten. hierdoor is werken onmogelijk. bij het minste of geringste ben ik overprikkeld en dan blokeer ik. werken is dus niet mogelijk...

ik heb opzich goed contact met medebewoners en begeleiders. we hebben het met zijn alle erg gezellig en iedereen wil me graag helpen.

ik wilde graag politie agent of ambulance broeder worden. dat leek me zo mooi en waardevol maar dit gaat nooit never nooit lukken dus lukt erover dromen ook niet.

ze zijn sterker dan mij... ze zitten me dag en nacht op te wachten... wel heb ik inmiddels contact gezocht met de politie om hulp te vragen voordat het opnieuw escaleeerd hopelijk helpt dat....




@jongen14 heel lief! je reactie doet me echt goed! dankjewel

C. Ik zou je ook wel willen helpen maar weet gewoon niet hoe. Ik denk dat het bij de meesten dat ook zo is.

Ik wens je veel sterkte toe en hoop dat je de moed vindt om door te zetten.

Beste meid, Jouw autisme maakt dat jij anders reageert en kwetsbaarder bent dan "gewone" mensen. Zelf heb ik ook iets van autisme in mij en dat maakt het voor mij moeilijk om vriendschappelijke relaties te onderhouden. Het interesseert mij gewoon niet zo.
Autisme heeft invloed op je empathische vermogens, het voelen van emoties die mensen waar je mee omgaat hebben. Heel empathische mensen zijn daardoor goed in de omgang met anderen. Vooral politici hebben veel aan hun empathisch vermogen. Rutte bijvoorbeeld heeft het veel, Sigrid Kaag heeft het weinig.
Heb je geen empathisch vermogen van nature dan kun je dat compenseren met rationeel empathisch vermogen. Dan kun je ook begrijpen hoe iemand zich voelt als bijvoorbeeld zijn of haar moeder in het ziekenhuis ligt.
Een ander kenmerk van autisten is dat ze geobsedeerd kunnen zijn in een enkel onderwerp, bijvoorbeeld voetbal, of bepaalde muziek, of planten kweken.
Wat het bij jou is weet ik natuurlijk niet, maar ik vind dat je te ver gaat met te zeggen dat er voor jou geen toekomst is. Doordat autisten zich zo goed kunnen concentreren zijn ze voor sommig werk heel geschikt en gezocht. Er is voor jou heus wel een plaats in de wereld.

Je zit nu in die zorginstelling en ik neem aan dat je nog naar school gaat of anders dat ze een programma voor jou hebben om je weer sociaal vaardig te maken, om het zo maar te noemen. Ik denk, ik hoop in ieder geval dat de fysieke gevolgen van jouw mishandeling tijdelijk zijn.
Je zal op z'n minst enige vorm van onderwijs gevolgd hebben dus je hebt ook bepaalde kennis en vaardigheden. Misschien volg je nog onderwijs op dit moment.

Sommige autisten hebben er moeite mee zich staande te houden in de samenleving, maar met een beetje support moet jij toch een zelfstandig leven kunnen opbouwen en relaties met anderen onderhouden, al is het maar een praatje met een buurvrouw en dat soort dingen. Een hond helpt ook erg. Bij het uitlaten kom je heel wat mensen tegen en zo bouw je een kring op van mensen die weten wie jij bent en van wie jij weet wie ze zijn.

Afhankelijk van jouw capaciteiten moet jij toch ook uiteindelijk in staat zijn om te gaan werken. Zo kom je dan weer op een andere manier weer mensen tegen en misschien bloeit er op een gegeven moment iets moois op.
Waar jij nu woont daar zijn ook anderen die daar wonen en verzorgers. Hoe is je contact daar mee?

Blijf verwachten dat het beter gaat worden. Ik weet niet of jij dromen hebt of had misschien, maar probeer te dromen. Niet alles wat je wilt kan, maar dat geldt voor iedereen. Als je gevraagd wordt wat voor werk jij leuk zou vinden, weet je dan iets om daar antwoord op te geven? Als je een doel hebt, licht in de verte ziet, dan heb je iets om voor te leven, daar gaat het om.

Blijf niet te veel in angst leven voor die jongens. Op een dag krijgen ze er wel genoeg van. Misschien dat ze jou de schuld geven van de problemen van hun vriendje. Het beste is om maar zoveel mogelijk de plaatsen waar je ze tegen komt te vermijden. Ze moeten ook naar school en ze willen ook wel eens wat anders doen dan jou pesten, dus zullen ze er waarschijnlijk maar af en toe, toevallig misschien zijn. Weten de verzorgers er van?

Je zit nu in een dal, maar daar hoef je niet te blijven. Maak plannen, vraag je af wat je zou willen en bedenk hoe je daar kan komen. Je hebt misschien wel meer dan zeventig jaar voor je. Tijd genoeg om ergens te komen toch? Wees sterk,accepteer je beperkingen en maak 100% gebruik van wat er mogelijk is!

ik werd gepest door een jongen uit de wijk... dit kereltje (dik minderjarig) is vele malen sterker dan mij ik bedoel ik ben een meisje en vecht niet graag... daarnaast heb ik autisme en das waarschijnlijk de reden waarom die jongen mij als makkelijk slachttoffer zag.... die dag van de mishandeling was ik waarschijnlijk op een verkeerde plek, verkeerde tijd en hij met de ¨juiste¨ vrienden om mij in elkaar te meppen...

de politie heeft onderzoek gedaan en er is een rechtzaak geweest maar helaas zonder vervolging voor de dader/daders. de jongen die de hoofdveroorzaker is is wel voor andere zaken veroordeld en moet hierdoor ¨oppassen¨ zijn vrienden vallen mij nu steeds lastig. hen ken ik niet helaas...

ik woonde bij me moeder ja alleen kan zei ook niks eraan veranderen... we weten niet wie die jongens zijn....

ik woon nu in een zorginstelling en heb het inmiddels wel een beetje naar me zin maar de negatieve dingen zijn sterker dan de positieve dingenhelaas....

ik heb geen toekomstperspectief helaas... toch hoop ik door middel van tehrapie misschien wel weer toekomst te krijgen...

jou reactie doet me in ieder geval goed! dat er toch iemand is die me wilt helpen (zo voelt het)

Beste meid, Je vraagt waarom pesten sommigen anderen? Een antwoord dat je vaak krijgt is dat ze dat doen omdat ze graag populair willen zijn, zich onzeker voelen en soms gewoon omdat het etters zijn. Als je samen met een groep iemand pest dan heb je de lachers op je hand en sta je in het middelpunt. Door iemand te pesten voel jij je ook meer dan je slachtoffer en als je niet zo goed in je vel zit kan je dat bevrediging geven.
Als slachtoffer kiest men altijd iemand uit die weerloos is, want jouw pesten moet jou natuurlijk niet op een pak slaag komen te staan.

Dan jouw situatie, die roept bij mij heel wat vragen op. Je bent 19, een leeftijd waarop pesten, door klasgenoten bijvoorbeeld, niet zo veel meer voorkomt. In wat voor situatie wordt jij gepest, en door wie? Hoe is het ontstaan? Val jij op een of andere manier uit de toon in jouw omgeving of sociale groep?

Wat jij vertelt over die mishandeling die tot ernstige verwondingen heeft geleid dat gaat wel heel ver. Dat gaat verder dan gewoon maar wat pesten. Je zegt dat je aangifte hebt gedaan maar dat er niets werd gedaan omdat er geen bewijs was. Dat vind ik heel vreemd want er was sprake van ernstige mishandeling en ik neem aan dat jij de daders kent als ze het steeds op jou voorzien hebben. Op z'n minst zou de politie toch onderzoek gedaan moeten hebben.
Je zegt dat je verhuisd bent vanwege het pesten, maar dat je nog steeds lastig gevallen wordt. Je woont nu bij andere mensen neem ik aan. Voor je verhuizing woonde je toen bij je ouders? Spelen je ouders nog een rol in je leven en treden zij niet op vanwege dat pesten?

Je schrijft dat je door alles en iedereen kapot wordt gemaakt. Wie zijn die alles en iedereen en wat houdt dat kapot maken in? Je zit in een rolstoel, je hebt hulp nodig bij sommige dingen, je woont ergens in een huis, dan moeten er toch mensen zijn die een positieve rol spelen in je leven.

Jouw verhaal is een onrustbarend verhaal en je komt nog al gelaten over. Hoe zie jij de rest van je leven? Zo kan het niet doorgaan. Op een of andere manier moet jij toch de regie over je leven weer terugnemen. Ik hoop voor je dat er toch wel iemand is die je daar bij kan helpen.