Bericht aan mijn pesters. (Mss lezen ze dit ooit.)

Heey mijn pestkoppen De pestkoppen die ik mijn hele leven met voor en achternaam zal kennen. De pestkoppen die mijn leven veranderde in een hel. Weten jullie hoe het is om elke dag naar school te moeten gaan met schrik? Schrik voor uitgescholden te worden. Schrik voor een duw te krijgen. Schrik om uitgelachen te worden Schrik om niet goed genoeg te zijn, wat je ook doet, je bent never nooit goed genoeg... Waarom je niet goed genoeg bent, dat weet niemand, misschien weten de pesters zelf het niet eens. Ik deed mijn best, echt waar. Ik kocht nieuwe kleren, een nieuwe boekentas, nieuwe schoenen, ik deed make up aan, ik deed men haar in wel zeker 100 verschillende kapsels... Ik zocht me zelf een vriendje. Maar nee het was nooit goed genoeg. Ik was gewoon walgelijk, dom en achterlijk in jullie ogen. Ik was het zelfs niet waard om gewoon eens "goeiemorgen" tegen te zeggen. Met sommigen van jullie was ik goed bevriend, jullie waren men beste vrienden, ik zou alles gedaan hebben voor jullie. Maar plots, lieten jullie me vallen, 1 voor 1 gingen jullie weg. Ik smeekte jullie antwoord te geven op de vragen : waarom? Waarom ben ik niet goed genoeg? Wat heb ik verkeerd gedaan? Kan ik het goed maken? Vroeger hoopte ik dat jullie hetzelfde zouden meemaken als ik, ik hoopte zelfs dat jullie kinderen het zouden meemaken. Gewoon zodat jullie zouden beseffen dat jullie niet alleen toen mij kapot maakte, maar dit voor heel mijn leven is. Maar nee, zo ben ik niet, dat wil ik niet. Niemand verdiend het behandeld te worden zoals jullie me behandelen. Ik hoor het nog, door de gangen van de school, " hey kuthoer waar gaje naar toe, sta is stil, hey slet, doof?" dagelijks vliegen die woorden nog door mijn hoofd. Maar waarom, ik was niet de persoon van de minirokjes, decotes en vriendjes. Neen, dat waren jullie. Waarom was ik dan de hoer, slet, kuthoer, kutwijf, bitch,...? Ik voel nog hoe het voelde op de grond gestamd te worden, ik was zo fier, onze eerste kookles, en we hadden een melkbroodje gemaakt. Maar van mijn melkbroodje heb ik nooit moeten proven... Neen want jullie vonden het leuk en grappig mij op de grond de duwen niet alleen mijn handen, broek, en hart was kapot maar ook mijn melkbroodje, dat vond ik nog het ergste van al. Turnles is gedaan, ik hoor jullie al van ver giegelen, ik dacht nog, misschien is mijn sportbroek niet goed genoeg. Maar nee al mijn kleren en boekentas was overgoten met mijn water. Zogezegt was mijn waterfles gevallen... Voor jullie was het grappig, voor jullie was het fun, maar bij mij brak mijn hart... Iets dat nooit meer kan genezen, en niet alleen mijn hart brak, maar ook mijn zelfbeeld, mijn trots, mijn toekomst. Oke de school en leerkrachten deden niks, maar gaf dat dan jullie recht mij te pesten? Ik weet dat sommigen van jullie bang waren zelf gepest te worden, en jullie daarom mee deden. Maar zijn jullie dan nu niet even slecht? Jullie konden kiezen een muur te vormen tegen de pesters en hun als raar laten bestempelen en ervoor aorgen dat ze stopten , maar jullie kozen om te pesten en mensen zonder enige reden kapot te maken. Jullie kozen ervoor de duivels in de hel van de hene te zijn die jullie peste. Ik ben trots op mezelf, trots dat ik niet zoals jullie geworden ben. Want ik zou me schamen. Hoe zou ik later mijn kind recht in de ogen kunnen kijken als het gepest wordt? Ja ik heb echt een paar kutjaren achter de rug en ja ik heb 2 jaar antidepressiva's moeten nemen. Maar uiteindelijk ben ik de goede in dit verhaal en niet jullie. En nu ben ik gelukkig, weliswaar getekend voor heel mijn leven, maar als ik iemand wil helpen kan ik dat met een zuiver geweten doen, als mijn kind gepest wordt, kan ik ze troosten met een zuiver geweten. Ik zou niet graag in jullie schoenen staan. Dat heb ik nooit gewild, en nu zeker niet. Sorry pestkoppen, maar jullie zijn verleden tijd, jullie zullen me niet nog eens kapot maken, want ik ken jullie nu, jullie daarintegen deden niet eens te moeite mij of zelf elkaar te leren kennen, want jullie zette altijd jullie masker op. Jullie waren niet eerlijk voor mij, voor de andere pesters, maar vooral, jullie waren niet eerlijk voor jezelf. En dat is iets dat jullie nooit meer kunnen herdoen, want jullie hebben jullie veranderd om te zijn zoals je nu bent. En je verleden kan je nooit veranderen. Groetjes de kuthoer.