klinkt allemaal heel bekend, allemaal meegemaakt. je gaat slapen in topvorm en je wordt wakker als een wrak. Onzeker,angstig,duizelig,bevend,verward kortom helemaal de richting kwijt. je kan niks meer en je wil ook niks meer. je wil enkel nog je bed en liefst voor altijd. Ooit tegen mijn moeder gezegd dat ik dacht aan zelfmoord. wat dacht je: sofort naar psychiater. was lieve man. geduld,zachte stem. het klikte. Therapie opgesteld: kleine korte wandelingen in natuur, later wandelingen in rustige delen van de stad, dan in shoppingstraten. tot we voor een megashoppingcenter stonden. Hij zei: en nu is het aan jou. ik smeekte: ik kan dat niet, ik word ziek. hij duwde me door de draaideur en zei we houden contact met de mobile. Na vijf minuten liep ik tussen de massa volk in al die flitsende boetieks alsof het nooit anders geweest was. Alles was voorbij. En dat zonder één enkele pil.

Praat erover met je ouders

Hallo,

Redenen hiervoor zouden kunnen zijn dat je contact toch moeilijk vindt, maar onbewust. Je leeftijd kan er ook mee te maken hebben, het kan stom klinken maar in het begin van de pubertijd verandert er veel in je lichaam en hoofd en soms heeft het tijd nodig dat te begrijpen.

Maar probeer er iets mee te doen, het is namelijk heel lastig en je wilt absoluut niet dat het erger wordt. Wat helpt is het gewoon doen, positief denken en het blijven proberen!

Als dat niet helpt, laat het weten. Dan zijn er andere oplossingen, maar daarvoor is het wel handig als je weet waarom je dit voelt.

Succes!

Heey,

De term die jij beschrijft ken ik niet. Maar mijn broetje heeft ongeveer het zelfde hij heeft een sosiaalecontecten fobie. Hij durf/kan geen contact leggen en komt nooit buiten. Mijn broer krijgt daar momenteel hulp van van een psycholoog. Miss kun je die stap ook over wegen.


Je zou ook kunnen proberen je angst te over winnen door bijv wel alleen na de wc te gaan of alleen na de supermarkt