Hi, Ik snap wat je bedoelt. Ik ben van aard heel verlegen, ik weet niet of het ongeveer hetzelfde is, maar ik vind het ook heel moeilijk om mensen aan te spreken. Indien je het nog niet gedaan hebt, zou ik je ouders inlichten. Het lijkt heel moeilijk, misschien is het dat ook wel, maar het moet een keer gebeuren. Ik vind het altijd fijner om eerst één van mijn ouders iets te zeggen voordat ik het tegen beide zeg, het geeft me al een beetje een opluchting. Je ouders zullen je niet uitlachen of raar vinden, ze zullen je begrijpen. Ten tweede moet je als je je ouders ingelicht hebt, samen hulp inschakelen, een psycholoog en iemand die je zelfvertrouwen kan opbouwen. Zo kan je je sociale vaardigheden een beetje omhoog helpen. Misschien wil je dat niet en dan moet je toch écht met iemand proberen te praten, waarschijnlijk iemand die jou niet heel goed kent en jij hem/haar niet. Misschien weet je iets wat hij/zij leuk vindt, bijvoorbeeld een serie of een hobby, die jullie gemeen hebben. Een stilte is niet erg, het gebeurt in elk gesprek. Probeer niet te liegen. Tegen de vragen moet je je écht niks van aantrekken, ik weet dat het echt moeilijk te negeren valt. Maar wie zijn zij om jou voor gek te zetten? Ze beheersen niet jouw leven! Als je je er iets van aantrekt, dan geef je ze hun zin. Als je gaat reageren maak je het negen van de tien keer erger. Als het blijft doorgaan, dan moet je met iemand gaan praten op school, je mentor. Als je dat niet wilt, dan ga je naar de vertrouwenspersoon (bijna iedere school heeft een persoon waar je je problemen kwijt kunt). Heb je nog een paar vragen of problemen, dan kun je hier weer reageren. Ik hoop dat het je heeft geholpen. Veel succes, R.