Life is hard but live with it...

Ik weet niet precies waar dit bij hoort dus ik zet dit maar gewoon hier bij... Vroeger ben ik heel lang gepest, ik geloof zo'n 5 tot 6 jaar. Het begon in groep 4 toen ik niet meer bij mijn beste vriendin in de klas zat. Het viel toen nog wel mee maar in groep 6 werd het al wat erger en in groep 7 was het niet meer normaal. Ik werd elke pauze uitgescholden door de hele klas. Soms werd ik in mekaar getrapt of in de bosjes geduwd. Ook ben ik wel eens in een prullenbak gegooid of in de wc's opgesloten. Mijn oma is toen ook overleden aan kanker en daardoor werd het voor mij alleen maar zwaarder. In groep acht toonde ik helemaal geen emotie's meer en wanneer ik dat wel deed was dat samen met die vriendin van groep 4. (Jemig ik tril helemaal...) De school deed ook helemaal niks en ik was ook heel blij toen ik naar de middelbare ging. Ik dacht dat er wat zou veranderen en dat was dan ook wel een beetje zo, maar het hield niet op. Ik werd opgewacht door dezelfde mensen van de basisschool en elke dag was ik weer bang om ze tegen te komen. Mijn ouders weten er niks van dat het op de middelbare nog doorging, maar dat hoeft van mij ook niet. In de tweede ben ik op badminton gegaan waar ik hele nieuwe mensen heb ontmoet. Ik deed me anders voor dan dat ik eigenlijk altijd was geweest, maar dat beviel me wel. Ik bleef me zo gedragen en dat nam ik ook over op school. Ik kreeg steeds meer vriendinnen en trok me niks meer aan van wat de pesters van de basisschool tegen me zeiden. Het werd steeds beter en ik voelde me steeds gelukkiger. Aan het einde van klas 2 hadden we een soorten van eindfeest omdat we andere klassen kregen omdat havo en vwo werden opgesplitst. Ik ben toen wel weer even gepest vanwege m'n vriendje. Ze gingen hem stalken en na nog niet 4 dagen was het alweer uit. Ik zit nu in de derde en ben net op het nippertje overgegaan. Het gaat nu weer niet goed en ik heb eigenlijk de hoop al opgegeven. Ik weet zelf ook niet meer wie ik ben en zie het nut van het leven er niet meer van in. Je leeft, brengt nieuw leven en gaat dood. Ik weet niet wie ik ben doordat ik nog steeds diegene voordoe van begin de tweede klas. Voor mijn gevoel hoor ik ook al niet meer te leven en loop ik alleen maar in de weg. Ik ben nog niet zo lang fan van MainStreet. Dat komt doordat helemaal niemand in mijn omgeving fan van hun is. Iedereen vind ze maar stom omdat ze niet een taal kiezen, maar ik vind dat juist wel iets hebben. Ik ben dus eigenlijk een geheime fan. Ik weet wel dat ik gewoon moet doorgaan, maar ik weet niet hoe. Mensen help mij!