Hart uitstorten

Op de basisschool heb ik eigenlijk nooit nagedacht over pesten, ik wist dat het bestond, maar ik werd zelf niet gepest en stond er niet echt bij stil. In groep 7 kreeg ik een bril, iedereen lachte me uit, behalve mijn vriendinnen. Ik voelde me echt heel verdrietig en ben rond die tijd mijn zelfvertrouwen verloren. Ik had alleen nog wat aan mijn vriendinnen. Ik gaf eigenlijk niks om de rest, ik durfde met bijna niemand meer te praten, omdat ik dacht dat ze me raar vonden. Toen ik naar de middelbare school ging, gingen al mijn vriendinnen naar een andere school dan mij. Ze kregen daar nieuwe vrienden en lieten me in de steek, ik had dus geen steun meer. Ik was zo verheugd op de middelbare school, maar vanaf dag één keek ook iedereen me raar aan, ik had een bril, maar dat is toch niet zo raar? Ja, ik ben ook niet de dunste, maar ik eet heel weinig en sport heel veel. In de tweede klas kreeg ik lenzen, ik liet mijn haar afknippen en ging naar een andere school, ik ging naar een diëtist, zonder dat iemand het wist en wat ik toen heel raar vond, was dat iedereen bevriend met me wilde zijn. Ik heb nu veel vriendinnen en zelfs jongensvrienden en een vriendje. Ik heb me vanaf groep zeven tot de eerste klas heel verdrietig en eenzaam gevoeld, maar daarom zit ik nu ook bij een psycholoog. Ik vind het wel vreemd, dat een bril alles kan veranderen voor een kind als ik. Ik was altijd best geliefd op de basisschool, tot groep zeven dan. Mijn tip voor kinderen die hiermee zitten; blijf jezelf, jij kunt er niks aan doen dat je bent zoals je bent, ben trots op jezelf, kijk niet naar anderen, je bent prachtig. xxx