Hey J23,
Waar ik het met jullie beiden mee eens ben is dat ik echt zelfstandiger moet gaan worden ten opzichte van mijn moeder, en mijn eigen keuzes moet maken. Ik ben nog niet mentaal sterk genoeg om zelf dingen op te lossen. Ik ben blij om te horen van jou, dat ik niet in een kamer hoef opgeloten te zitten. Dat stelt al wat gerust.

De intake is afgezegd vanwege mijn stage, en dat zou een gesprek zijn, waarvan mijn moeder wil dat ik kijk tot in de zomervakantie. Ik vind het jammer dat mijn moeder niet overziet hoe het gaat omdat ik ook vaker ziek ben, voor mijn doen. Dat weet zij, maar zij weet niet dat ik ook stipjes, sterretjes en rare patroontjes zie op muren, me licht voel in mijn hoofd en vaak hoofdpijn heb. Volgende week heb ik een gesprek met mijn autisme begeleiding, en mijn moeder. Dan zal ik zeggen dat ik weer naar de psycholoog wil binnenkort zonder twijfel, en er in overleg gekeken kan worden wanneer dat is. Dan ga ik ook vertellen dat ik andere lichamelijke klachten heb gekregen van niet lekker in mijn vel zitten.

Mijn psycholoog had ik ook gemaild dat ik weer terug wil gaan, maar daar heb ik nog geen reactie op gekregen.

Ja, jullie hebben zeker gelijk dat anderen kunnen helpen: ze kunnen je nieuwe gezichtspunten geven, zodat je een nieuwe kijk krijgt op de dingen. Ze kunnen je ook kennis bijbrengen en hun ervaringen delen. Dat kan ook helpen, inderdaad.

Maar het uiteindelijke doen, je leven leiden, moet je zelf.

Dat is eigenlijk de betekenis van geluk: ten volle het leven leiden dat je zelf wil. En dat op een constructieve manier, die zoveel mogelijk goed doet voor iedereen en alles (ook natuur en dieren).

Ongelukkig zijn is wanneer anderen jouw leven bepalen, tegen jouw wil.

Dat is wat ik bedoel met meer verantwoordelijkheid nemen, er zelf voor zorgen dat het goed gaat. Je mag zeker hulp gaan zoeken in die zin dat die mensen je nieuwe dingen kunnen aanleren en nieuwe inzichten geven. Maar je leven leiden/lijden, moet je zelf. En daar heb ik het gevoel dat je nog beter kan doen.

Misschien formuleer ik het een beetje bot, ik weet het, dat gebeurt wel meer. Maar ik ben wetenschappelijk en technisch bezig; ik ben geen diplomaat. Ik zeg het liever direct zoals ik het aanvoel. Wat niet noodzakelijk betekent dat ik altijd juist ben, dat is weer iets anders. Dus dit is alleen mijn visie, niet de absolute waarheid. Jij mag een andere visie hebben. Alleen, als je met je eigen visie vast zit en geen oplossing vindt, is het best om ook zoveel mogelijk andere visies te overwegen, die misschien wel een richting kunnen aangeven. De mijne kan daar hopelijk eentje van zijn, eentje van de velen.

Dag TS, M22 heeft een paar reacties geplaatst en hoewel ik vind dat ze nog al streng voor je is en iets te gemakkelijk aanneemt dat jij kan wat zij vindt dat jij moet, heeft ze in een bepaald opzicht wel gelijk. Het wordt tijd dat jij je wat meer losmaakt van wat jouw moeder je probeert op te dringen en je eigen weg gaat.
Uit wat ik lees is het wel duidelijk dat jouw moeder jou niet kwijt wil. Ze vindt het al vervelend als jij naar je eigen kamer gaat want dan zit zij weer alleen. Ze probeert jou zo afhankelijk van haar te maken als ze maar kan want dat geeft de meeste kans dat jij nooit je eigen weg durft te gaan en zolang zij er is bij haar blijft wonen en naar haar blijft luisteren.

Nu vindt ze dus dat jij niet meer naar die psycholoog moet gaan. Naar haar idee heeft die een slechte invloed op jou omdat die jou misschien teveel bewust maakt van de ongezonde verhouding die jij en je moeder hebben. M22 denkt dat jij het zelf op kan lossen maar M22 heet een sterker karakter dan jij en zij kan dat. Jij nog niet denk ik. Er speelt nog veel te veel in jouw leven, vooral in je geest, dat moet eerst aangepakt worden.

Je moeder denkt dat als jij naar dat ziekenhuis gaat dat jij dan gebrandmerkt wordt als psychisch niet in orde. Naar een ziekenhuis ga je om gezond te worden, naar een psychiatrisch ziekenhuis om geestelijk gezond te worden. Je krijgt daar een behandeling middels gesprekken en therapeutische bezigheden. Je wordt echt niet opgesloten in een kamer, je bent niet gestoord of gevaarlijk.

Blijkbaar heeft de hulpverlener geconstateerd dat er zoveel speelt in jouw hoofd dat het grondig aangepakt moet worden. Dat kan alleen als jij je niet druk hoeft te maken over andere dingen, vandaar die opname.
Je moeder vindt dat natuurlijk niks, want dan is ze jou voor langere tijd kwijt en in zekere zin misschien wel voor altijd als jouw afhankelijkheidsrelatie met haar doorbroken is.

Eerst je examen doen is wel een goed idee, dan is dat klaar en hoef jij je daar niet meer druk over te maken. Dat stoppen met die psycholoog is geen goed idee. Je had zelf wel door willen gaan, waarom doe je dat dan niet? Je bent 21, je moeder kan je wel adviezen geven, maar jij bent degene die bepaalt en beslist!

Je moeder, M22 en ik, wij kunnen jou wel van alles adviseren en zeggen wat jij zou moeten doen, maar geen van ons heeft psychologie gestudeerd en geen van ons heeft de kennis en deskundigheid die de psycholoog op de universiteit leert. Je psycholoog wel. Die moet jij geloven en daar moet jij naar luisteren.
Je overlegt niet met je moeder wanneer jij weer gaat, je deelt haar mee dat je gaat, zo doet iemand van 21 dat. Neem je lot in eigen handen, dat zegt M22 ook.

Je hebt de test van Ergogenics gedaan en kwam op 18 punten. Dat is serieus. Behandeling is echt nodig. Je hebt volgende week een intake. Is dat een gesprek of voor opname? Als het een gesprek is dan kan je bespreken hoe het geregeld kan worden met je examen en of opname uitgesteld kan worden tot je examen gedaan hebt. Vraag ze ook wat het beste is wat jij nu kan doen. Met die psycholoog en die andere hulpverleners.

Wat M22 zegt is waar, uiteindelijk ben jij degene die jouw echt kan helpen. Maar dat wil niet zeggen dat je daar niet bij geholpen hoeft te worden. Je moet een proces van bewustwording ondergaan en daar is die behandeling in het ziekenhuis voor. Irrationele emoties moeten vervangen worden door rationele overwegingen.

Sterkte er mee!

M22,

Andermans acties kunnen daadwerkelijk invloed hebben op iemands leven, en hoe iemand zich gaat voelen. Hierbij heb ik het niet over mijn psycholoog en psychiator, maar over de mensen die mij hebben aangeraakt. De een kan daar makkelijk een switch in maken, de ander heeft daar veel meer moeite mee, om dat voor elkaar te krijgen, denk ik. Hoe graag diegene dat wil, soms lukt dat niet.

Ik loop nog niet bij een psychiator en slik nog geen pillen. Hoe heb je het opgevat dat ik mijn psycholoog de schuld geef van mijn problemen?

Dat jij vind dat anderen mijn problemen niet kunnen oplossen ben ik het mee eens, net als dat anderen niet voor mij zouden moeten beslissen. Dat moet ik inderdaad zelf doen.

Gesproken over het stukje, anderen kunnen mijn problemen niet oplossen. Ik vind dat anderen kunnen mij wel helpen met zoals je zegt advies, en misschien ook verdere hulp. Deze hulp ga ik zoeken, omdat het nu zover is gelopen, dat ik momenteel mentaal gezien even die switch niet kan zetten, ondanks dat ik het wel wil, en het zelf heel vaak geprobeerd heb. Hiermee ga ik werken aan mijn situatie, en met mijzelf heb ik geen problemen. Mijn laatste post, was als reactie op J23. De posts staan door elkaar. Hoe zie jij het dat ik in mijn hoofd beslis of het goed gaat en dat daar stappen in worden gezet.

Uit je laatste post blijkt alweer: je schuift altijd alles af op de anderen. Je verwacht dat anderen jouw leven en jouw problemen gaan oplossen. Wel, helaas: dat kunnen zij niet. Ze kunnen met moeite hun eigen leven aan.

Het is ook geen kwestie van "wiens schuld is het?" Dat doet er helemaal niet toe. De juiste vraag is: wie kan de zaak oplossen? En dat kan alleen jijzelf, immers, het is jouw leven. Dus je moet beginnen met verantwoordelijkheid nemen: ER ZELF VOOR ZORGEN DAT HET GOED GAAT. Niet blijven afschuiven op de anderen, je niet verschuilen achter allerlei drogredenen (autisme, schuld van anderen,...), maar het zelf doen.

Ik ken mentaal gehandicapten, mensen met zeer laag IQ en laag bewustzijn, die toch zelf hun leven in eigen handen nemen. Zij gaan werken en ze proberen dat zo goed mogelijk te doen, ze gaan zelf naar de winkel, zorgen zelf voor hun huishouden, enz. Maar vooral: ZE WILLEN DAT ZELF KUNNEN, ze willen niet dat anderen dat in hun plaats doen. Als zij dat kunnen met hun IQ van tweemaal niets, moet jij dat ook kunnen. Je ziet dat trouwens ook bij veel kleuters van rond 2 jaar oud: die willen ook alles zelf doen, zelf hun leven bepalen. Het is pas als dat te dikwijls onderdrukt wordt, "nee, daar ben jij nog veel te klein voor", dat ze berusten en zich in hun slachtoffer rol gaan wentelen: "ik kan dat niet, ik ben daar nog te klein voor, jij moet dat doen voor mij". Ik heb het gevoel dat jij nog altijd in de rol gevangen zit? Dus word je daarvan bewust, en stap eruit: neem verantwoordelijkheid, zorg zelf dat het goed gaat met je leven. Alleen jijzelf kan je eigen problemen oplossen. Anderen kunnen hooguit beperkt advies geven. Doen moet je zelf. Je moet eerst die mentale switch maken.

Haar eerste reden is dat ik een opleiding volg waarmee ik met kinderen moet werken. Zij zegt dat patienten van de afdeling psychoses en psychiatrie mensen zijn met de stempel "een steekje los". De psycholoog zal het niet zeggen, maar men komt er snel genoeg achter dat ik daar zit en dan heb ik een veel minder grote kans op wat ik later wil doen als werk. Een psychiatrische patient is geen veilige bron voor kindjes. Dit was ook de reden dat ze niet wou dat ik naar het ziekenhuis ging.

De psycholoog vind het echt nodig en mijn moeder had gemerkt aan het gesprek gisteren dat dat ook zo was. Haar mening veranderde en nu vind dat zij dat ik eerst mijn diploma moet halen, en daarna pas geholpen moet worden. Dat is, omdat ik dan sowieso een diploma voor mijn studie heb, en dat ik eerst moet focussen op mijn examens.

Ze vind dat ik momenteel teveel mentale hulp heb. Zij denkt dat ik door de bomen het bos niet meer zie, omdat ik adviezen en tips krijg van allerlei verschillende punten. Ik heb haar uitgelegd dat mijn autisme begeleider, en mijn schoolhulp hun kennis niet meer hebben bij mijn probleem, en dat zij al "afvallen" maar daar werd bij de psycholoog overheen gepraat. Ik wil daar nu niet over beginnen, want het gaat net weer een beetje goed tussen ons.

Teveel mentale hulp maakt het mij nu ook een beetje druk, vanwege mijn examens en omdat ik al veel prikkels heb. Daar zijn wij het allebei mee eens.

Ze denkt dat mijn probleem zich vanzelf wel oplost. Dat denkt zij, omdat ze in haar ogen mij heel goed kent, en heel goed weet hoe ik in elkaar zit. Ik denk hier anders over en weet haast zeker dat ik aan het einde van de zomervakantie in behandeling ben, maar zoals schreef, als dit een klein probleem was was het traject van de psycholoog ook niet te klein voor mij.

Mijn moeder is op veel gebieden een uitstelster, en ook op deze, en uberhaupt dit soort dingen. Ik denk dat zij hoopt dat het niet gaat gebeuren.

Ik denk niet dat mijn leven toekomstloos gaat worden, maar ik ben wel een beetje bang, dat mijn toekomst minder gaat worden dan gepland. Straks krijg ik echt niet de baan wat ik wil gaan doen. Als ik de psyciatrie in ga, waarschuwt zij mij voor opnames, zoals dagenlang opgesloten in een kamer zitten. Dan kan ik dus niet werken. Het zal een flinke invloed hebben voor later dus.

Wat wil, is sowieso deze studie gaan volgen, in behandeling gaan bij de psycholoog en de psychiatrie in de zomervakantie, misschien een tussenjaar gaan volgen, waarin ik hopelijk wat meer kan werken bij mijn bijbaan, en later kijken voor een andere studie. Ze zal er wel anders over denken, omdat ze vind dat ik wat met mijn opleiding moet doen. Hij is duur en ze had veel moeite gedaan, om mij erop te laten blijven. Dat is een andere situatie die ik niet verder ga bespreken.

Zinloos weet ik niet. Ik loop rond met veel traumatische gebeurtenissen, psychische problemen, en dat nieuwe probleem erbij, waarvan het klopt wat je denkt. Ik hoop maar dat het opgelost zal worden. Hoe en hoelang weet ik niet, maar op een gegeven moment zal het toch wel beter worden. Ik heb de test gedaan en kwam uit op 18 punten.

Het hangt van mijn ongeving af. Wat ik meestal merk is dat mensen, mijn gedrag apart vinden, van de andere kant kijken mensen er gewoon weer overheen. De een reageert er goed op, en de ander negatief. Ik heb er nog nooit ruzies over gekregen. Ik kan wel vrienden maken, maar niet met iedereen. Hetzelfde zie ik bij mijn vrienden. Het is niet zo dat zij mij verlaten, maar het blijft moeilijk dat er dingen zijn in mijn gedrag, die ik niet door heb, maar door hen als onverwachts of anders wordt gezien.

Mijn psychologen weten dat ik naar psychiatrische afdeling ga, en mijn moeder zei dat dit aan het begin van de zomervakantie zou gebeuren. Mijn intake zal al volgende week moeten zijn. Mijn studie gaat nu even voor en mijn rust ook. Dat mijn moeder denkt dat ik niet het werk kan doen wat ik wil heeft ze voor zich gehouden, omdat ze weet dat mijn psycholoog dit ontkent.

Toen wij weg waren bij de psycholoog zei ze dat ze denkt dat dit zichzelf oplost, en dat psychologen graag labelen, voor het geld.

Er is ook besloten om even niet naar de psycholoog te gaan, ook vanwege mijn rust en misschien kan de psychiatrische afdeling mijn trauma's wel verwerken. Mijn moeder zei thuis dat ik zelf mijn problemen moet kunnen oplossen en ik wil daar echt hulp voor. Zij beslist en denkt voor mij wanneer ik wel weer naar een psycholoog, maar zij weet niet wanneer en dat hinderd mij. Ik ben bang dat "ik weet het niet" duidt op: Het gaat niet gebeuren.

Ik heb mijn autisme begeleiding en mijn psychologen gemaild samen in een r.e tje over dit hele gebeuren en de psyciatrie. Ik wil volgende week maandag mijn autisme begeleiding kijken, wanneer het handig is om weer te beginnen aan de psychologie(als de psychiatrie mijn trauma's niet kan verwerken). Dan wil ik ook even met mijn moeder en haar overleggen wanneer ik weer naar de psycholoog kan. Het geeft me best wat stress, om niet te weten wanneer ik weer hulp van haar krijg.

Ik snap mijn moeder dat ik nu even moet focussen op mijn examens, en meer moet rusten. Met dat rusten ben ik het zelf wel eens, van de andere kant baal ik enorm dat ik niet meer naar de psycholoog ga, en mijn moeder vind dat ik het zelf moet oplossen, ik baal er ook van dat ze wil kijken hoe het in de zomervakantie met me gaat, en dat ze ervanuit gaat dat ik me vanzelf weer beter ga voelen, inplaats van gewoon na de vakantie beginnen.

Het probleem met mijn moeder is ik "anders in elkaar steek" dan anderen en dat zij mij het beste kan helpen. Ik ben het daar niet mee eens en denk er hetzelfde over als jou, en ik hoop mijn moeder te overtuigen weer naar de psycholoog te kunnen.

Weet je, ik heb het gevoel dat je meer verantwoordelijkheid moet nemen voor je situatie. Verantwoordelijkheid nemen betekent niet: "snel weglopen als er iets gebeurt", zoals men in de politiek doet. Nee, het is net omgekeerd: "er zelf voor zorgen dat alles goed gaat".

Dikwijls moet je weinig of geen fysieke actie ondernemen om iets goed te doen gaan. Nee, je moet veeleer heel ernstig beslissen, dus in je hoofd vast beslissen, dat het goed gaat. En dan geleidelijk de nodige acties ondernemen, in haalbare kleine stapjes.

Maar die mentale beslissing moet eerst komen. Nu heb ik de indruk dat je alles veel te veel op anderen schuift: "alle anderen zijn de schuld van mijn problemen". Je laat je leven bepalen door anderen, inplaats van het zelf te bepalen. En dat maakt je natuurlijk ongelukkig. Je schuift al je problemen af op je moeder, je psycholoog, je psychiater, je pillen, iemand die je ooit iets gezegd heeft of ooit aangeraakt heeft, enz...

Zelf verantwoordelijkheid nemen, het zelf goed doen gaan, maakt je gelukkig. Dan sta je bovenaan, bij wijze van spreken. En omgekeerd: anderen over jou laten beslissen, maakt je ongelukkig, dan sta je onderaan. (Natuurlijk moet je ook niet overdrijven, een gulden middenweg is altijd best.)

Dus beslis nu eens zelf dat je je daar niet door gaat laten doen, dat je daar boven staat, inplaats van je in de slachtofferrol te wentelen.

Wees hoffelijk en vriendelijk tegen de anderen. Overleg rationeel en zoek naar goede oplossingen en gulden middenwegen die zoveel mogelijk goed doen voor alle betrokkenen. Maar kies wel zelf hoe jij wil leven en hoe jij je wil voelen. Dat ga je eerst moeten willen beslissen.

Natuurlijk is niet iedereen even slim, even stabiel, even intelligent, of even rijk geboren. Je moet het doen met wat je meegekregen hebt. Maar je moet die gaven wel willen gebruiken. Als je alle negatieve energie die je nu steekt in slachtoffer spelen, zou steken in positief aan jezelf en je situatie werken, zou je direct uit de problemen zijn.

Je moet niet in je verleden gaan zitten rommelen, dat is voorbij. Begin aan je toekomst te rommelen: dat is wat je leven gaat bepalen.

Dat moet je eerst willen beslissen, echt beslissen.

Dag TS, Het is mooi dat je moeder bereid is om wat concessies te doen en de teugels wat te laten vieren. Wat mij wel wat ongerust maakt is dat jij als spoedgeval naar het ziekenhuis verwezen bent maar dat je moeder je pas wil laten gaan na de zomervakantie. Waarom?
Wil ze toch proberen het tegen te houden en door het op de lange baan te schuiven in de hoop dat van uitstel afstel komt? Je weet welke discussies we hebben gehad in de topics die nu weg zijn en ik denk dat jouw psychische problemen daarmee te maken hebben. Ik denk dat als jij daar nog steeds mee worstelt dat die problemen niet vanzelf verdwijnen. Uitstel maakt het alleen maar erger.

Blijkbaar loop jij dus nog steeds rond met die gedachte dat jouw leven toekomstloos en zinloos is en dat is heel erg. Ik adviseer je echt om te proberen zo snel mogelijk opgenomen te worden en als je daar bent niets achter te houden en alles waar je mee zit daar te vertellen.
De mensen daar weten hoe zo iets behandeld moet worden. Ik denk dat ze een behandeling gaan doen die heet: Cognitieve Gedragstherapie. Dan schakelen ze jouw rationele denkvermogen in en laten jou zelf tot conclusies komen. Rationaliteit die de irrationele emotie verdringt.
Er was een ander topic van een jongen van 19 die bang is dat zijn moeder een einde aan haar leven gaat maken. Ik heb hem gewezen op een artikel op een website die Energetics heet: ergogenics.org/creatine-depressie-cognitieve-gedragstherapie.html
Op die pagina vind je ook een tabel met vragen. Die vragen kan jij voor jezelf beantwoorden in een soort meerkeuzesysteem. Bij bepaalde antwoorden horen punten en het aantal punten geeft aan of jij depressief bent en in welke mate. Misschien moest je dat eens bekijken.

Je zegt van jezelf dat je mentaal wat achter loopt en je benadrukt steeds dat je autistisch bent. Autisme is niet een one fits all aandoening. Men spreekt van een autismespectrum en bij de een kan het heel anders uitpakken dan bij de ander.
Weet jij voor jezelf hoe autisme jouw gedrag en je relaties met anderen beinvloedt? Als je dat weet kan je daar in sociale contacten rekening mee houden en je gedrag er op aanpassen. Ik denk niet dat je iedere keer als je contact hebt of hier een topic plaats gelijk moet roepen dat jij autistisch bent. Je bent ook niet een autist, je hebt autistische kenmerken, zo moet je dat zien. Alleen als het van belang is bij een contact kan je het melden, maar meestal is het dat niet. Je moet niet jezelf bij voorbaat brandmerken.
Soms kom je wat obsessief over, maar meestal druk jij jezelf heel duidelijk uit zonder een verwarde indruk te maken of zo. Je maakt op mij ook niet de indruk dat je mentaal achter loopt. Je vindt zelf dat je wat sturing nodig hebt. Adviezen van een ouder meer ervaren persoon kan iedereen zo af en toe wel gebruiken, maar geef niet zomaar de regie over je leven uit handen. Jij kunt het best zelf.

Ik ben blij dat het gesprek bij je moeder iets wakker heeft gemaakt alleen dat op de lange baan schuiven van dat ziekenhuis bevalt mij niet. Weten je hulpverleners er van? Ik zou het aan de orde stellen als je ze weer spreekt. Hoe eerder jij geholpen wordt hoe beter. Waarom nog maanden rond blijven lopen met je zorgen en narigheid? Is je moeder misschien bang dat zij de controle over jou kwijt raakt als jij in dat ziekenhuis bent?

Vraag advies, niet aan je moeder, maar aan de hulpverleners. Die weten hoe jouw problemen aangepakt kunnen worden. Je moeder niet. Wees sterk!

Meisje 22,
Ik begin al depressief te worden, maar dat ligt niet aan haar. Dat is een opstapeling van trauma's, en vervelende gebeurtenissen. Ik ben enig kind, zonder vader en ik denk dat dit ook een heel groot reden is waarom ze veel controle neemt. Ik denk dat ze niet makkelijk alleen kan zijn, want als ik al na mn kamer ga voel ik die teleurstelling al van waarom ga je weg?

Ik voelde mij nooit wat mentale problemen betreft nooit echt begrepen, en heb je uit mijn topic geconcludeert van de conflicten dat ik erg boos kan worden en woede aanvallen krijg? Het zit hem in opmerkingen ook zoals: "Ik snap niet waarom ik zo van je houd, want je maakt het me niet makkelijk, of "geen enkele ouder houd zoveel van zijn kind. Als ik minder van je hield, zou ik het een stuk makkelijker hebben gehad". Ik zie hier een vorm van goeie bedoelingen in, maar ook een vorm van schuldgevoel aanpraten. Ik vind dat moeilijk in te schatten, en over het stukje schuldgevoel en hoe dit over komt kan ik me heel kwaad maken.

Ik heb dus een aantal onverwerkte trauma's en vervelende gebeurtenissen. Zij vind dat ik dat zelf moet kunnen oplossen, maar dat kan ik niet. Omdat zij iets kan betekend niet dat ik dat wel kan. Dat is een vis vragen in de boom te klimmen. Ik snap gewoon niet dat wij vandaag een uur hadden zitten te huilen bij de psycholoog, want daar begrijpt ze dat ik helemaal overspoeld ben met problemen, en mijn hoofd vol zit van de overprikkeling, maar zodra we thuis zijn moet ik het zelf op kunnen oplossen.

Mijn vrienden hebben vaders die mij hadden aangeraakt bijvoorbeeld. Daar loop ik al jaren mee, want je wil niet als tienermeisje worden opgetilt, op je kont worden getikt en schoonheid worden genoemd door een 40 plusser kerel. Daar doet zij niks mee, en ze vind ook dat ze daar niet mee hoeft als ze het had gezien. Maar ik loop er mentaal nu wel mee rond, en daar wil ik hulp voor.

Dit zijn hele tegenstrijdige dingen. Bij de ene situatie steunt ze me, bij de andere niet.

Voor mijn trauma's wil ik terug naar de psycholoog, in de zomervakantie, maar dat vind zij geen goed idee. Ik moet eerst rustig aan doen, en dus mijn eigen problemen oplossen. Zij weet ook niet wanneer ik wel terug naar mijn psycholoog kan. Eigenlijk kan dat altijd, maar in haar ogen moet ik daar een tijd overeen laten komen.

Ze is behoorlijk fit nog meisje 22, en dat loslaten gaat heel langzaam. Ik mag meer dan 3 jaar geleden en op sommige dingen zit nog heel veel controle. Ik vind het lastig om die controle weg te halen, want ze heeft een erg sterk standpunt. Ze denkt echt dat ze alles weet van me, en hoe het in elkaar zit bij mij.

Zoals je weet ben ik autistisch, en loop ik mentaal een paar jaar achter voor een 21 jarige. De sturing is erg nodig. Ik kan mij wel inleven dat ze me kent, en dat ze op veel vlakken daadwerkelijk wel gelijk heeft, maar op sommige vlakken wordt het misschien wel te, zoals dus dat haren verven en het ziekenhuis. Wij hebben vandaag dat gesprek gehad en mijn psycholoog had haar standpunten verteld, waarom ik naar het ziekenhuis moet. Ik schaam mij een beetje, want het is een psychiatrische afdeling. Mijn mentale gezondheid ging te ver naar achteren. De reden dat ik ben doorverwezen, hoef ik niet op tafel leggen, maar ik was een spoedgeval. Tenminste, dat hoorde ik van haar, want zij werd zomaar op haar werk gebeld door de afdeling die hierover gaat. Zij was erg geschrokken. Mijn moeder nam me blijkbaar wel serieus na het gesprek met de psycholoog, want zij heeft nu met mij afgesproken, dat als ik me in de zomervakantie nog zo slecht voel dat ik naar het ziekenhuis mag. Mijn moeder denkt dat ik er zelf vanaf kan komen, maar ik denk van niet. Als het zo'n makkelijke situatie was had mijn psycholoog mij niet doorverwezen, want ook hun traject is te weinig voor mijn probleen. Het zorgde voor flink wat wrijving tussen mij en haar, omdat ik mijn problemen nog niet heb verteld, en daar kwam de afdeling psychiatrie en psychoses mee via de telefoon. Na een flink conflict gisteren en vandaag is het wel weer goed gekomen. Ze vond dat ik het haar wel erg moeilijk maakte, en misschien op mezelf kon gaan wonen. Is waarschijnlijk een opstapeling van dingen. En dit soort uitspraken neemt ze altijd terug. Waarom dat toch wel weer zo snel goed is met haar weet ik ook niet goed?

Ik geloof jou op je woord dat ik, en andere klanten geen verdienmodellen zijn voor de hulpverleners. Hoe dit bij mijn moeder in elkaar steekt weet ik niet, en dit is ook niet de juiste situatie om het te vragen. Ik begin er maar zo min mogelijk over meer, en hoop dat ik in de vakantie in behandeling ben. Ik ben niet teleurgesteld in jouw reactie hoor, ik heb er wel wat aan en dit praten helpt mij ook wel!

Als je het gevoel hebt compleet gevangen te zitten, dan moet je met je moeder rustig en rationeel (!!!) overleggen dat jij nu volwassen bent, en moet leren om je eigen leven in te richten zoals jij dat zelf ziet.

Waarschijnlijk bedoelt ze het goed, maar kan ze niet loslaten: ze is zelf te verkrampt en ze hangt vast aan haar mooie gezinnetje, dat ze bij elkaar wil houden. Misschien heeft ze ook angst voor de leegte als jij een eigen leven zou beginnen.

Dus je moet zoeken naar een nieuw evenwicht, en meer gelijkwaardig.

Die druk van het gevoel van opgesloten te zitten in het leven van een ander, is ook niet goed voor je humeur en mentale gezondheid.

Dag TS, Dat is een heel verhaal wat jij daar schrijft. Het punt is dat wij van hier uit daar weinig mee kunnen. Het ontbreekt gewoon aan kennis van dit soort problematische relaties om daar wat zinnigs over te kunnen zeggen.
Wat ik wel zie, ook vanuit je andere topics hier, dat jij een heel onzeker iemand bent en niet erg assertief. In je onzekerheid zoek je steun bij professionele en niet-professionele hulpbieders, zoals bijvoorbeeld hier.
Jouw onzekerheid komt waarschijnlijk voort uit jouw dominante moeder. Vanaf je achttiende was je al meerderjarig en hoefde je in principe niet meer naar je moeder te luisteren, maar dat is theorie als je nog steeds thuis woont en min of meer afhankelijk bent van je moeder.

Je moeder legt erg de nadruk op wat zij allemaal voor jou doet en betekent en wil nog steeds jouw leven besturen. Het kan zijn dat jij wellicht wat sturing nodig hebt, maar het kan ook zijn dat jou moeder bang is jou te verliezen omdat jij steeds meer je eigen leven gaat leiden en andere mensen ook belangrijk voor jou worden waardoor zij meer naar de achtergrond gaat verdwijnen.

Je hebt nu professionele hulp en dat zijn mensen die weten wat ze doen. Of ze jou aan het lijntje houden dat denk ik niet. In Nederland zijn dat soort mensen overbelast omdat er heel wat met psychische problemen rondlopen die hulp nodig hebben. In Belgie zal dat niet anders zijn.

Ik ga er van uit dat wat jij hier vertelt dat jij dat ook tegen je hulpverlener hebt vertelt. Je zegt dat er een gesprek komt met jou en je moeder met de hulpverlener. Misschien dat er wat uit komt. In ieder geval krijgt de hulpverlener een beter beeld van de situatie.
Je hulpverlener heeft jou naar het ziekenhuis verwezen. Waarom weet ik niet, maar dat is niet van belang. Als zij zeggen dat je dat moet doen dan moet je dat doen en dan luister je maar een keer niet naar je moeder. Het gaat om jouw gezondheid. Ook in ziekenhuizen komen de patienten op de eerste plaats en het geld op de tweede plaats.

Het is overigens verstandig om zo af en toe je eigen zin te doen, ook als je moeder dat niet goed vindt. Anders wordt je nooit mentaal volwassen.

Dit is misschien niet waar je op hoopte met dit topic, maar meer kan ik er echt niet van zeggen. Professionele hulpverleners kunnen dat beter en ze doen dat niet om rijk te worden maar om mensen te helpen. Daarom hebben ze dat vak gekozen.

Ik wens je veel sterkte en ik hoop dat jij in staat bent om de juiste weg te kiezen, de weg die jij gaan wilt.