@M22, ik ben besneden omdat ik vaak ontstekingen kreeg doordat mijn voorhuid veel te nauw was. Je kon zelfs het topje van de eikel niet zien. Ik was dus genoodzaakt om te worden besneden. Ik vond het ook wel makkelijker met schoonmaken. Alhoewel ik liever niet besneden was.

Een 'te nauwe voorhuid' bij jongens of 'te nauwe schaamlippen' bij meisjes, zijn soms niet te nauw maar gewoon verkleefd. Ze zouden bij de groei vanzelf moeten loskomen, maar doen dat om de een-of-andere reden niet. Ik ken enkele jongens en meisjes waarbij ze dat opgelost kregen door er hormoonzalf op te smeren, om die groei en het loskomen te bevorderen.

Hebben ze dat bij jullie ook geprobeerd? Het zou een alternatief kunnen zijn voor besnijdenis om medische redenen. Ik weet twee jongens die heel goed af geweest zijn met een medische besnijdenis: ze hebben nu geen pijnlijke ontstekingen meer aan hun piemel. Daarvoor hadden ze continu last van die ontstekingen. Maar ik weet er ook die wel last van hebben de besnijdenis: hun voorhuid is nu te kort en ze rekt niet goed door het littekenweefsel, dus ze scheurt in als hun piemel stijf wordt. De normale slappe voorhuid diende net om al die rek op te kunnen vangen, van 5cm slappe tot 15cm stijve piemels.

Moest het bij mijzelf zijn, dan zou ik toch eerst zo'n hormonenzalfjes uitproberen. Tenzij je dat natuurlijk allemaal al gedaan hebt, en het niet hielp.

Hii, ik ben zelf ook besneden. En helaas was het allemaal niet zonder pijn. Echt onverdraagzaam was het niet, maar was wel ZEER onprettig. Het begon met een onderbroek aan, en eindigde met een onderbroek aan. Ik werd onder narcose gebracht via een infuus. (Mocht ook kiezen voor een plaatselijke verdoving, maar heb dat niet gedaan) Ik heb er eigenlijk een kleine 2 weken last van gehad. TIP: ben zoveel mogelijk naakt, klinkt misschien raar. Maar mij werd verteld dat de wond dan sneller zou helen.

Mooi verteld j15 ik begrijp dat het altijd moeilijk voor je zou zijn om gewoon ergens te moeten plassen. Maar ook je probleem te moeten vertellen buiten je familie. Kinderen op die leeftijd begrijpen zo iets ook niet en als het duidelijk door een volwassen uitgelegd wordt zodat ze het wel begrijpen. En ik geloof heel erg dat het een opluchting is om het hier te plaatsen in de hoop dat er steeds meer jongens/meisjes zijn die het begrijpen en zo’n persoon niet gaan pesten ermee

Besneden zijn wel meer jongens, om verschillende redenen (land waar je vandaan komt, geloof, hygiëne) en eenmaal genezen is dat verder niet gek, alleen anders omdat je gelijk je eikel ziet. Jezelf nog altijd moeten katheteriseren is niet fijn, zal het ook nooit worden, en gedoe ook wel. Maar tegelijk, dat is bij jou dus gewoon nodig. En eigenlijk is het zo klaar, dan is je blaas leeg, moet je alleen nog die gebruikte katheter (terug in de verpakking maar toch viezig) ergens laten. Maar als ik je verhaal zo lees kun je je plas wel gewoon ophouden, moet je dus alleen geregeld een katheter inbrengen. Je erover schamen maakt het niet beter, je bent gewoon grootverbruiker van katheters. Als anderen dat eenmaal weten is het gewoon zoals het is. Vraag: kun je wel gewoon jezelf aftrekken en kom je gewoon klaar wel? Ziet je piemel er gewoon uit zoals elke andere besneden piemel dan zijn er meiden zat die dat gewoon mooi vinden, of hooguit even anders. Mijn vriend heeft een piemel met een heel lange voorhuid, ook in volle erectie een tuitje, en daar schaamt ie zich soms wel voor. Nergens voor nodig, net zoals het nergens voor nodig is je te schamen voor een altijd zichtbare eikel. Is hooguit wat gevoeliger in je onderbroek, maar wellicht wel handig omdat je minder snel klaarkomen zult als je neukt. Dat is dan een voordeel moet je je gewoon maar bedenken.

Ik ben zelf toen ik 7 was besneden. Ik had constant ontstekingen. De huisarts bleef elke keer maar antibiotica voorschrijven, wat het soms alleen maar erger maakte. Elke keer als mijn ouders begonnen over besnijden of een consult bij de uroloog bleef hij maar volhouden dat dit niet nodig was. Op een gegeven moment deed het zo'n pijn dat ik niet meer durfde of uberhaupt kon plassen, dus maar weer voor de zoveelste keer naar de huisarts. Tot mijn (achteraf gezien) grote geluk was mijn eigen huisarts op vakantie en kreeg ik een vervanger. Ik lag nog niet eens op de behandeltafel of hij had al geconcludeerd dat de enige manier om dit op te lossen een afspraak bij de uroloog was en dat dit al een paar maanden (!) eerder had moeten gebeuren. Na de afspraak bij de uroloog bleek dat een volledige besnijdenis (dus alle voorhuid weg) de enige oplossing was om van de ontstekingen af te komen.
Omdat ik inmiddels ook een vrij serieuze blaasontsteking had opgelopen (schijnbaar vindt je blaas 1,5 week nouwelijks plassen niet heel prettig), beginnende uitdrogingsverschijnselen had (veel drinken=veel plassen=eng en pijnlijk) en andere randklachten (koorts e.d.) had werd ik gelijk opgenomen. Ik kreeg antibiotica en vocht via een infuus en ik kreeg een katheter om alle urine af te kunnen voeren.
Dat plaatsen van die katheter was nogal een dingetje. Elke keer als ze probeerde om die slang via mijn plasbuis in mijn blaas te krijgen schreeuwde ik het uit van de pijn en kwamen ze niet ver genoeg. Na het 4 keer geprobeerd te hebben en ik volledig uitgeput was van de pijn hadden ze (gelukkig) besloten om voor die dag te stoppen en het de volgende dag met een roesje te proberen. De volgende dag gingen ze het dus nog een keer proberen. Ik weet dat ze in het infuus een spuitje hebben leeggespoten, het wazig werd en volgende wat ik herinner was dat mijn blaas een stuk leger voelde. Dit hebben ze in de tijd dat ik in het ziekenhuis lag helaas nog vaak moeten herhalen.
Na ongeveer 2 weken was ik fit genoeg om geopereerd te worden. Van de besnijdenis zelf heb ik (gelukkig) niks meegekregen, aangezien ik onder narcose was. Vanwege alles wat er in die weken ervoor was gebeurt moest ik na de operatie nog minstens 3 dagen blijven, en daarna zou er per dag gekeken worden hoe alles geneesde en of ik al weer goed aan het plassen kwam.
Een week na de operatie had ik echter nog steeds niet geplast. Hoewel er soms wel eens een klein straaltje uit kwam was dit niet voldoende om mijn blaas zelfstandig te legen, en mocht ik dus nog niet naar huis. Ze hebben toen nog een onderzoek gedaan waarbij ze met een camera alles hebben bekeken, en toen bleek dat door de infecties die ik had gehad het nog maar de vraag was of ik ooit nog "normaal" zou kunnen plassen. Met dit wetende, en het feit dat mijn piemel nagenoeg volledig genezen was, is mijn ouders en mij uitgelegd hoe ik mezelf moet katheteriseren en mocht ik naar huis. Al met al heb ik zo'n 4 weken in het ziekenhuis gelegen.
In de weken erna is er nog van alles geprobeert, pillen, therapie, noem het maar op. Dit zorgde wel voor wat verbetering, maar dit was volgens de arts niet genoeg om te mogen stoppen met de katheter. Tot op de dag van vandaag moet ik dus nog elke dag 1 of 2 keer (afhankelijk van hoeveel ik zelfstandig geplast heb) zo'n slang in mijn piemel duwen. Je zou zeggen dat het na 8 jaar wel zou wennen, maar het is nog steeds erg onprettig. Niet zo pijnlijk als de eerste paar keer, maar ik zou het ook zeker niemand aanraden om het voor de lol te doen.
Zoals je wellicht kan begrijpen is dit alles een groot trauma geweest waar ik elke dag nog aan herinnerd moet worden. Ik ben op mijn 4de begonnen met scouting (wat ik overigens nog steeds doe), maar de eerste 2 jaar durfde ik niet mee te gaan op kamp of deel te nemen aan een dagactiviteit uit angst dat er iets mis zou gaan met mijn katheter en er niemand was die kon helpen of dat iedereen er achter kwam dat ik niet normaal kon plassen en ze mij daarom niet meer aardig zouden vinden. Na veel professionele hulp, mijn ouders die dit zonder dat ik het wist met de leiding hadden besproken, en we ineens een leiding hadden die in het dagelijks leven verpleegkundige was (zou toeval bestaan?) ging ik weer (hoewel de eerste keer met veel angst en tegenzin) weer mee met dagactiviteiten, toen dat goed ging kwam ik tijdens kampen een enkele dag langs, en toen dat ook goed ging deed ik weer volledig met de kampen mee.
Naast dit alles durf ik ook niet mijzelf aan andere mensen naakt te laten zien. Binnen de famillie weet iedereen wat er is gebeurt en met een aantal (mijn 3 broers en een paar neven) durf ik redelijk comfortabel mij gewoon om te kleden als we gaan zwemmen ofzo. Met vrienden of onbekenden vermijd ik dit zo veel mogelijk. Ik heb een hele goede vriendengroep, tot het op bloot zijn aankomt. Iedereen is altijd erg open over het laten zien en aanraken van hun piemels (aanraken was vooral vroeger toen iedereen geobsedeerd was door doen durf of de waarheid) maar ik houd altijd mijn onderbroek aan of sla een handdoek om mij heen, wat niet altijd door iedereen even goed gewaardeerd wordt. Ik heb 1 keer toen ik dacht dat ik er klaar voor was mijn piemel aan mijn (nog steeds) beste vriend laten zien. Toen ik mijn onderbroek liet zakken voelde het de eerste momenten goed om het te delen, tot hij vroeg waarom ik geen velletje had (we waren 11, dus besnijden was nog niet bij iedereen bekend, zeker niet als je het van niemand in je directe omgeving weet. Toen ik die vraag hoorde begon ik spontaan te janken, schamende voor het leed wat mij was aangedaan en het leed dat ik mezelf had aangedaan door mijn piemel aan hem te laten zien. Mijn oudste broer zat op dat moment op zijn slaapkamer naast die van mij en hoorde dat ik aan het janken was, dus kwam hij kijken wat er aan de hand was. Bekomen van de verbazing dat daar 2 naakte 11 jarigen stonden, en nadat mijn vriend had verteld wat er was gebeurt, legde mijn broer uit waarom ik geen velletje meer had, zonder daarbij te vertellen wat ik hierboven allemaal beschreven heb.

Voor mij is dit de eerste keer dat ik dit verhaal met iemand deel. Ik heb heel lang zitten nadenken of ik dit wel zou moeten delen, uit angst dat iemand die ik ken dit leest en aan mij gaat koppelen, en omdat ik niet goed wist hoe ik het moest opschrijven. Het heeft mij daarom ook 2 dagen gekost om het vooral voor mijzelf goed en duidelijk te kunnen omschrijven. Nu het er allemaal staat en ik het nog eens overlees voelt het alsof er een last van mijn schouders af is. Ook al zou deze post niet goedgekeurd worden, het voelt voor mij toch als een overwinning dat ik dit met jullie heb durven delen!

Hey, waarom wil je dit eigenlijk weten?

Ik ben zelf vorige week besneden, dus zit er aardig vers in. De behandeling begon met een korte bespreking waarin de uroloog ging uitleggen wat hij allemaal ging doen, waar ik rekening mee moest houden, e.d.. Vervolgens moest ik mijn broek en onderbroek uitdoen en mijn shirt een stuk omhoog. Toen ging hij eerst proberen of hij echt niet fatsoenlijk mijn voorhuid over mijn eikel kreeg (want ik ga ook echt voor mijn lol naar die gast toe). Toen hij concludeerde dat besnijden echt nodig was (goh, ik dacht dat we gezellig een kopje koffie gingen drinken) haalde hij zijn collega erbij. Die ging vervolgens in ogeveer het hele gebied wat normaal door je boxershort bedekt wordt insmeren met desinfectiespul en legde een doek over mij heen met een gat waar precies mijn piemel doorheen kon. Vervolgens kwam de uroloog terug met de verdoving die hij onderaan mijn piemel op 2 plekken inspoot. Na ong. 5 minuten zette hij een klemmetje op mijn voorhuid, en toen ik bevestigde dat ik niks meer voelde kon hij gaan beginnen. De assistent pakte een soort tangetje waarmee hij mijn voorhuid zo ver mogelijk uit elkaar en naar voren trok zodat deze strak kwam te staan. Vervolgens knipte de arts eerst vanaf de opening van de voorhuid naar beneden, om vervolgens rond mijn eikel te knippen. Toen de voorhuid er helemaal af was ging hij de boel hechten. De assistent pakte de boel in en waste de overige desinfectie weg. Vervolgens mocht ik mij weer aankleden, maar ik moest wel een schone slip aan. Dis was van tevoren gecommuniceerd dat ik dit mee moest nemen omdar dit hygienischer was voor de wond en een slip meer druk geeft om bloedingen te voorkomen. Ik kreeg nog wat verband e.d. mee en toen mocht ik weer naar huis. Al met al heb ik ongeveer 45 minuten met de balletjes bloot gelegen.

De eerste 2 uur gingen prima, omdat de boel toen nog redelijk verdoofd was, maar hoe verder de dag vorderde (was sochtends vrij vroeg geholpen) nam de pijn steeds meer toe. Met paracetamol was het redelijk te doen, maar deed het nog wel pijn. Het ergste was toen ik moest plassen. Tijdens het lopen naar de wc schuurde het topje van mijn eikel wat niet in het verband zat tegen die slip wat al vervelend was, het plassen zelf gaf een brandend gevoel en ik pakte mijn piemel net iets te hoog vast waardoor ik net onder de hechting zat en er dus een aardige oerkreet uit mij kwam waar menig hitsig oerang oetang vrouwtje (en mijn moeder) meteen op af zou komen.

De volgende dag mocht het verband eraf. Ik vond dit best wel spannend, omdat ik dan kon zien hoe erg ik was toegetakeld en ik zou na 19 jaar voor het eerst mijn eigen eikel in volle glorie kunnen aanschouwen. Het klinkt allemaal erg spectaculair, maar in het echt ziet het er uit als de eikel die je misschien wel eens van je broer , vader vader of een vriend hebt gezien, maar dan wat gladder onder de eikelrand (want er zit geen voorhuid die hij teruggetrokken heeft), iets roder en iets bloederiger. Na een snelle douche genomen te hebben om het bloed weg te kunnen wassen heb ik een tijdje naakt op mijn kamer gezeten om de boel te kunnen luchten (en omdat ik bang was voor de pijn van mijn eikel die schuurde tegen een slip) heb ik de wond verbonden en mij weer aangekleed.

We zijn inmiddels een week verder. Sinds 2 dagen heb ik de wond niet meer verbonden. Gisteren heb ik voor het eerst weer geprobeerd een boxer te dragen, maar mijn eikel is nog te gevoelig (elke stap die ik zette deed pijn), dus heb ik na een uur maar weer een slip aangedaan. De hechtingen zitten er nog wel in, maar dat kan nog een week duren voordat die helemaal zijn opgelost.

Ik hoop dat dit een beetje een helder verhaal was en dat ik je heb kunnen helpen. Mocht je nog vragen hebben hoor ik het graag. Als ik de komende dagen nog iets ervaar wat misschien slim/fijn is om te weten zal ik het hier posten