Vriendin met anorexia?

In de brugklas was ik vriendinnen met een meisje uit mijn klas, na een tijd stopte ze met bij ons zitten, omdat ik het moeilijk vond (en vind) om de eerste stap naar haar te maken, zijn we uit elkaar gegroeit. Ze zit nu (een jaar later) altijd op haar stoel te trillen, heeft het altijd koud, is licht in haar hoofd, en is ze erg dun. Ze heeft het soms wel eens gezegd, dat ze niet van eten hield bij kunst, maar ik nam het nooit te serieus, ze zei dat ze een dietiste zou zien. Bij het schoolfeest heb ik een tijd met haar zitten praten, omdat ik mijn vrienden kwijt was, en voelde weer die klik. Het onderwerp kwam op eten, en het ging volgens haar nog steeds niet goed. Ik spoorde haar aan om hulp te zoeken. Deze maandag zei ze tegen mij in de gymles dat ze weer duizelig was, en vroeg of ik wat te eten had. Alles wat ik bij me had was een broodje pindakaas, maar ze was allergisch. Toen ze in de pauze bij ons kwam zitten vroeg ze ook om een boterham, die ze nauwelijks op at. Ik vroeg haar waarom ze niet wou eten, en dat ze het nodig had, en vroeg of ze er in privé over wou praten. Toen we buiten waren vertelde ze me dat ze in de brugklas zich afvroeg of er mensen naast haar kwamen zitten in de les als zij eerst zou zitten. Dit gebeurde eerst wel, maar daarna steeds minder. Toen zat ze uiteindelijk vaak alleen, en zij dat ze zich zo naar voelde, dat ze andere pijn wou, om haar gedachte ervan te kijken. Het begon met haarclipjes, maar uiteindelijk ging ze steeds minder eten. Die pijn voelde goed, het eten was het enige wat ze kon controleren. Haar ouders werden bezorgd en namen haar naar de dokter (ze was al eerder ondergewicht, maar voor die tijd ging het al beter) en die nam haar naar een diëtiste, ze was weer ondergewicht. De diëtiste zei tegen haar dat ze naar een psychiater moest, om te kijken of ze anorexia had. Het meisje vertelde me dat ze die termen moeilijk vond en het opzocht. Bang om weer te moeten eten (en aan te komen) zocht ze op wat je moest hebben om anorexia te hebben. Ze zei dat ze loog bij de psychiater, en voor de diëtiste koek en snoep at om weer op het randje van ondergewicht te komen. Dit lukte haar en ze is van alle dokters af. Ze zei dat hert was alsof ze een stem in haar hoofd had, die haar vertelde wat ze wel en niet moest zeggen. Ze zei dat het verkeerd voelde om weer aan te komen. Ik vroeg haar of ze lette op de caloriën. Ze zei dat het niet was alsof ze ze telde, maar er wel goed op lette, ze kon niet wegen waar haar ouders erbij waren, straks zouden ze er achter komen. Ze vroeg me om het aan niemand te vertellen. Ik ben bang het aan mijn mentor te zeggen, omdat deze cyclus dan weer opnieuw begint en dat onze net weer opgebouwde vriendschaps verpletterd zou zijn omdat ik haar heb verraden, maar ik weet ook hoe serieus deze ziekte is en dat het enorm dodelijk is. Ik heb nu gezegd dat ze naar mij kon om te praten, een luisterend oor is het enige wat ik kan doen, ik kan haar niet dwingen te eten. Maar ik wil wel enorm graag dat ze beter word... advies?