Struggles met vriendinnen

Ik heb eigenlijk mijn hele basisschooltijd vrienden gehad, hele goede vrienden ook(de meeste daarvan zijn nog steeds mijn vrienden), en ik had altijd gewoon veel zelfvertrouwen en de meeste mensen mochten mij wel gwoom vgm. Maar in groep 8 ging het mis. Ik weet niet precies wat het was, maar mijn zelfvertrouwen stortte in. Ik vroeg me constant af wat anderen van me vonden, of ik wel genoeg leuke vrienden had, of ik er wel bij hoorde enzovoorts. De hele zomervakantie heb ik lopen piekeren over of ik wel vrienden zou maken in de brugklas. De eerste dag was ik samen naar school gefietst met een meisje van mijn oude school, ik noem haar ff S. Ze zat in de andere groep 8, dus ik kende haar nog niet heel goed. Er zat ook nog een ander meisje van mijn oude school in onze klas, ik noem haar I. Ik had de 1e dag een groepje meiden gevonden waar we bij gingen zitten in de pauze, dat was wel heel gezellig. S en ik werden steeds betere vriendinnen. Maar mijn stomme onzekerheid bleef. Ik had het gevoel dat alle meiden me raar en warrig vonden(ik vergeet nogal vaak dingen). Ik ontmoette ook nog een ander meisje, dat is nu ook een goede vriendin. Het probleem was alleen I. I en S waren in groep 8 goede vriendinnen, maar S negeerde I opeens. Mij vertelde ze dat I jaloers was en over ons roddelde. Ik geloofde dat. Toen kregen we toetsweek. I vroeg S om samen te fietsen, en ze fietsten toen de hele toetsweek samen. Nu nog steeds. Ik doe nog steeds normaal tegen I en S, maar bij S voelt het niet meer als vroeger. Ik voel me niet meer op mn gemak bij haar zoals je je voelt bij een vriendin. Ik heb intussen wel iemand anders gevonden om mee samen te fietsen, maar die zit in een andere klas. Ik weet echt niet zo goed wat ik met die stomme onzekerheid aanmoet, ik heb constant het gevoel dat ik alleen maar rare dingen zeg. Gelukkig heb ik nog 2 vriendinnen op school, maar dat meisje uit mijn klas is super vaak ziek, die zie ik niet echt vaak. Hebben jullie tips?