Ja, en zeg ook eerlijk dat je zelf niet goed weet hoe je daarop moet reageren, dus dat je daarom misschien onhandig kan overkomen. Zeg dat je haar niets wil opdringen, maar dat ze je vriendin is en blijft en dat ze altijd welkom is om erover te praten als ze wil.

Als ze erover praat, laat haar dan zoveel mogelijk haar verhaal doen, dus niet onderbreken met jouw ideeën of met goede raad. Hoe meer ze zelf vertelt, hoe meer het oplucht. Er kunnen grote huilbuien bij komen, dus die moet je rustig uitzitten tot ze voorbij zijn, niet teveel onderbreken, niet laten onderdrukken, dus niet: "ssst, kalm maar, stil nu" en zo.

Om die negatieve gevoelens kwijt te geraken, moet je ze immers ergens kwijt kunnen geraken, dus kunnen uiten. Niet bijhouden en oppotten. Het moet eruit. Als je snapt wat ik bedoel. Zorg wel voor een rustige en veilige omgeving, thuis op een kamer of zo. Niet op de tram of bus, of midden op straat.

Misschien kun je eens tegen haar zeggen dat je snapt dat ze het nu moeilijk heeft en dat je haar niet wilt dwingen om erover te praten, maar dat je er voor haar bent als ze je nodig heeft. Het beste lijkt me om haar nergens toe te dwingen, maar ervoor te zorgen dat ze weet dat ze bij je terecht kan. Dat op zich kan al een grote steun zijn.

Hopelijk heb je hier iets aan! Succes!