A River Of Tears - Life Storys

Hallo, Ik ben L. en ben 14 jaar. Ik voel me best wel verdrietig de laatste tijd. Dat komt omdat we thuis geldzorgen hebben. Van mijn moeder mag ik het niemand vertellen. Maar ik doe het anoniem zodat niemand van jullie weet wie ik ben. Ik moet toch mijn verhaal kwijt. Ik waarder het erg als jij dit leest en misschien nog een reactie plaatst. Dankjewel. Het begon op m'n vijfde. Mijn ouders en ik verhuisden van Nederland naar Duitsland. Ik heb daar een jaar kleuterklas gedaan, toen ik Duits kon ging ik op mijn zesde naar de basisschool in het dorp. En al voordat ik op de basisschool kwam ging het mis. Bij de verhuizing moest ik al mijn vriendinnetjes achterlaten. Iets wat ik me later goed realiseerde... Vanaf dat moment had ik geen vrienden meer. Geen ramp, dacht ik, ik zou er wel weer een paar maken. Ik was 6. In de eerste klas (groep 3) was ik het geplaagde buitenbeentje. Ik was bang en stil op school. Werd erdoor ook vaak ziek, ziekelijk was voor mij geweldig. Geen school, veilig thuis. Mijn cijfers waren 3tjes. (6-7) terwijl ik beter kon. Ik was eenzaam. Ik kwam in aanraking met zelfmoordplannen. Het goede was dat ik niet durfde. Ik was 7 en ging naar de tweede (groep 4). Toen begon het gepest. Jassen die in de WC's gedompeld waren... Ik zei mijn ouders er niets over: ik wilde hen geen zorgen geven. Ik werd vaker ziek, griepjes etc. waren dan ook méér dan welkom. Ik had ruzie met een klasgenoot. Hij duwde mijn hoofd heel hard tegen een ijzer paal met spijkers. Ik kreeg een hersenschudding die twee weken bleef. Ik was er heel blij mee. Ik wilde in die tijd echt hartstikke dood. Ik was 8 en ging naar de derde (groep 5). Toen, in November vertelde ik mijn ouders alles. Ze schreven me in Januaria in op mijn tweede basisschool in Nederland. Toen ging ik daar naar groep 4 (niet naar groep 5 want dat mocht helemaal niet.) en werd het beter. Ik bleef een vriendloos en eenzaam buitenbeentje. Maar het was beter. Ik realiseerde me toen dat ik al 3 jaar geen vrienden, feestjes etc. had. Ik heb mijn moeder gezegd dat ik dood wilde. Ik was 9 en ging naar groep 5. Toen begon ik zelfverzekerd te worden. Ik had een paar depressies achter de rug in het verleden en was snel driftig. Ik heb dan ook regelmatig iemand een draai om de oren gegeven. (Letterlijk!!!) Ik hoorde er niet echt bij en ging vooral mijn eigen gangetje. Ik ontwikkelde faalangst. (Angst voor het falen.) Ik was vang om weer onderste presteren zoals ik hiervoor heb gedaan met m'n 3tjes (6-7). Ik scoorde weer hoger. (6-8). Ik was 10 en ging naar groep 6. Ik werd nu weer gepest en heb het meteen gezegd tegen mijn ouders. Ik had al 5 jaar geen vrienden. Iets waardoor ik 's nachts wakker werd en huilend naar beneden ging om vervolgens een pot suiker te eten. Ik werd 11 en ging nog naar groep 6. Mijn ouders hadden mij op een andere school ingeschreven. Ook in Nederland. Ik was nog steeds een buitenbeentje maar ik had wel eens aansluiting. Vrienden had ik niet, al 6 jaar. Ik richtte mij niet op vrienden want dat zou niet lukken, ik was helemaal gefocust op cijfers, cijfers en nog eens cijfers. Ik lééfde ervoor. Het enige dat mij lukte. Mijn cijfers stegen, wat me een goed gevoel had. Ik haalde tienen, negens en héél soms een acht waardoor ik mezelf strafte, schopte, verbod te eten en nóg meer mijn best ging doen. Het werd een obsessie. Ik was 11 en ging naar groep 7. Ik voelde me zo alleen dat ik cijfers niet meer interessant vond en me compleet richtte op contacten. Vergeefs. Ik bleef het buitenbeentje. Mijn cijfers kelderden. Ik kreeg plannen te sterven. Ik durfde nog steeds niet. s' Avonds in bed, stootte, beet, kneep, krabde en schopte ik mezelf. Ik wilde weer dood. Ik werd wéér gepest. De toetsen in groep 7 gaven de uitslag havo. Dat was voor mij de limit. De klas kon de pot op, ík was weer helemaal in de ban van cijfers. Ze stegen. Ik wilde gymnasium advies, ik moest het hebben. Daarvoor leefde ik. Ik was 12 en ging naar groep 8. Het was een rot jaar. De CITO gaf havo/vwo advies. 443. Nét niet vwo. Nét... Ik was alweer aan het onderpresteren. Door het pesten. Ik durfde niet mee op kamp. Ze hadden plannen mij iets aan te doen. Ik deed ook niet mee aan uitjes en de musical. 13 jaar. Na 3 maanden obsessief leren voor de cijfers stroom ik meteen door van havo naar gymnasium. Ik heb een groot hiaat qua sociale vaardigheden. Ik heb al 8 jaar geen vrienden. Ik ben eenzaam. Cijfers troosten mij. Tienen... Ik zie mezelf doodgaan. Op verschillende en akelige manieren. Gewoon, tijdens het lopen door de aula, als ik luister. Het is ontspannend voor mij om met een touw mijn hals dicht te knijpen tot ik bijna zwart zie. Ik train mezelf al het niet meer te doen. Het gaat nu, op dit moment, wel OK. Ik snap niet waarom ik geen vrienden heb. Al hele 8 jaar. Het is een wrok die ik koester. ?? Dit is mijn verhaal. Reacties zijn welkom, eveneens jullie verhaal. Doeggg.