Beste TS, Ik had al eerder een berichtje gepost om je te zeggen dat ik het fijn vond dat je mijn reactie waardeerde en er wat aan hebt gehad. De moderatrice van dienst heeft het afgekeurd, waarom weet ik niet. Misschien maakte ze gebruik van haar discretionaire bevoegdheid in omgekeerde richting. Vervelend, maar het geeft mij de kans om in te gaan op je laatste posts.

Ik zag dat jij verschillende reacties hier en daar hebt geplaatst en dat geeft mij het gevoel dat je er aan toe bent om open te gaan zijn over jouw voorkeur. Ook lees ik in jouw laatste reactie hier dat jouw moeder jou en je broers heeft gezegd geen moeite er mee te hebben als een van jullie op de jongens zou zijn zoals ze dat in Belgie zeggen.
Dat lijkt mij toch wel wat meer dan een stille wenk! Jouw moeder weet allang hoe het met jou zit en ze zit te wachten totdat jij het haar vertelt. Moeders weten zulke dingen soms al voordat je het zelf weet.
Ze wil graag dat jij haar vertrouwt en haar de kans geeft volledig moeder te zijn. Ze wil dat jij gelukkig bent met de partner van jouw keuze. Zo zijn moeders!
Moeders en hun homo jongens hebben altijd een hele speciale band met elkaar. Zij weet dat zij altijd de enige vrouw in hun leven zal zijn en stiekem vinden ze dat wel fijn. Als jij een leuke vriend krijgt dan heeft ze opeens twee jongens om te bemoederen. Heerlijk!
Je hebt ook zogenaamde homomoeders. Dat zijn vaak wat rijpere vrouwen die positief staan naar homo's en ze een beetje bemoederen. Ze kennen het leven, weten wat er te koop is en schrikken nergens van.
Homo's hebben ook een vrouw nodig, niet als minnares, maar als een moederfiguur. (Mannen kunnen niet zonder vrouwen).
Vrouwen vinden het ook wel eens aangenaam om met mannen om te gaan die niet handtastelijk zijn en ze in bed proberen te krijgen. Je ziet hier al de sympathieke reacties van die meisjes op jouw verhaal.

Uit wat jij allemaal vertelt, hier en op andere plaatsen, maak ik op dat jij er naar verlangt om ergens bij te horen, bij mensen die net zo zijn als jij. In Nederland heb je organisaties en tijdschriften gericht op homo's en emancipatie. Die zal je in Belgie ook wel hebben.
Orienteer je eens wat. Jij hoeft niet alleen te zijn, je ouders gaan je steunen en er zijn anderen die jouw vrienden kunnen zijn. Je hoeft niet eenzaam en bang door het leven te gaan.
Misschien dat het wat wordt met die jongen waar je het over had, misschien ook niet, maar er zijn altijd jongens die van jou willen houden of die op zoek zijn naar iemand die van ze wil houden. Jij bijvoorbeeld!
Kom uit de kast en geef jezelf de kans gelukkig te worden en een ander gelukkig te maken!

Beste jongen, ik ben weer meisje 19. ik zou het inderdaad pas zeggen als je jezelf eerst helemaal hebt geaccepteerd voor wie je bent. Dan zul je waarschijnlijk inzien dat al die schaamte eigenlijk nergens voor nodig was.

Ik zelf was ook 11 jaar toen ik door had dat ik verliefd was op een meisje. Toen zei iemand tegen me: 'ben je verliefd op haar ofzo?' omdat ik heel veel over haar praatte. Eerst dacht ik dat het totaal niet waar kon zijn en vond ik het heel raar dat iemand dat dacht. Toen ik erover nadacht bleek het inderdaad verliefdheid te zijn. Ik schaamde me heel erg en hield het geheim. Ik wilde namelijk echt niet die persoon zijn.

In die tijd had ik zelf een vriendin die wel uit de kast was gekomen. ik vond dat zelf echt helemaal niet erg en stond er niet bij stil, maar wilde tegelijkertijd zelf absoluut niet zo zijn. Daarna ging ik naar de middelbare en 2 jaren gingen voorbij waarin ik het best wel negeerde. Ik keek zelfs naar jongens en dacht dat ik ze misschien wel leuk vond.

Uiteindelijk raakte ik bevriend met een jongen die verkering had met een vriendin van mij. Op een dag ging de verkering uit en niemand wist precies waarom. Mijn vriendin dacht dat ik haar toen ex-vriendje altijd al leuk vond omdat we zoveel met elkaar omgingen (dat was natuurlijk helemaal niet zo) en dus vond ze dat hij tegen mij moest zeggen waarom het uit was gegaan. Dat was namelijk omdat hij homo was. Ik was best verbaast toen hij dat zei, maar vond het heel cool dat hij uit de kast durfde te komen terwijl hij verkering had met dat meisje en het zelfs tegen mij durfde te zeggen. Toen sloeg er iets om waardoor ik zelf ook wist dat ik gay was en het accepteerde. Hij accepteerde het namelijk ook van zichzelf. Ik wilde hem ook laten zien dat hij niet de enige was. Toen ben ik dus na een paar dagen naar hem en zijn ex-vriendin terug uit de kast gekomen.

Toen heb ik het ook gelijk tegen mijn moeder gezegd. Dat vond ik echt super eng ookal wist ik dat ze het zou accepteren. Mijn ouders accepteren het volledig, ookal snappen ze niet echt waarom mensen gay zijn en hoe. Soms zeggen ze nog per ongeluk 'hij' over mijn toekomstige partner en vergeten ze het een beetje, maar dat vind ik helemaal niet erg. Dat betekent eigenlijk juist dat ze me niet alleen als 'gay' zien, maar gewoon als hun kind zoals altijd. En het is natuurlijk ook wel even wennen als het toekomstbeeld dat je altijd al had voor je kind ineens anders blijkt te zijn. Ze accepteren het en dat is al genoeg. Ik heb helemaal geen mensen gehad die me hebben verlaten omdat ik uit de kast kwam. Iedereen accepteerde het gewoon of reageerde met een droge OK waarna we ons gesprek vervolgde alsof er niks geks is gebeurt. De meesten staan er dus uberhauupt niet bij stil. Ikzelf vergeet het ook best vaak. Dan vergeet ik bijvoorbeeld dat ik helemaal geen biologische kinderen kan krijgen met een vrouw: iedere keer weer een enorme teleurstelling :').

Voor de rest weet ik niet meer zo goed hoe het verder ging. Het ging ineens allemaal vanzelf en best snel. Dus je moet het doen als je er echt klaar voor bent. Nadat ik uit de kast was voelde ik me meer mezelf. Ik voelde me vrij en blij en trots op dat deel van mij. Nu sta ik niet echt meer stil bij dat deel van mijn persoonlijkheid en is het volledig normaal geworden. Ik schaamde me dus juist veel minder nadat ik uit de kast was.
Heel veel succes! Het komt sowieso goed :D

Meisje van 19, bedankt om jouw ervaring te delen. Moest ik het vertellen dan zou ik zoals jou doen, het gewoon vertellen als iemand erachter vraagt en me er niet voor schamen. Op dit moment denk ik dat ik me er nog steeds voor schaam en het niet wil accepteren, ondanks dat ik me niet wil schamen. Ik wil het soms zo graag zeggen maar als ik het eenmaal zeg is er geen weg meer terug en ik wil eerst 100% er klaar voor zijn. Wanneer heb jij het gezegd? Tegen wie heb je het als eerste gezegd? Schaamde je je in het begin? Heb je ook negatieve reacties gekregen? Zijn er mensen geweest die uit je leven zijn gegaan nadat je het hebt verteld?


Meisje van 22, bedankt ook om te reageren. Ik weet dat het niet netjes is en ik heb wel altijd geprobeerd om deze meisjes gelukkig te maken. Bijvoorbeeld mijn laatste vriendin was een super lief meisje en ik gun haar echt de wereld toe. Alleen wilde ze meer seks en ik deed hier moeilijk over, jullie weten waarom. Ik heb het toen gedaan gemaakt en school en afstand gebruikt als excuus. Nu is ze samen met iemand anders en heel gelukkig. Ik stuur haar af en toe nog een berichtje om te vragen hoe het gaat en haar succes te wensen in haar leven. Na dit meisje heb ik belooft aan mezelf om niet meer met vrouwen te daten, dit is niet eerlijk naar hun toe en ook vermoeiend voor mij.

Het kost mij inderdaad heel veel energie om te blijven ontkennen, ik hoop ook gewoon dat ik snel die kracht ga vinden om het te accepteren. Jammer genoeg denk ik dat ik dat nog niet heb nu. Mijn moeder heeft zelfs al eens gezegd tegen mij en mijn broers "als iemand van jullie gay zou zijn geweest, zou ik daar totaal geen probleem van maken". Ik ben gewoon bang dat mensen mij enkel gaan zien als een homo, niets anders. Ik weet wel dat dit enkel mijn seksualiteit is en al de rest van mij hetzelfde is gebleven, maar ik denk dat anderen hier moeilijkheden mee gaan hebben. Ik gun mezelf echte liefde en ik zou dit zo graag eens willen meemaken. Ik fantaseer er elke keer over, als ik douche, in bed lig, alleen wandel, ... dat ik dit kan doen met iemand waar ik echt van hou. Ik ga proberen dit de volgende keer toe te laten als de gelegenheid komt. Ik heb enkel die vrees voor de buitenwereld en wat mensen van mij gaan denken. Ik heb ook veel jongensvrienden en ik weet niet of ze mij nog hetzelfde gaan aanzien.

Goed dat je gestopt bent met meisjes proberen te daten dat was inderdaad niet netjes van je.

Hopelijk vind je de kracht om gelukkig te durven zijn en dat gaat alleen door jezelf te accepteren en niet blijven proberen wegdrukken dat kost namelijk enorm veel energie mentaal.

Je bent niet bang voor een slechte reactie vanuit je omgeving dus je vecht alleen tegen jezelf. In het begin zullen er vast vragen zijn maar homo zijn is onderdeel van jou maar niet het enige aan jou dus jij als persoon blijft. Denk je niet dat de rest je liever gelukkig zou zien, gun jezelf dat ook.

Als je het niet kan uitspreken, schrijf het op. Het voor je blijven uit schuiven gaat ten koste van je jeugdige jaren waarin je juist jezelf goed kan ontdekken. Om "de goede" tegen te komen moet je ook leren liefhebben daarbij komen mogelijk fouten en teleurstellingen er is geen perfect scenario dat op je wacht in het buitenland.

Jongen 22 jaar, wauw ik apprecieer jouw reactie enorm. Maar echt heel hard bedankt om dit te schrijven. Het heeft me echt beter laten voelen.

Ik ben nu een dik jaar al single omdat ik het mezelf niet meer wil aan doen en ook niet meer meisjes. Bij mijn laatste vriendin was eigenlijk alles zo perfect, buiten het feit dat ze een meisje was. Ik heb toen tegen mezelf gezegd "ik moet hetero worden", zo erg is het. Ik heb mezelf geforceerd om klaar te komen op hetero-porno en niet te kijken naar mannen, maar hoe veel ik dit ook probeerde ik kan geen seksuele gevoelens voelen voor vrouwen. Moest je mij vragen "zou je liever hetero zijn?" dan zou ik ja zeggen, gewoon omdat dit 'normaler' is en ik geen zorgen hoef te hebben.

Ik heb deze post gezet omdat ik onlangs een jongen ben tegengekomen waarvan ik vermoed dat hij homo is en ik zie hem enorm hard zitten. Ik vroeg mezelf af "als hij een move maakt naar mij, ga ik dit dan afwijzen of niet?", ik was lang aan het twijfelen maar heb hem uiteindelijk zelf gestuurd vriendschappelijk. Er is nog niets uit gekomen maar ik denk moest hij iets willen dat ik in het geheim dit wel zou proberen voor het eerst. Het enige waar ik bang van ben is dat het uit zou komen en mensen die ik ken zouden weten dat ik homo ben. Ik wil gewoon niet dat mensen mij anders gaan behandelen omdat ik op jongens val en ik weet dat mensen mij anders gaan aanzien als ze dit weten.

Ik wil ook al heel lang in het buitenland gaan wonen na mijn studies om eigenlijk een 'tweede start' te hebben in leven. Niemand die me daar kent en daar kan ik mezelf zijn. Ik weet dat mijn vrienden en familie me zouden accepteren als homo maar ik kan het niet over mijn lippen krijgen. Al die mensen die ik heel mijn leven ken moeten vertellen dat ik eigenlijk enkel leugens heb verteld, kan ik niet. Iedereen zou me aanzien als een homo en ook al weet ik dat er niets mis mee is, toch durf ik het niet te accepteren.

Jouw laatste zin "alleen dan word je gelukkig" klopt echt wel. Ik ben niet gelukkig op dit moment. Ik huil enorm vaak als ik alleen ben om het feit dat ik iedereen rondom mij hoef te beliegen en niet mezelf kan zijn. Ik denk als ik wat ouder ben, iemand goed ben tegen gekomen, ik het misschien over mijn hart krijg om het te accepteren en eerlijk te zijn hierover. Misschien is het wel tijd om jongens toe te laten in mijn leven, ik ben gewoon enorm bang dat het uit komt. Dat er iemand naar mij komt en vraagt "ben je homo?", mijn reactie is automatisch "nee natuurlijk niet" geworden.

Ik zelf val op vrouwen en ben een vrouw. Ik loop hier zelf ook niet erg mee te koop en vertel het alleen aan mensen als het toevallig in een gesprek handig is om te weten. Verder ben ik nou ook niet een stereotype. Misschien zou ik liever wel hetero zijn geweest, maar dat is nu eenmaal niet zo. Ookal zijn vrouwen natuurlijk wel echt veel leuker en aantrekkelijker dan mannen dus in dat opzicht zou ik nooit hetero willen zijn haha. Maar dat is allemaal slechts mijn persoonlijke mening ;).

Alle mensen die me goed kennen weten het dus wel gewoon van me, maar verder maak ik er niet echt een big deal van en hoeft heus niet iedereen het te weten. Ik vind het nu niet meer erg als mensen het wel van me weten, want het het is hun zaak niet en ik accepteer mezelf in ieder geval wel. Dat is het allerbelangrijkst.

Verder zou ik als ik jou was niet meer relaties aan gaan met vrouwen alleen zodat het dan lijkt alsof je hetero bent. Daarmee doe je ook andere mensen pijn. Ik denk dat mensen daar meer last van hebben dan als wanneer het blijkt dat jij homo bent als je uit de kast zou komen. De meeste mensen maakt het niet zoveel uit en maken er geen big deal van. Veel mensen denken alleen aan hun eigen leven en hebben helemaal geen tijd om zich druk te maken over jouw seksualiteit. Uiteindelijk hoeven natuurlijk alleen de mensen die je kent en vertrouwt het te weten. Je kiest helemaal zelf wie het te weten krijgt. Dus je kan het rustig aan doen en de meeste mensen zullen dat echt wel begrijpen en accepteren. Je kunt meestal van tevoren wel goed inschatten wie wel en niet goed reageert.

Beste jongen, In het Amerikaanse leger hebben ze een tijd de don't ask, don't tell regel gehanteerd. Oftewel, als je homo bent dan hoeven wij dat niet te weten en jij hoeft het niet te vertellen.
Van jou wordt ook niet gevraagd om uit de kast te komen. Als je het liever prive houdt dan is het oke. Waar je naar mijn mening mee zou moeten stoppen is je omgeving krampachtig er van te willen overtuigen dat je echt wel hetero bent. Je belazert de mensen om je heen en je belazert de meisjes waarmee je net doet of je ze aantrekkelijk vindt en wat met ze wil. Vooral naar die meisjes is dat heel onfatsoenlijk.

Ik krijg de indruk dat jij bent opgegroeid in een omgeving waar homoseksualiteit wordt afgekeurd. Of je dat nu wilt of niet, dat drukt een stempel op je waar je heel moeilijk van af komt. In je hart blijf je het verkeerd vinden al kun je nog zo rationeel voor jezelf beredeneren dat homo's net zulke mensen zijn als jij zelf en dat er tussen mannen net zoveel liefde en vriendschap kan zijn als tussen man en vrouw.

Waar je mee zou kunnen beginnen is stoppen meisjes te daten. Je hebt geen behoefte aan een vriendin, zoek ze dan ook niet en ga er geen dates mee aan. Mensen in je omgeving zullen dat waarschijnlijk opmerken en er hun gedachten over hebben, maar ze zullen niets zeggen en niets vragen. Waarschijnlijk gaan ze wel denken dat jij homo bent, maar ze zullen dat als jouw prive zaak zien. Op die manier ga jij je al een stuk beter voelen.

Je hebt je verlangens, je wilt een relatie met een man. Je hebt seksuele gevoelens en je hebt al seks gehad met vrouwen dus je weet hoe het is om seks te hebben. Het is niet echt wat je wilde, maar het is wel goed dat je die ervaring hebt.
Hoe jouw sociale leven is, of je werkt, of je op school zit, of je uitgaat dat weet ik niet, maar je komt mannen, jongens, tegen waar je contact mee hebt. Soms is daar iemand bij waar je een klik mee hebt en het is heel goed mogelijk dat die ander jou herkent als een van hen, een man die op mannen valt. Laat dan komen wat komt en wees niet bang, niet voor wat anderen denken en niet voor wat er kan gebeuren.

Jij wilt een relatie met een man, dan moet je mannen toelaten in je leven en je voor ze bloot geven. Je hoeft het niet van de daken te schreeuwen als je iemand ontmoet hebt waar je meer mee wilt. Hij is gewoon jouw vriend. Hoe vriendschappelijk jullie verder zijn, dat gaat niemand wat aan.

Wees moedig en stel je open voor vriendschap en liefde. Alleen dan wordt je gelukkig.