Weet je hoe je ouders en vrienden denken over trans en/of non-binair zijn? Is dat iets waar ze een probleem mee hebben, of accepteren ze het wel?

Ook als je ouders het wel accepteren, kan het in het begin lastig voor hen zijn om te begrijpen wat het nou eigenlijk betekent. Misschien schrikken ze ook wat, want ze kennen je als hun dochter en zullen moeten wennen aan de verandering. Zeker als je over medische stappen denkt, maken ze zich misschien zorgen. Wees daarop voorbereid.

Wat kan helpen is om niet alleen te zeggen dat je denkt trans en/of non-binair te zijn, maar ook wat je dan concreet voelt. Hoe je over je lichaam denkt, bijvoorbeeld, en wat voor gevoelens je daarbij hebt. Bereid je erop voor dat ze vragen zullen hebben, en probeer die eerlijk te beantwoorden.

Beste TS, Het doet mij plezier dat je wat hebt gehad aan mijn reactie. Als ik jouw posts lees dan krijg ik de indruk dat je nog erg warrig bent en moeite hebt om een en ander goed op een rijtje te krijgen. Wat jij wilt is blijkbaar het beste van twee werelden en uiteindelijk is je ideaal man worden, maar ook moeder.

Misschien zou jij je eens af moeten vragen waar het echt om gaat in het leven. Wat je wil is dat er iemand is die van je houdt, waar je je leven mee deelt.
Jij voelt je aangetrokken tot vrouwen en je verlangt er naar moeder te worden zoals bijna iedereen die als vrouw is geboren. Voor de meeste mensen is het ouderschap toch de belangrijkste voorwaarde voor een bevredigend leven en om volledig mens te zijn. Ook voor jou.

Jij hebt het gevoel dat er in jou een jongensziel leeft die zich tot man wil ontplooien en voor jou gevoel kan dat alleen als je ook uiterlijk een man wordt. Dat kan alleen bereikt worden door je vrouwelijkheid te verwijderen, met het mes, met medicijnen, met psychologie.
Je vrouwelijkheid ben je dan wel kwijt, maar ben je dan ook een echte man geworden? Voor het uiterlijk wel, ik heb zitten zoeken naar beelden van vrouwen die man zijn geworden en het zag er meestal wel overtuigend uit maar steeds dacht ik "moest dat nou echt"?
Ik heb een animatiefilmpje gezien van hoe de verandering van man naar vrouw gaat, maar van vrouw naar man heb ik niet kunnen vinden. Hoe men dan een penis maakt en de verdere mannelijke acessoires, dat is mij niet duidelijk en ik vraag mij af of het resultaat de toets der kritiek van het ware wel kan doorstaan en of het ook goed werkt zonder kunstmatige hulpmiddelen.
Wat ik maar zeggen wil, je ziet er uit als man, maar ben je ook echt een man?

Kan jij je niet voorstellen dat je blijft zoals je bent, misschien met hormonen wat minder vrouwelijk wordt, zonder al die narigheid van operaties en alles wat er aan vastzit? Zo leuk is het allemaal niet en volgens mij zit je je leven lang vast aan doktersbezoeken en medicijnen.
Afhankelijk van hoe jij je voelt kun je toch altijd door middel van kleding, haarstijl, je presenteren zoals je op dat moment wil zijn. Wat mannelijker, wat vrouwelijker, jij bepaalt dat.

Je wilt kinderen. Hoeveel? Een, twee, drie misschien? Daarna wil je man worden. Wanneer? Als je kind drie, vier jaar oud is, wil je dan opeens van mama naar papa veranderen? Je hebt dan neem ik aan een partner. Die is voor jou gevallen omdat je was zoals je was. Zou zij het leuk vinden als jij van een mooie meid opeens gaat veranderen in een lelijke harige vent? En je kind?

Dromen is leuk, maar je leeft niet alleen voor jezelf en wie wel alleen voor zichzelf wil leven wordt eenzaam.

Je bent nog niet uit de kast. Blijkbaar heb je alleen nog met die leraar gesproken. Misschien moest je eens beginnen om over je gevoelens met je ouders te spreken. Het is een stap, maar je moeder zal vast wel begrip hebben en misschien is je vader wel een beetje blij dat er geen andere man komt die jou van hem afpakt. Het zal wel meevallen denk ik. Ook je vriendinnen zullen er niet veel moeite mee hebben. Doe je aan sport? Ik geloof dat de helft van het Nederlandse vrouwenvoetbalteam uit lesbiennes bestaat. Misschien is dat jou sport wel, mannelijk, maar toch samen met vrouwen.

Jij bent nog erg in verwarring. Denk goed na over wat voor jou belangrijk is. Wat het je kost om man te worden en te blijven, is jou dat het echt waard? Nu ben je echt, na een operatie ook nog?

Hey Jongen 22 en TS jongen 21, Ik ben de schrijf(ster) van dit bericht. Ik heb aan beide reacties iets gehad. Dank jullie. Ik heb wel meer baad bij de reactie TS jongen 22. Ik zou graag mijn gevoelens en indentiteit willen uit voeren en testen. Ik kan al veel voor mijzelf doen. Ik zou ook graag willen onderzoeken wat kleding en zo’n binder met mij doet en denk ik ook wel als andere mij een andere naam geven, maar ik ben nog niet zo ver met uit de kast komen zowel non binary en twijfelen transgender. Heb jij voor mij advies om uit de kast te komen voor mijn ouders en vertrouwde mensen in mijn omgeving. Ik merk dat het nog voor andere in gewikkeld is om non binary te snappen en zeker nu met dit er bij. Voor mijn gevoel heb ik nu echt lhbti++.

Hey TS! Ik reageer hier even op als een transgender jongen.

Als ik je post zo lees, klink je inderdaad eerder non-binair dan een binaire trans man, hoewel het uiteindelijk aan jou is hoe je jezelf wilt noemen: dat kan en mag ik je niet voorschrijven. Ik zeg dit omdat je aangeeft je niet alleen een jongen te voelen, maar ook een meisje. Begrijp ik goed dat je je dan ook met twee soorten lichamen identificeert?

Maar belangrijker dan labels in de zoektocht naar je identiteit is om te ontdekken waar jij gelukkig van wordt. Dus mijn advies zou zijn om eens wat te experimenteren. Probeer eens uit hoe je je voelt bij verschillende soorten kleding. (En kijk ook wat dat met je identiteit doet: ikzelf merkte bijvoorbeeld dat ik me altijd een beetje een drag queen voelde als ik in een jurk liep. Dat soort hints kunnen je ook meer vertellen over hoe je jezelf eigenlijk ziet.) Bestel misschien eens een binder en kijk hoe je je voelt als je een platte borstkas hebt. Vergelijk dat met je gevoel als je een bh draagt. Schrijf eens een tekstje over jezelf in de derde persoon en probeer uit hoe het is om jezelf 'hij', 'zij' of heel iets anders te noemen. Wissel het af, als je dat fijn vindt - sommige non-binaire mensen gebruiken meerdere voornaamwoorden. Dat soort dingen kunnen je helpen om in kaart te brengen wat je voelt. Laat labels beter nog maar even voor wat ze zijn en begin bij jezelf, en waar jij je goed en zelfverzekerd bij voelt.

Wat je transitiewens betreft: je hebt meer opties dan ofwel leven als vrouw ofwel een volledige transitie naar man. Om te beginnen is een sociale transitie mogelijk: dan ga je bijvoorbeeld een andere naam gebruiken, of je vraagt mensen andere (voornaam)woorden te gebruiken. Wat medische stappen betreft, hoef je ook niet per se het hele traject te doorlopen. Sommige mensen kiezen bijvoorbeeld wel voor een borstoperatie, maar gebruiken geen hormonen. Als je een medische transitie wilt, krijg je trouwens ook eerst nog gesprekken met een psycholoog.

Kun je hier iets mee?

@jongen 22: Jij bedoelt je bericht heel goed, dat zie ik duidelijk. Maar ik zou willen dat het zo eenvoudig was als gewoon 'de natuur accepteren'... Ik heb zelf jarenlang geprobeerd om mijn vrouw-zijn te accepteren en dan maar gewoon die vrouw in dat pak te zijn. Maar genderdysforie is niet iets wat je gewoon uit kunt zetten. Om de een of andere reden ben ik geboren met een vrouwelijk lichaam, terwijl in mijn hersenen de plattegrond van een jongenslijf zit. Dat is een ontzettend rare ervaring. Een transitie voelt dan in principe juist niet fake vanuit je eigen perspectief, want je brengt je lichaam in lijn met wat je in je hoofd al bent. Hetzelfde geldt voor de woorden die ik voor mezelf gebruik: om de een of andere reden heeft mijn brein een klik met het woord 'hij' en niet met 'zij', dus als ik mezelf 'hij' noem en door mijn omgeving zo word genoemd, voel ik me meer mezelf.

Als je genderdysforie hebt, kun je rondlopen met allerlei nare gevoelens die te genezen zijn door transitiestappen. Sinds mijn sociale transitie naar man voel ik me bijvoorbeeld veel meer een echt persoon, en heb ik voor het eerst het gevoel dat ik echt 'in de wereld' sta. In die zin is een transitie ook gewoon een soort psychologische en medische behandeling. Het zou kunnen dat TS daar baat bij heeft, en misschien ook niet. Goed erover nadenken is dus zeker een goed idee, maar ik wil een transitie ook niet bij voorbaat ontraden.

Beste X, Iemand voelt zich toch het gelukkigst als hij/zij zichzelf kan accepteren zoals hij/zij is. Aan de ene kant wil je vrouw zijn en moeder worden, aan de andere kant wil je man zijn en als vader je kind verder opvoeden. Je kan je natuurlijk laten opereren maar ik vraag mij af of men dat wil doen als jij zo twijfelachtig bent. Daarnaast, het is niet zo leuk allemaal die operatie en de rest. Je moet voortaan medicijnen slikken om de natuur onder de duim te houden en je mannelijkheid is uiteindelijk toch fake, letterlijk en figuurlijk.
Is het echt onmogelijk voor je om verder te leven in het lichaam dat de natuur je gegeven heeft? Waar het om gaat in het leven is toch dat je iemand hebt waar jij je leven mee wil delen en die zegt dat ze van je houdt? Je hoeft toch niet in bloemetjesjurken te gaan lopen omdat je vrouw bent? Een stijlvol pak staat toch ook heel goed?
Kinderen hoeven ook helemaal geen probleem te zijn toch? Als jullie een stabiele relatie hebben kun je kinderen een fijn thuis geven.
Ik zou er nog maar eens goed over nadenken. Het gaat om jouw leven natuurlijk, maar zou je levensgeluk werkelijk liggen in iets willen zijn dat je niet echt bent? Zijn er niet ook heel wat anderen dingen die het fijn laten zijn dat je bestaat, leeft en liefhebt?