Beste TS, Niet zo leuk om te lezen dat je nog steeds in dat dal verkeert. je hebt er wel mee leren leven, maar ik kan mij niet voorstellen dat je er gelukkiger van wordt. Je zegt dat je je lichamelijk en psychisch bent uitbehandeld. Hebben je behandelaars je een indicatie gegeven van wat zij denken dat het probleem kan zijn?
Zelf ben ik iemand die altijd alleen is geweest en dat ook wel zal blijven. Persoonlijk heb ik er geen moeite mee alleen te zijn maar soms mis je toch wel iets. Sommige mensen zoeken iemand die ze aandacht en liefde willen geven en ze vinden het niet, anderen willen graag liefde geven maar er is niemand om het aan te geven. Misschien zouden mensen die naar iemand verlangen die tegen ze zegt: "Ik hou van jou", een blauw lintje gaan dragen. Wie weet wat er dan gebeurt.

Je zegt dat je gezondheid aan het achteruit gaan is. Dat klinkt niet goed. Veel mensen vinden troost in een dierlijke metgezel, bijvoorbeeld een hondje. Ben je in staat om voor een hond te zorgen en ermee naar buiten te gaan? Dan kom je allerlei mensen tegen en na verloop van tijd ga je elkaar herkennen en kennen en maak je soms een praatje.
Een hond heeft behoefte aan zorg en aandacht. Dat geeft je een verantwoordelijkheid voor een levend wezen en de hond geeft je ook wat terug, vertrouwen en aanhankelijkheid.

Een mens is natuurlijk beter, maar ook ingewikkelder. Een hond hebben is gezond, zowel voor je geest als voor je lichaam. Misschien dat van het een het ander komt en je weer wat weerbaarder gaat worden. Op je eenentwintigste al opgeven dat je ooit nog gelukkig kan worden met iemand waar je van kan houden is wel heel treurig. Daar moet je niet in berusten!

Wat ik hierboven schreef, voldoening vinden in het helpen van anderen daar geloof ik nog steeds in. Hier heb ik al heel wat reacties geplaatst en dikwijls hoor je verder niets meer maar ook vaak krijg ik een bedankje terug en dat doet mij veel plezier. Geef het niet op, ik weet zeker dat er mensen zijn die wel van jou willen houden en die iemand zoeken die van hen wil houden. Alleen, ze komen niet bij je aanbellen, je moet de deur uit. Je denkt nu dat er geen geluk meer te verwachten is, maar is dat wat je echt wilt?

TS hier. Even als reactie op jongen 21, ik moet er wel bij vermelden dat wij samen vonden dat we het uit wilden maken. Ook heb ik ook nu al zeker 3 jaar geen gevoelens meer voor haar. Ook heb ik geen zelfmedelijden, het is helaas zoals het is en ik moet er maar het beste van maken. Mijn situatie is wel nog meer achteruit gegaan. Ben voor de zoveelste keer uitbehandeld op beide lichamelijk en psychisch gebied. Ook heb ik natuurlijk veel alternatieve dingen geprobeerd maar helaas zonder resultaat. Het alleen zijn gaat me goed af. 2.5 jaar alleen klinkt veel langer dan het is. Ik vecht al dik 4 jaar voor mn gezondheid. Dus ik weet wat 100% geven inhoud. Probleem is dat 100% geven niet betekend dat je beter wordt. Soms verlies je gwn in het leven. Dat is nou eenmaal zo. Op het moment heb ik trouwens wel 1 vriend die ik soms via whatsapp spreek. Maar de rest heb ik 2 jaar geleden al verstoten. Niet voor mezelf. Maar om ze verdriet en zorgen te besparen. Dat geeft me wel rust... dat die mensen waar ik om geef niet weten dat het zo slecht gaat.

Beste TS, Er bestaat niet zo iets als recht op geluk in deze wereld. Geluk daar moet je naar zoeken en voor vechten. Mijn ervaring is dat je het meeste geluk vindt door er te zijn voor anderen. Jij heb je liefde verloren doordat zij haar ambitie volgde en naar het buitenland ging. Blijkbaar is dat een klap waar je nog steeds niet overheen bent.

Als psychologen en artsen jou niet kunnen helpen dan heb ik niet de illusie dat ik dat wel kan. Wat ik je in ieder geval wil aanraden is om je niet te laten overstromen door zelfmedelijden. Je zit nu in een diepe put en je weet niet hoe je er uit moet komen.
Kijk om te beginnen niet naar wat je niet kan maar naar wat je wel kan. Je schrijft hier je bericht op dit forum. Lees je ook de berichten van anderen die zo hun problemen hebben. Denk je dan nooit eens van "die zou ik wel willen helpen"? Schrijf gewoon een berichtje voor zo iemand. Iemand die zich alleen voelt vindt het fijn om wat bemoediging te krijgen. Jij bent ongelukkig, maar jij kunt anderen gelukkiger maken en dat maakt jou zelf weer gelukkiger.

Je hebt voor jezelf besloten dat een relatie er voor jou niet meer inzit en dat jij geen toekomst meer hebt in dit leven. Is dit niet erg fatalistisch en verlammend? Ik weet zeker dat er mensen zijn die van jou willen houden en ik weet ook zeker dat jij, als je dat wilt en de moed hebt, er weer bovenop kan komen.

Je bent een man, gedraag je als een man en ga de uitdaging die het leven is aan!

Heey, Echt heel moeilijk dit! Zo te lezen lijd je dus aan een vorm van eenzaamheid En daardoor voel je je denk zo ziek? En als dat niet zo is, probeer dan te kijken naar waar je heel erg verlangt of mist. Ik las dat het vooral om vriendschappen ging omdat ze je niet kunnen bezoeken dus misschien kan je vaker bellen en appen met ze? Of apps downloaden waar je vrienden kunt opzoeken? Zo heb nog aanspraak ookal hebben veel mensen op zulke apps wel seksuele intenties, die moet je dan verwijderen als je dat niet wil. Misschien hebben ze ook wel dag bestedingen met jongere die dat ook hebben en dan ben je weer even onder de mensen met dezelfde struggle. En nee mensen zijn niet geboren om een naar leven te lijden, ik geloof echt dat je uit je nare situatie komt alleen ik denk dat het eerder iets psychisch is waar je lichaam vervelend op reageerd. Ik denk dat je je daar een beetje moet richten? Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte want dit wens ik niemand toe!