All has come to an end

Dames en heren,

 

Vandaag (04-02) heb ik met mijn ex - inmiddels ook mijn beste vriendin, ruzie gehad; het is voorbij tussen ons.

Jullie denken: "Jongen, het is je ex, laat gewoon gaan!"

Maar daar is iets wat jullie nog moeten weten:

 

Zij en ik kennen elkaar ruim drie jaar, en zij woont nu in de Verenigde Staten, en zou over anderhalf jaar weer terug komen. We zouden dan weer een relatie beginnen.

Binnen de drie jaar dat wij elkaar kennen is veel gebeurd; niet vele mooie dingen, heel veel hartverscheurende:

Vreemdgaan (zij), zwangerschap (niet door mij), buitensluiting (haar ouders mogen me niet), en zo gaat mijn lijst door.

 

Een weekje terug waren zij en ik even aan het praten, maar zij was minder spraakzaam als normaal, ik vroeg netjes of er iets aan de hand was, zij gaf het toe: Zij begon minder voor mij te voelen, en zat na te denken of dat heel anderhalf jaar wachten-ding uberhaupt wel waard is. Ik vroeg of ze een pauze wou nemen, ja zei ze.

We komen dus nu naar gisteren, en ik ging haar weer aanspreken om te vragen of alles goed gaat. Zij wist het niet zei ze. Nog steeds begon ze minder te voelen. En langzamerhand begon het tot ruzie uit te lopen.

 

Voor de mensen die ooit de post Mind ahead gelezen hebben, ik ben dezelfde jongen; zij vond ds dat mijn mentale gedachten te ver was, dat zij het raar begon te voelen. Daarnaast vond zij mij altijd een hypocriet, en een slecht voorbeeld (doordat ik in het verleden overbodig veel gezopen heb, en geblowd).

Maar, wat zij heeft gedaan waardoor mijn gedachten naar de klote zijn gegaan is vele malen erger (vreemdgaan, ervan door gegaan met iemand anders zonder afscheid, geheimen, nog meer jongens, list goes on).

Zij wou het niet meer, zei ze, zij was er klaar mee.

 

Ik heb niet geslapen vannacht, en het laatste wat ik nog tegen haar kon zeggen, zonder een dank u wel, was "Happy birthday" (ze is vandaag jarig).

 

Dus, een heel belangrijk iemand, een beste vriendin - ook ex - waarmee je drie jaar bevriend bent geweest, en nog hoop en inzet had voor nog anderhalf jaar (en misschien nog toekomstplannen (ja, dat hadden we ook)), verdwenen. Voor altijd.

 

Hoe voel ik? Nou, niet goed. Niet geslapen, gejankt in de ochtend, drie keer gejankt op school, stotteren, en zelfs door de zenuwen moest ik braken op school.

 

Kijk, er bestaat geen gouden tip. Maar een sterke mening van jullie kan nog misshchien een verschil maken tussen niet slapen of een uurtje.

 

Alvast bedankt.

 

- L