Dag vriend, Bedankt voor je update. In je verhaal lees ik zorgelijke dingen. Wat mij opviel is dat jij schreef dat jouw leven niet veel waard is. Jij vindt je waarde in het er zijn voor anderen. Dat is wel hoe ik er ook over denk, dat de zin van het leven er zijn voor anderen is, maar dat jij jezelf niet veel waard vindt dat vind ik wel erg.
Je leest wel eens van ouders die een kind zijn kwijt geraakt en dat was voor hen het ergste wat ze kon overkomen. Hun leven was voorgoed kapot. Het punt is, iedereen heeft waarde, vooral van de mensen die van je houden. Jij bent ook iemand waar van gehouden wordt al denk je misschien dat jij je ouders teleurgesteld hebt.

Jij hebt een bepaalde persoonlijkheid, daar hebben we het wel eens eerder over gehad, die gemaakt heeft dat het gegaan is zoals het gegaan is. Dat was niet jouw fout, zo heeft de natuur jou nu eenmaal gemaakt en daar is niet goed mee omgegaan. Dan had jij ook dromen zoals ieder jong mens dromen heeft die soms onrealistisch en soms onhaalbaar zijn. In het algemeen blijven dromen dromen en worden ze zelden realiteit. Ook dat is iets wat jij jezelf niet kwalijk mag nemen.
Er liggen nog heel veel jaren voor je en daar kan nog van alles in gebeuren.

Wat je vriendin betreft, ze blijft zo te lezen volharden in haar slachtofferrol, alles overkomt haar en ze kan er niets aan doen. Ze eist blijkbaar ook dat jij er voor haar bent als zij daar behoefte aan heeft.
Iets moet echt veranderen, jouw houding naar haar of haar houding naar jou en naar het leven.
Die andere J23 heeft jou vertelt over die co-depentie van jullie naar elkaar en dat heeft je de ogen geopend. Als zij daar niets mee doet en jij daar de consequenties niet uit trekt dan heeft jullie relatie geen toekomst, of in ieder geval geen om naar uit te kijken.

Jij denkt dat het lastig zal zijn om iemand anders te vinden als het uiteindelijk met haar niet lukt. Sommigen gaan in zo'n geval bewust op zoek naar een maatje, anderen lopen iemand tegen het lijf waar het mee klikt.
Jij komt op mij niet echt over als iemand die bewust op zoek gaat, maar de afgelopen jaren ben je toch ook regelmatig iemand tegen gekomen die jou wel leuk vond. Niet altijd werd dat een relatie, maar het had wel gekund. Naar mijn idee ben jij iemand die er best goed uitziet en sympathiek over komt. Ondanks dat je vroegtijdig met je opleiding gestopt bent ben jij toch een intelligent iemand en intelligente mensen zijn altijd leuker om mee om te gaan. Dan ben je dus ook nog zorgzaam en trouw. Wat wil een meisje nog meer?

Hoe het nu verder gaat daar kan je alleen maar naar raden. Er moet wel iemand echt gaan veranderen.
Waar ik bang voor ben is dat jij weer terugvalt in een depressie als jullie uit elkaar gaan. Een mens heeft iets of iemand nodig om voor te leven anders is er geen doel meer en voelt alles zinloos.
In een tv serie (Professor T op de VRT) haalde de hoofdpersoon Schopenhauer aan die van mening was dat alleen zijn je vrij maakt. Je hoeft dan met niemand rekening te houden, alleen met jezelf. Dat kan wel waar zijn, maar het is niet het soort vrijheid waar de meesten naar verlangen.

De zon schijnt, een milde dag, voorbode van de lente en de zomer die daar achter wacht. Beter weer maakt alles beter. Bovendien is het carnaval bij jullie (hier niet gelukkig) dus stort je in het gewoel en leef je uit. (Al betwijfel ik of jij dat kan ;-).

Ik wens je veel sterkte en ik hoop dat jij genoeg hardheid in je hebt om je vriendin te overtuigen dat het serieus is.

Hoi allemaal ts hier,

Bedankt allemaal voor de reacties

Het is een aantal dagen geleden sorry hiervoor!
Toevallig is het gesprek met mijn vriendin al eerder gekomen dan ik wilde doen. Op disndag avond had ik het gevoel dat er wat was en vroeg ik vroeg ik of er wat was (dit was via snapchat)
Zei antwoorden daarop dat ze zich nutteloos voelden en dat ze niet wist waarop.
Toen ik zei wat kan je daar tegen doen zei ze niks, wachten totdat ik bij dat bedrijf kan beginnen. Waarop ik antwoorde dat dat niet het enige is wat ze er tegen kan doen.
Na even gepraat te hebben vond ik dat ik het anders had moeten zeggen en ze vond dat ik het geirriteerd zei. Aangezien het ondertussen 2 uur s'nachts was en ik moe was heb ik gezecht ik kom morgen wel naar je toe dan praten we verder.
Ze wilde het gesprek persee afmaken via snap wat ik niet wilden en ben uiteindelijk gaan slapen terwijl ze boos op me was.

De volgende dag hebben we gepraat en een lang verhaal kort. Ging ze wel beetje de slachtoffer rol in, want ze kon er niks aan doen want ze heeft het geprobeerd, maar het lukte niet door de hoofdpijn en zei ze dat haar hoofdpijn alles verpest en ze bang is dat haar hoofdpijn onze relatie verpest en ik dus weg ga.
Ze zecht me wel te begrijpen maar ook weer niet, want zoals ze zelf zegt heeft ze het geprobeerd en doet ze haar best.
Hierop heb ik gereageerd dat ze me dat dan moet laten zien, aangezien ik alleen zie dat ze thuis in dr pyjama spelletjes zit te spelen verder bijna niks anders zie of hoor, waardoor ik het niet zie als ze wat anders doet als ze me dat niet verteld.
Ook heb ik haar verteld dat ik als het zo nog lang blijft ik het ook niet meer kan.

De baan die ze had gaat niet meer door, nu is dat zoals ze zelf verteld ook niet persee haar schuld. Zo duurde alles bij dat bedrijf heel erg lang, ze kan niet in haar rooster en heeft ze nog geen kleren kunnen ophalen, maar werd wel inneens gebeld met waar ze was want ze zou die dag blijkbaar moeten werken terwijl ze van niks kon weten. Nu heeft ze 1 week geleden wel ook meteen bij iets anders gesolliciteerd, maar daar heeft ze hellaas nog niks van gehoord.

J23,

Ik moest het woord codepentie even opzoeken en moet zeggen dat ik er een beetje van schrok, omdat ik fat zelf nog niet echt in heb gezien en het echt bijna allemaal 1 op 1 klopte met wat ik voel en denk.
Wel vind ik het enorm lastig, ik heb gemengde gevoelens. Ik wil haar graag helpen dat is het enige wat soort van echt daadwerkelijk nuttig voelt in mijn leven, omdat ik er iemand mee help. Iet mezelf maar wel haar. En mijn eigen leven na is toch niet heel veel waard, maar dat is dan misschien ook wel juist de codepentie waar je het over hebt.

Iemand vinden die beter bij me past vind ik erg lastig, ik kan en wil andere geen pijn doen en wil er voor ze zijn ook als dat lastig is.
Bij sommige dingen heb ik het gedeeltelijk leren doen. Die blijven ook moeilijk maar dit dat kan ik niet. Net zoals het gesprek dat ik met haar gevoert heb, voordat ik begin met wat ik wil zeggen is het een 1 uur later en krijg ik tijdens het gesprek over alles wat ik wilde zeggen een blackout en moet ik over alles opnieuw nadenken.

Andere j23

Ondanks dat ik het niet hoef te laten weten, weet ik dat de gene die reageren vooral toch enigzins benieuwd zijn. Soms duurt het wel even voordat ik reageer, omdat ik het meestal doe op de moment dat ik mezelf ook wat minder voel, zodat ik mijn hoofd kan legen. Alleen is dit misschien niet altijd het beste moment aangezien dat 9/10 keer in de avond is wanneer ik moe ben en veel spelfouten maak in de teksten hahah.

Bedankt nogmaals voor jullie reacties en als ik me er weer toevoel zal ik weer een keer wat sturen. Al wilde ik nu vooral afwachten totdat ze een baan heeft, omdat ik niets anders meer weet wat ik kan doen hiervoor. Dus hopelijk wordt ze snel aangenomen.

Bedankt voor het lezen. Als het goed is schijnt morgen als dit online komt het zonnetje dus dat is mooi!

Groetjes,
TS

Dag vriend, Dat is een heel interessante analyse van die andere J23. Een voorbeeld van confronterende psychologie zo te zien. Ik denk dat ik het er grotendeels wel mee eens kan zijn.

Ik weet niet of jij al met je vriendin hebt gesproken, maar ik kan mij voorstellen dat deze toestand een grote druk op je legt en je behoefte hebt aan rust en bezinning.
Je hebt nu verschillende gezichtspunten kunnen lezen en adviezen gekregen die je misschien alleen maar in verwarring hebben gebracht.
Ik hoop echt dat je daar op een of andere manier mee om weet te gaan en jullie er al dan niet samen uitkomen.

Relaties zijn belangrijk in je leven en van grote invloed op je levensgeluk, nu en straks. Nu ben je nog jong, nu kan je nog keuzes maken, dus de moeite waard om te zien of jullie elkaar wel duurzaam dat gezamenlijke levensgeluk kunnen bieden.

Ik wens je veel sterkte. Als je hier nog wat zeggen wilt is het goed, als je dat niet wilt dan is het ook goed. Het gaat er om wat voor jou goed voelt. Wij hoeven niet alles te weten en ons overal mee te willen bemoeien. Je blijft in mijn gedachten, met wat bezorgdheid.

Ze is te comfortabel en zal hierdoor nooit echt veranderen in haar werkethiek pas als ze oncomfortabel word in haar huidige patroon van doen dan pas. Het is wel deels valide omdat haar gezondheid slecht is maar de reden dat je niet gaat werken omdat iets niet leuk is toont geen karakter.

Jij faciliteert haar comfortabeliteit en daardoor ben je dus ook een deel van het probleem. Jij denkt dat je dit uit liefde doet maar het is waarschijnlijk een vorm van co-depentie, gezien jou verleden met je mentale gezondheid. Misschien is dit een les om je eigen co-depentie te helen en voor haar om wakker te worden uit haar apathische gedrag maar dan moet je stap wel zetten zoniet zal alles waarschijnlijk zo blijven tenzij zij op een miraculeuze manier een ingeving krijgt van wacht ik ben nu alleen aan het nemen en nemen zonder iets te geven en daardoor voel me niet fulfilled ik moet gaan geven en geven en dan pas nemen om die voldoening te krijgen. En bij jou is het waarschijnlijk dat je een lekkende emmer bent en die dus vult door telkens iets voor haar te doen maar de emmer blijft lekken je moet je meer focussen op de lek dichten ipv het water proberen op te vullen als je dit doet zal je waarschijnlijk tot het besef moment komen dat jij iemand verdient die beter past bij jou doelen en visie

Ik ben erg benieuwd hoe het verder is gegaan!

Dag vriend, Jij wilt met je vriendin gaan praten omdat je denkt dat ze nog 'te redden' is. Misschien is dat zo. Het is natuurlijk nooit leuk om iemand zomaar af te schrijven maar uiteindelijk moet je toch ook aan jezelf denken. Hoe jij van plan bent dat gesprek aan te gaan, dat weet ik natuurlijk niet maar er zijn verschillende manieren, met liefde en begrip of op een confronterende manier.
Er is een Psycholoog, Jeffrey Wijnberg, daar heb ik het boek 'Het neurotisch handboek' van gelezen. (Op Usenet vind je van alles) In dat boek behandelt hij een aantal karaktertypen op een confronterende manier.
Dat is zijn manier van werken, een provocatieve stijl van benaderen. Daar heeft hij ook een boek over geschreven 'Provocatief coachen'.

Je confronteert de client, laat ik het zo maar noemen, met zijn of haar gedrag en de consequenties daar van. De bedoeling is dat die persoon dan schrikt, inziet op de verkeerde weg te zijn en begrijpt waar die weg toe gaat leiden. en dan uit de slachtofferrol komt.
Jij zou je vriendin dus kunnen vertellen waar jij moeite mee hebt en waar dat toe gaat leiden, namelijk dat ze jou kwijt gaat raken. Je vertelt haar gewoon dat jij niet met haar kan leven zoals ze nu is en wat jij veranderd wilt zien.
Dat is hard en ik kan mij voorstellen dat zij daar heel emotioneel op gaat reageren Het zal jou ook pijn zal doen dat te ervaren, maar er moet een verandering komen en veranderingen doen altijd pijn. Het is voor jullie beiden of kiezen voor een andere weg of afscheid van elkaar nemen. Zo duidelijk moet jij zijn.
Het alternatief is dat jullie allebei een ongelukkig leven tegemoet gaan, vooral jij, en dat gun ik je niet.

Ik wens je succes en ik hoop dat het ergens toe leidt. Ik vraag mij af, uit wat voor gezin komt zij dat ze zo is geworden? Die hoofdpijn, heeft zij dat altijd al gehad? Het kan ook psychosomatisch zijn. Er zij daar ook therapien voor.

Het beste er maar mee!

Hoi,

Al eerste weer bedankt voor jullie reacties!

In het begin van de relatie voelde ik mezelf beter. We hebbeb ook altijd wel leuke dingen gedaan opzich. Alleen ja nu steeds minder vanwege vooral het geld probleem.
nu hebben we voor 5 april een dagje walibi gepland staan en 8 april phantasialand, maar ja dit heb ik nu dan wel voor geschoten en zal het wel even duren voordat ik het terug krijg.

Ik heb nu ook in mijn hoofd zitten om eerst volgende keer echt goed en duidelijk mijn gevoel vertellen aan haar. Als dit gesrek positief uitpakt wil ik het sowiso nog wel proberen met haar, ik wil het tenslote ook niet zomaar opgeven en als het misschien toch beter is te stoppen met de relatie wil ik dit wel op een goede manier doen en haar eventeel ook nog steeds helpen. Ik hou ondanks alles nog steeds van haar. En ergens zit haar oude zelf er echt nog wel denk ik. Maar nu is ze vooral erg "lui" wat met de dag dat ze thuis zit alleen erger en moeilijker gaat worden om terug te gaan naar een "normaal" leven.
Is ze echt gelukkig op deze manier nee, maar ik denk omdat ze eigenlijk niks heeft dat ze moet betalen op dit moment en er dus een beetje onderuit komt er misschien ook wat makkelijker over na denk.
Ik kan zelf tenslote niet zonder mijn werk mijn auto en de rest betaald zich zelf niet hellaas.

Het initiatief kom inderdaad ook wel vooral vanaf mijn kant. Zo zou ze afgelopen zaterdag met mij mee rijden naar huis ma mijn werk en dan blijven slapen (wat ik allemaal had voorgesteld) ze had die dag erg veel last van haar hoofdpijn zei ze en is dit niet mee gegaan. Ik heb het afspreken toen beetje losgelaten. Dinsdag en woensdag ben ik altijd vrij wat ze weet en heb deze keer express niet gevraagt om af te spreken, maar tot heden heeft ze dat ook niet gedaan voor zaterdag zal ik het wel vragen, dan kan ik het hier ook gewoon een keer goed maar haar over hebben.

De vragen die je stuurde die ik mezelf moet stellen zijn erg fijn dit geeft me namelijk een paar extra punten waar ik naar moet kijken. Ik moet wel zeggen dat ik een aantal vragen moeilijk vind om te beantwoorden, zoals bijvoorbeeld "is het het waard om te vechten voor de relatie"
Als het zo blijft zoals het nu is nee, maar ik zou wel graag willen dat het het waard zou zijn.

Ik zal jullie als ik het gesprek heb gevoerd met haar een update geven. Misschien dat dat even duurt, maar dit ligt aan de uitkomst van het gesprek.

Heel erg bedankt voor jullie berichten!

Met vriendelijke groet,

Ts

Het kan een leuk meisje zijn, maar als ik jouw post zo lees proef ik een boel frustratie. Jullie kijken anders aan tegen fundamentele zaken, zoals het belang om te werken en je eigen geld te verdienen. Ik lees tussen de regels door ook dat jou dat steeds meer tegen gaat staan. En dat plannen om iets te doen wat niks kost, zoals een stukje wandelen, direct de grond in worden geboord. Het lijkt mij dat er heel veel initiatief van jouw kant komt, maar dat het nogal eenrichtingsverkeer is.

De vragen die je jezelf moet stellen en eerlijk moet beantwoorden:

- Gaat zij nog veranderen?
- Gaat zij weer werken, of verder leren?
- Wordt/blijf jij op de (middel)lange termijn gelukkig in deze relatie?
- Is er sprake van gelijkwaardigheid en respect?
- Houdt zij voldoende rekening met jouw wensen?
- Zijn er overeenkomsten in jullie levensvisies?
- Is jullie relatie het waard om voor te vechten? Zo ja, vind zij dat ook en is ze bereid daarvoor te investeren?

Dag vriend, Het is erg jammer voor jou dat je vriendin toch niet echt degene lijkt te zijn waar jij een gelukkig leven mee kan opbouwen.
Sinds je laatste bericht in je andere topic heb ik vaak aan je gedacht en mij afgevraagd hoe het nu met je zou gaan. Je herinnert je misschien nog dat ik toen gezegd heb dat als je iemand hebt waar je voor wilt leven dat je dan niet dood wilt. Echt heel jammer dus dat je vriendin zo onverschillig en passief tegen alles aankijkt. Ik had gehoopt dat je iemand gevonden had die jou weer zin in het leven zou geven.

Het is zo dat als je een relatie hebt met iemand waar je een emotionele band mee hebt en het gaat slecht met die persoon, dat je dan meer liefde voor zo iemand gaat voelen en meer zorg wit geven. Dat kan ook een familielid zijn maar ook zelfs een dier. Het gaat er dan wel om dat er ook iets terugkomt. Bij jouw vriendin zie ik dat niet.

De relatie stoppen is wel heel hard, zowel voor haar als voor jou. Maar je moet je zoals ik al eerder zei afvragen hoe het verder zal gaan als jullie bij elkaar blijven. Ik zie haar niet veranderen, ook al zal ze beloven dat ze anders zal worden. Als ze niet eens bereid is om ook maar een wandelingetje met jou te maken, wat wil ze dan wel voor jou doen? Hoe gemotiveerd zal ze zijn om te veranderen? Het moet ergens beginnen en dat houdt in dingen doen die je liever niet doet maar die wel goed voor je zijn en die degene die van jou houdt een plezier doen.

Doordat wij zo langdurig toch wel intensief contact hebben gehad in je andere topics ben jij iemand voor mij geworden. Er zijn er hier op dit forum nog een paar, ook iemand die het leven niet zo ziet zitten en iemand die er volgens mij niet meer is. Iemand zei eens over het een einde aan je leven maken dat het doorgeven is van de pijn die je voelt aan de achterblijvers en zo is dat.
Ik heb hier verteld over een jas die ik vond in de duinen en die zeer waarschijnlijk was van iemand die een einde aan zijn leven heeft gemaakt. De dag dat ik die jas vond werd daar op het strand een dode man gevonden. Jij bent 19 en voor de wet een man.
Iedere keer als ik langs die plek kom moet ik er aan denken. Het leven is soms moeilijk en doet soms pijn, maar je bent er niet alleen voor jezelf.

Jij hebt nog een heel leven voor je, hoop ik en wens ik. Dat moet een leven worden met gelukkige momenten waar je later als je oud bent met voldoening op kan terug kijken. Alleen is niets, samen met een liefde ben je compleet. Die liefde moet het leven de moeite maken en doen verlangen samen oud te worden. Het moet geen last zijn die je de rest van je leven moet meeslepen. Jouw vriendin lijkt mij zo'n last te zijn.

Het gaat jullie allebei pijn doen, maar ik denk dat je haar duidelijk moet maken dat het zo niet gaat. Jij bent dan ook weer alleen, maar jij gaat wel weer iemand vinden. In mijn ogen beb jij iemand waar een meisje, een vrouw, van kan houden en die iets voor haar kan betekenen.
Het meeste wat hier op het forum gepost wordt is oppervlakkig. Het gaat vooral over seks. Soms gaat het over wat echt belangrijk is in het leven, liefde en vriendschap. Je ziet het bij je oudere familieleden, naarmate je ouder wordt gaat de seks steeds minder belangrijk worden en de liefde steeds meer.

Veel sterkte met je vriendin en ik hoop dat jullie er samen uit komen. Zij kan toch ook niet gelukkig zijn met zoals het nu gaat en zij zal moeten beseffen dat zei haar vriend gelukkiger moet maken zoals hij haar. Anders werkt het niet.

Beste allemaal ts hier,

Als eerste wil ik jullie erg bedanken voor jullie blik op de situatie. Ik ga zelf steeds meer naar een kant kijken en dit helpt me erg goed om er weer van meerdere verschillende punten naar te kijken.

J23, ik ben inderdaad de persoon wie je denkt dat ik ben. Het gaat met mezelf naast dit probleem nog steeds niet helemaal top, maar we zijn er nog en dat is het belangrijkste denk ik? Ik hoopte stiekem ook al een beetje op een reactie van jou. Het is lang geleden.

Ik zal proberen de berichten van jullie 3 te combineren.

Mijn vriendin verwacht inderdaad dat ik er voor haar ben, op gebied van geld is het niet persee dat ze verwacht dat ik maar betaal, maar het is vooral dat dat vaak de enige manier is om wat te doen. Al moet ik zeggen dat ze voor mijn gevoel niet echt in de gaten heeft dat het eigenlijk niet kan. Ik denk dat dit dan ook vooral komt dat ze niet echt de waarde van geld kan inzien altans naar mijn gevoel.

Voor de hoofdpijn gaat ze voortaan naar het ziekenhuis en moet ze dus verschillende medicatie proberen. Ze denken nu dat het om migrenë gaat. Nu vind ik het niet zo erg dat ze dat heeft, daar kan ze zelf ook niks aan doen. Maar nu is het bijvoorbeeld ook zo dat 8 van de 10 keer als ze mee zou rijden naar mijn huis dat ze afzegt vanwege de hoofdpijn. Eigenlijk kennen mijn ouders haar ook bijna niet, omdat ik meestal daar ben. Nu komt dat vaak ook beter uit vanwege mijn werk, maar vervelend is het wel.

Ik denk wel dat ze van me houd altans ze is nogal erg bang dat ze me kwijtraakt door wat er nu allemaal speelt.
Ik heb zelf wel steeds minder het verliefde/houden van gevoel als ik eerlijk ben.
Zoals j23 dan ook zegt wordt mijn verlangen om er voor haar te zijn inderdaad wel minder.

Vaak als ik een vacature had gevonden voor haar of ze zelf keek of dat ik na een half jaar zei en bv de supermarkt? Dan zei ze elke keer nee dat vind ik niet leuk. Wat mij op en gegeven moment erg irriteerde, want ja bij alles wat ik opnoemde zei ze nee niet leuk. En ik dacht ja maar je moet ergens geld van daan halen.

Met de nieuwe baan hoop ik gewoon echt verbetering te zien nu begint ze dus maar met 4 a 8 uurtjes en denk ik dan daarbij ook wel weer van ja wel weinig. Ben ik wel al trots op haar dat ze in iedergeval iets heeft. 4 uur is tenslote beter als 0 uur.

Ik denk wel is na over het uitmaken, maar er zitten mij dan een aantal dingen dwars. Ik heb het gevoel dat ik het niet kan uit maken met de rede ja je werkt niet en hebt geen geld. Dan klink ik net alsof ik een soort gold digger ben. Ook wil haar graag helpen weer er terug boven op te komen, maar dan geef ik dat op. Dat we weinig leuke dingen doen zit me dwars, maar als we uit elkaar zouden gaan ben ik ook alleen en kan ik de dingen ook niet persee doen.
Ik ondanks alles wel echt van haar en weet ook niet of ik het uberhaupt zou kunnen afbreken de relatie.

Ik heb zelf erg veel problemen gehad en heb altijd gedacht dat een relatie me zou helpen. Nu ging dat in het begin ook echt wel redelijk oke, maar dit sloopt me echt, omdat ik er bijna de heledag mee bezig ben. Enige voordeel is dat ik minder bezig ben met over mezelf nadenken.

Ik zal proberen de eerst volgende keer dat we samen zijn er gwn helemaal eerlijk over te vertellen tegen haar wat ik voel, zodat ze weet hoe ik me ondertussen er over voel. Dat had ik al eerder moeten doen, maar vaak als ik er al een klein beetje over begon raakte ze al soort van in paniek dat ik haar ging verlaten en ik ben ook niet zo makkelijk met mijn gevoel uiten naar andere. Hopelijk komen we dan ergens op

Ik wil jullie nogmaals bedanken voor jullie berichten het helpt mij enorm!
Mijn berichten zijn vaak nogal lang en vind het erg lief om te zien hoe iedereen er zo veel aandacht aan geeft ze te lezen!

Groetjes ts

Het is niet aan mij om over jouw leven te oordelen. Maar als je toch mijn visie wil weten: zoals het nu gaat, zie je dan met haar binnen 5 of 10 jaar een toekomst? Is ze echt bereid om aan zichzelf en haar tekortkomingen te werken?

Ik ken veel mensen die dikwijls zware hoofdpijn hebben, of andere zware gezondheidsproblemen, maar die gaan wel werken. Wij woonden vroeger naast mentaal gehandicapten, en die gingen ook werken. Welliswaar op zeer laag intellectueel niveau, maar ze deden hun best, ze deden wat ze konden.

Overigens, terzijde: met geld omgaan is niet zo heel moeilijk. Er zijn een paar regels: (1) geef minder uit dan je binnenkrijgt. En (2) geef het pas uit nadat je het binnenkreeg. En (3) zoek een baan die je fysiek en geestelijk aankan, en die (4) een nuttig product of dienst oplevert waarvoor anderen je willen betalen.

Als ze niet bereid is om aan haar tekortkomingen te werken, denk ik dat je beter kiest voor de korte pijn. Ik bedoel: als je daar niet voor kiest, dan kies je automatisch voor de lange pijn.

Mijn visie, maar ik heb natuurlijk makkelijk praten vanop afstand; ik ben er emotioneel niet bij betrokken. Ik begrijp wel dat het voor jou lastig is.

Ik ken haar natuurlijk niet maar het klinkt alsof het een persoon is die te beroerd is om te werken. En constant smoesjes heeft waardoor ze niet wil of kan werken. Op de lange termijn ga jij je hieraan ergeren waardoor je de relatie gaat verbreken. Dus ik zou een goed gesprek gaan voeren met haar en duidelijk maken dat dit op de lange termijn niet gaat werken.

Ik vind dat je wel erg veel rekening met haar houdt, als ik lees hoe weinig ze meeveert met wat jij wil doen. Het lijkt zelfs wel, als je het correct beschreven hebt of ze psychisch niet in orde is. Ik heb een gekke oudtante van in de 80 die zich zo gedraagt, maar leeftijdgenoten hebben wel eens een dag die niet wil lukken, maar over het algemeen komt dit in mijn uitgebreide kring bekenden niet voor. Kan het zijn dat jij van haar houdt maar zij niet van jou maar van zichzelf houdt?

Dag TS, Je hebt het over pretparken. Misschien ben jij dan wie ik denk dat jij bent en dat doet mij plezier want dan ben je er nog. Je verhaal is wat anders.

Die vriendin van jou lijkt mij nogal een ambitieloos iemand. Ze heeft ook regelmatig hoofdpijn die haar belet te werken en zo te lezen is werken ook niet direct haar hobby.
De vraag is hoe jij de toekomst met haar ziet? Wil jij je leven met haar gaan delen of is zij gewoon iemand waar jij leuke dingen mee wilt doen en heb je er verder nog niet zo over nagedacht?

Het is nu al zo dat zij steeds geen zin heeft in de dingen die jij graag wilt en niettemin van jou verwacht dat jij er wel steeds voor haar bent, ook wat geld betreft. Je moet je af gaan vragen hoe dat op langere termijn uit gaat pakken.
De liefde kan veel compenseren maar op een gegeven moment dan wordt het ongenoegen groter dan het verlangen om er steeds voor haar te zijn en dan gaan jullie je steeds meer aan elkaar ergeren. De relatie verzuurt en wordt een soort loopgravenoorlog.

Jij hoopt nu dat die nieuwe baan wat gaat worden en dat ze gaat veranderen, maar is dat een realistische hoop? Misschien moet je eens wat duidelijker naar haar gaan worden en haar vertellen dat jij meer van haar en meer van een relatie verwacht. Is zij bereidt om aan haar mentaliteit te gaan werken of valt ze dan gelijk terug in de slachtofferrol?
Is dat laatste het geval of zie je weinig of geen verbetering ondanks beloften dan zie ik persoonlijk weinig toekomst in jullie relatie.
Jullie wonen nog niet samen begrijp ik, en vraag je eens af hoe dat gaat worden als je straks na het werk thuiskomt bij een vrouw die ook thuis niets doet (hoofdpijn) en misschien de hele dag tv kijkt. Nu is ze al lui, hoe gaat dat verder de komende 60 jaar?

Ik denk dat jij maar eens heel goed moet nadenken over wat jij wilt en wat jij verwacht van een partner. Op zijn minst dat het ook echt een partner is!