Dag J11, Ben jij echt 11 jaar of ben je soms TS met een type foutje? Ik begrijp niet helemaal wat jij zeggen wilt met je reactie. Heb je het als positief of negatief ervaren?

Ik krijg wel eens het verwijt dat mijn reacties te lang zijn, maar als iemand ergens mee zit dan vind ik dat je een reactie moet geven waar zo iemand wat aan heeft. Dat heb ik hier dus ook geprobeerd. Die reactie van M19 bijvoorbeeld, daarvan vraag ik mij af wat je daar aan hebt. TS geeft aan met problemen te zitten en dan krijgt hij als reactie dat hij hulp moet zoeken. Wat schiet je daar mee op?

Als jij niet TS bent en ergens mee zit en ook een uitgebreide reactie wilt dan post je je probleem maar in een nieuw topic. Als ik er wat mee kan dan krijg je antwoord. Maar ik denk dat als jij echt 11 bent dat jouw problemen wel mee zullen vallen. De grote problemen komen pas als je ouder wordt.

J23 bravo als dat in het echt als speech tegen mij was vertelt man ???? ik was verbaasd,schokt en bovendien ............dat ???? sprakeloos

Beste jongen, Dat is een heel treurig verhaal dat je daar vertelt. Zestien en het leven lijkt je al zo uitzichtloos.
Uit de verhalen die ik hier lees heb ik de indruk gekregen dat wanneer je zestien bent je op een keerpunt in je leven bent gekomen. Je bent geen puber meer maar een adolescent, een jong volwassene. Het leven wordt serieuzer en je gaat verlangen naar iemand om je leven mee te delen.

Je vertelt dat je heel verkeerd bezig bent geweest waardoor je veel van wat je lief was bent kwijt geraakt. Je vriendin, je vertrouwenspersoon en met je school zal het ook wel niet geweldig gaan. Je hebt ook je geloof in de toekomst verloren.

Je praat over problemen. Wat voor problemen? Zijn die problemen zo groot dat ze niet oplosbaar zijn? Op dit moment zoek jij de oplossing in blowen om je nog een beetje goed te voelen, maar dat helpt natuurlijk maar even en maakt de problemen alleen maar groter.
Je hebt vrienden, maar je voelt je eenzaam. Is er onder die vrienden niemand waarmee je wat meer contact hebt, waarmee je kan praten over persoonlijke dingen?

Toen je nog jonger was, had je toen geen dromen over wat je wilde met je leven? Heb je nooit bepaalde passies gehad, sport, gamen, lezen, verre vreemde landen bezoeken, en dat soort dingen, kortom iets om naar te verlangen en om mee bezig te zijn?

Ik denk dat het tijd wordt om eens in je ziel te gaan kijken en je af te vragen wat voor jou nu echt belangrijk is in het leven. Je wilt niet praten met iemand wiens beroep het is of met iemand die bezorgd om jou is. Iemand die bezorgd is om jou, geeft die dan niet echt om jou?
Je vertelt hier je verhaal. Waarom dan? Hoop je dat er iemand reageert die echt om jou geeft? Als jij iemand wilt leren kennen die echt om jou geeft dan moet je beginnen met iemand te zijn die echt om anderen geeft. Je moet naar de ander willen luisteren en feedback geven. Niet om wat terug te krijgen maar om het geven. Door anderen gelukkiger te maken wordt je zelf ook gelukkiger. Dat is de zin van het leven, er zijn voor de ander.
Je moet jezelf ook bloot durven geven, eerlijk zijn over je zwakheden en je angsten. Zo krijg je echt contact met iemand.

Iemand die om jou wil geven omdat hij of zij denkt dat zijn of haar leven daardoor verrijkt wordt, die gelukkig is omdat jij er bent, die zijn best te vinden en daar hoef je niet eens voor te zoeken. Je komt ze vanzelf tegen.

Je begrijpt wel dat ik wil dat jij stopt met blowen en met roken maar dat is iets waar jij zelf de kracht en de motivatie voor moet vinden.
Het is helemaal fout gegaan met jou en als je zo terug kijkt dan weet je best wat je niet had moeten doen en wat je juist wel had moeten doen. Dat ligt nu achter je en daar is niets meer aan te veranderen. De toekomst ligt voor je en daar is nog van alles van te maken.

Wat telt voor jou nu het meest? Je diploma? Je vrienden? Een vriendin? De baas worden over jezelf?
Je woont nog thuis neem ik aan. Hoe is het daar? Hoe kijken je ouders naar jou? Hebben ze je opgegeven? Zeuren ze, zoals jij dat voelt, over jouw manier van leven? Je ouders zijn toch de eersten waar jij mee zou moeten praten.

Je hebt dit topic gepost omdat je ziet dat je vastgelopen bent. Je hebt het gedaan omdat je het anders wil laten worden. Ga verder op die weg en doe ook de volgende stappen. Je weet wat goed is en je weet wat verkeerd is. Jij bent de enige die jezelf kan veranderen maar je bent nooit alleen. Er zijn er heus wel die jou wat willen helpen. Omdat ze jou dat waard vinden.

Wat dacht ge om het van u af te schrijven?

Broer en ik zijn daar een heel pak jaartjes geleden mee begonnen, nadat onze 'vader' thuis het beest uitgehangen heeft. Wij wisten ook niet wat te doen of hoe te plaatsen wat we voelden. Dus begonnen we als we in bed lagen (zelfde kamer) verhaaltjes te fantaseren en wat we allemaal meegemaakt hadden, zat in die verhaaltjes. Die zijn we beginnen opschrijven omdat het plezant was. Een monster in de kelder speelt telkens er in de hoofdrol, en zijn humeur voor een week hangt er van af, hoe lekker (of niet) hij de taart vond die mama iedere zondag bakt.
Die verhaaltjes verzinnen we nog steeds, en telkens zit er iets in van wat er in ons omgaat, wat we voelen. Het doet goed als ge iets kwijt wilt, om dat neer te schrijven, zelfs in de vorm van verhaaltjes. Dan is het gezegd, en uit u. En dat lucht op.
Probeert het maar eens :-) . Succes!

En anders wat gaan sporten. Loopschoenen aandoen en u bekaf lopen in het bos, tot in de tweede adem zoals ze dat noemen. Dan komt ge ook helemaal tot rust, ook in de bovenkamer. En uw lichaam voelt zich ook kiplekker daarna.

Hulp zoeken lijkt mij juist goed om te achterhalen war dat gevoel vandaan komt