Tja, das uiteraard vervelend.
Je zou kunnen proberen om bij je opa en opa een weekend te slapen,
Maar je kan ook bij.... je vriendinnen, of je tante ofzo


Of bij mensen die je goed kent.

Het enige wat je kan doen is die opgekropte gevoelens omzetten in iets positiefs.

Jij wil weg van huis, je weet dat kan nu niet, dat is gewoon onrealistisch en zou alleen maar ellende opleveren, dat weet je ook wel vandaar die frustraties.

Maar je kan het wel "inzetten" om plannen te maken dat als je eindelijk op jezelf zou kunnen (of mag) wonen, dat het dan ook mogelijk is.

Zo vroeg mogelijk gaan werken, sparen (en studies volgen)en dan blijven doorzetten op dat gebied.

Dan zet je iets negatiefs om in iets positiefs, plus het kan je later in je leven ook nog wel eens helpen omdat je die discipline vroeg hebt opgebouwd.

En waar wil je naar toe dan? Ga je zelf dan jagen op herten? Als ik jou was zal ik een expert nemen, want alleen de natuur in zonder enige ervaring is niet zo slim he?

Ik heb het zelf ook en ik durf het ook best maar ik denk altijd mijn ouders zouden dan echt verdrietig worden en ze doen het uit bezorgdheid

Komt het door je thuissituatie dat je zo graag weg wilt? Het is misschien een goed idee om er met iemand over te praten. Misschien een leraar/vertrouwenspersoon op school of zelfs de Kindertelefoon.

Sterkte, meisje 11!