@j12, ben jij 12 jaar oud, ik vind jou taalgebruik er niet bij passen!

Hey, TS

Wat vervelend om te horen over je kutsituatie man. Ik ben ook homo, maar ik heb meer geluk gehad met mijn ouders. Maar ik ken meerdere vrienden die lgbtq+ zijn en een aantal daarvan komen ook uit wat flink christelijke kringen (kugh, spakenburg).

First off: Ik weet niet of je dit leest, maar ik wil dat je weet dat de wereld een betere plek is met jou erin. Het is niet jouw tijd om te gaan, je hebt nog zo veel om te beleven en er ligt een prachtige toekomst voor je. Echt waar. Als je weer je-weet-wel gedachtes hebt, zorg dat je iets hebt om aan vast te houden: een bepaalde serie of een bepaald liedje om je te helpen door het moment.

Ten tweede: als je moeder dit echt gezegd heeft zou ik ook heel bang zijn. Mijn advies is dit: Blijf in de kast als het onveilig is voor jou om uit de kast te komen. Vertel het aan mensen als jij denkt ze te kunnen vertrouwen en je eraan toe bent, goede vrienden, misschien een broer of zus (generaties boven ons zijn een flink stuk moeilijker dan onze broers en zussen over het algemeen). Veel steden hebben ook meetups of praatgroepen voor lgbt+mensen, daar kun je ook veel steun uit halen. Oprecht. Mijn vriendin uit spakenburg ging daar ook naartoe toen, heeft haar heel veel geholpen.

Tot slot: Houd vol. Op een dag woon je niet meer thuis. Op een dag heb je een eigen leven, eigen voeten om op te staan, een eigen huis en bepaal jij de regels en hoe je leeft en met wie jij je leven deelt. Je familie zit helaas fout. Simpel als dat. Ze zitten fout en ze zullen dit moeten leren. Of ze dat zullen doen is een ander verhaal. Maar: jouw veiligheid boven alles.

Ik wens je veel sterkte mijn knul, als je ergens mee zit: gooi het eruit, houd een dagboek bij, (desnoods online zodat je ouders het niet vinden), vind mensen met wie je kunt praten of gooi je emoties op dit forum zodat je weet dat je niet alleen bent.

Sterkte man :)


PS: Aan het meisje van 12: Dat snap ik volledig. Een vriendin van mij kwam vorige week uit de kast als aseksueel, en ik ben zelf gay dus ik snap je volledig. Je zal altijd zenuwachtig zijn als je het mensen voor het eerst verteld, zeker je ouders. Dat hoort erbij in zekere zin. Goed dat je het aan je vriendin hebt verteld. Lasten dragen we samen. :)

Ik ben aseksueel en ik vind dat ook heel spannend om tegen mijn ouders te zeggen. Daarom heb ik het eerst tegen mijn beste vriendin verteld en daarmee kan ik er over praten.

Dag TS,

Zo een vaart hoeft het echt niet te lopen hoor. Dikwijls zeggen ouders dat omdat ze er van uitgaan dat er toch niemand in de familie homo is. Zoals J23 al zei: ge zijt een stukske van hen en ze houden van u.

Over vrienden kan ik alvast zeggen: in het begin zullen er opmerkingen zijn, een beetje geplaag, stoerdoenerij, ...
Maar als gij gewoon uzelf blijft, dan is er op de duur niemand die er nog moeilijk over doet.
Het bovenstaande is gebeurd toen ik uit de kast kwam. Awel, iedereen met wie ik vriend was voor ik uit de kast kwam, zijn nog altijd vrienden. Zelfs diegenen die eerst zeiden, om stoer te doen, dat ze niks meer met me te maken wilden hebben. Ik heb zelfs een deel vrienden bij gekregen, jongens die zelf ook twijfelden en heb zelfs een jongen geholpen met ook uit de kast te komen. Die heeft nu een vriend gevonden, of het iets wordt moeten we nog afwachten :-) .

Maar wat plagerij zal er in het begin altijd wel zijn. En die plagerijen zijn niet altijd negatief naar u toe bedoeld, eerder naar de andere jongens om te laten zien dat zij zeker niet homo zijn.

Ouders. Tsja, mijn mama heeft het aanvaard, ze had al een vermoeden. 'Vader' is er niet meer thuis, dus moeilijk een oordeel over te vellen.
Mijn vriend is door beide zijn ouders gesteund toen hij uit de kast kwam. In het begin ook een vreemde sfeer in huis, maar allemaal goed uitgedraaid.

De meeste steun heb ik altijd van broer gehad, en van de raadgevingen hier op het forum. Meeste van (nu) J23. Volg de link die hij plaatste, ge kunt er veel van leren.
Uw beste vriend kunt ge het eventueel het eerste tegen vertellen. Hebt ge een broer?

Groetjes,
S.

Ts hier. Bedankt voor alle liefdevolle reacties. Ik groei op in een strenge christelijke omgeving (refo-cultuur) helaas heb ik het me ouders zelf horen zeggen. En ik doe me best om het te verbergen maar dat lukt gwn niet. Soms kijk ik heel lang maar een jongen en dan betrap ik mezelf er op dat ik het doe. En echt ik wil gwn me leven leiden met een lieve vriend.

Hey TS,
Enorm vervelende situatie! Je bent vast niet de enige. LGBTQ-community is helaas nog steeds bij enorm veel mensen lastig te accepteren. Nare opmerking ook van je moeder moet ik zeggen, ik zou in jouw situatie niks meer durven.

Hoewel, het is jouw leven en je kunt niet veranderen op wie je valt. Ik zou voorstellen om met een vertrouwd persoon te praten zoals een vriend(in) van je of je mentor van school. Eventueel kun je ook naar een therapeute als je er echt mee worstelt. Je kunt ook wachten totdat je alleen woont en jezelf dan gaat ontdekken, maar of je daar op zit te wachten…

Succes!

Beste jongen, 'Je weet wel' is nooit de oplossing.
Het kan best zo zijn dat jij op dit moment geen uitweg en geen toekomst ziet voor jezelf, maar ook voor jou is er een leven mogelijk met vriendschap en liefde.
Als vanzelfsprekend ga je er van uit dat ouders van hun kinderen houden en als je hier al wat langer komt dan kon je verhalen lezen van jongens van ongeveer jouw leeftijd die ook moesten accepteren dat ze homo zijn en het daar heel moeilijk mee hadden. Uiteindelijk vertelden ze het hun ouders, en ook vaak genoeg de jongen waarmee ze al heel lang bevriend waren, en eigenlijk altijd werd het geaccepteerd en werden ze door hun omgeving in de armen genomen. Figuurlijk en vaak genoeg ook letterlijk.

Jij zegt dat je ouders, je vrienden, je familie, het nooit zullen accepteren en dat je de deur uitgezet zal worden. Dat leid jij af uit dingen die ze gezegd hebben.
Het punt is, jij hebt jezelf niet gemaakt, dat hebben jouw ouders gedaan. Zij zijn er verantwoordelijk voor dat jij geboren bent en jij bent letterlijk een stukje van hen. Als zij denken dat er iets fout is met jou dan is dat hun verantwoordelijkheid die ze niet zomaar de weg kunnen gooien als een mislukte cake of zo iets. Homo was jij al toen je geboren werd.

Waar komt die gedachte dat homo zijn verwerpelijk is vandaan? Hebben ze dat uit de Bijbel of uit een ander heilig boek? Heeft iemand, een geestelijk leidsman of zo, ze dat ingeprent?

In wat voor omgeving leef jij? Grote stad? Klein dorp? Op wat voor school zit jij? Je denkt dat jouw vrienden het niet zullen accepteren dat jij homo bent. Dat kon nog wel eens meevallen. Jongens doen wel stoer, maar van binnen zijn ze dat niet altijd. Hier op dit forum kan jij lezen dat ze ook zo hun twijfels en problemen hebben.
Heb jij vrienden waar je een heel goede band mee hebt? Een speciale vriend die jij je beste vriend noemt? Die alles van jou weet (behalve dat ene dan)?

In gevallen zoals dat van jou zeg ik altijd dat je met je ouders moet gaan praten, maar als dat tot gevolg heeft dat je op straat komt te staan dan kan je misschien beter eerst wat anders proberen.
Je zou bij de vriend waar jij de beste relatie mee hebt eens kunnen aftasten hoe hij over homo's denkt. Als hij afwijzend reageert kan je hem eens vragen hoe het dan zou zijn als zijn broer, zijn neef, zijn oom, homo is. Zo kan je tot een gesprek komen.

Een ander ding dat je kan doen is een account aanmaken bij jongenout.nl
Dat is een website bedoeld voor jongeren tot en met 18 jaar. Daar kan je contact maken met anderen die net als jij zijn en je kan ze ook ontmoeten op meetings. Om te zorgen dat er geen verkeerde personen daar komen moet je je identificeren met een legitimatiebewijs om lid te worden. Of jij persoonlijk contact wil met andere bezoekers is een keuze.

Je bent zestien en dat is de leeftijd dat je op zoek gaat naar een relatie. Dat is ook de leeftijd waarop je homo zijn voor jezelf een probleem gaat worden. Het is niet altijd gemakkelijk om homo te zijn, maar je kan vrienden hebben en liefde beleven net zoals iedereen. Homo's zijn loyaal naar elkaar, maar zoals in elke mand zijn er ook rotte appels.
Als jongere die in de kast zit en bang is om naar buiten te komen ben je kwetsbaar en kan je daarmee gechanteerd worden om dingen te doen die je niet wilt. Wees niet bang, doe nooit wat je niet wilt! Liefde en vriendschap moeten altijd op de eerste plaats komen, zoals dat ook bij jouw ouders zo zou moeten zijn!

Grote virtuele knuffel, niks mis met jou helaas zijn je ouders geen liefdevolle mensen (of iedereen in je familie ook zo raar zo denkt waarschijnlijk niet maar niemand durft zich mogelijk uit te spreken)

Klinkt maybe raar maar kaart het aan bij de huisarts, die moet vertrouwelijk met die informatie omgaan en heeft maybe tips over wat als het echt zo klapt

Ajo ik heb dezelfde. Me pappa wil dar ook ni maar kan er ook niks aan doen
Ik mag ook niet meer sturen met jongens enzo
Maar de Forem laat ook vaakst niet door
Hou je goed jonge!!

Jeetje TS, wat ongelofelijk vreselijk voor je. Ik ben zelf hetero, maar ik kan me er alles bij voorstellen hoe moeilijk het voor jou moet zijn.
Zijn jouw ouders streng gelovig? In dat geval kun je misschien een priester opzoeken die wat meer pro-lhbti+ is en die met je ouders laten praten.
Als het vanwege iets anders is, weet ik zo niet wat zou kunnen helpen.
Is het een idee om het voorlopig geheim te houden? En dus pas wanneer je uit huis gaat uit de kast te komen. Dan ben je niet meer afhankelijk van je ouders en is het (denk ik) minder erg als ze je niet accepteren.
Als je vaker van die je weet wel gedachtes hebt, raadt ik je sterk aan op 113.nl te kijken of 113 te bellen. Dat is anoniem, dus je hoeft niet bang te zijn dat je ouders er achter komen.
Heel veel sterkte! Mijn steun heb je!
Groetjes, J16