Beste meid, Mijn laatste reactie is niet goed aangekomen en dat spijt mij. Als ik je verhaal lees dan geef ik daar een interpretatie aan en dat benoem ik dan. Een discussie bijvoorbeeld kan je zien als een conflict. Er zijn twee botsende meningen en door praten probeer je of de ander te overtuigen of zelf overtuigd te worden. Uit jouw verhaal trok ik de conclusie dat dat een meestal een moeilijke zaak was. Dat noem ik dan een conflict, maar misschien is dat wat te scherp gesteld.
Je zegt dat er voor je moeder maar een mogelijkheid is, je bent het met haar eens. Dan wil ze dus dat jij buigt, maar dat doe jij niet.
Ook met je zus heb jij discussies die ik dan ruzies noem, maar ook hier heb ik mij misschien wat te scherp uitgedrukt. Verschillen van inzicht zullen we het dan maar noemen.

Als iemand zoals jij met zo'n persoonlijk probleem hier komt dan voel ik altijd de aandrang om te reageren en je wat te bemoedigen of te helpen. Je zit met iets en dan kom je hier om er over te vertellen. Blijkbaar zag je geen andere mogelijkheid. Dan is het altijd een teleurstelling lijkt mij als er niemand op reageert.
Het probleem is dat zulke zaken vaak te moeilijk zijn voor degenen die het hier lezen en die dan niet goed weten wat ze er op moeten zeggen. Dan krijg je dus heel weinig reacties en daarom reageer ik altijd als ik zo iets tegenkom.
Zoals ik al zei, dan interpreteer ik wat ik lees en geef daar mijn reactie op. Ik ben geen psycholoog dus ik kan er wel eens naast zitten en dat is jammer. Ik hoop dat je er toch wel wat aan gehad hebt.
Je groeit naar volwassenheid en zelfstandigheid, dus uiteindelijk lost het probleem zich vanzelf op. Hopen maar dat je moeder ook leert om jouw individualiteit te accepteren en te respecteren. Sterkte er mee en ik wens je het allerbeste.

Hm, ik ben het niet eens met jouw beschrijving over hoe ik conflicten aanga. Ik begrijp ook niet helemaal hoe je aan dat idee komt. Ik heb het namelijk niet zo beschreven in mijn tekst. Ik zei alleen: “Ik uit mij als een onafhankelijk persoon die weinig emoties toont en zelf weet wat ze wil en doet” Daarmee bedoelde ik dat ik niet veel van mezelf laat zien en veel alleen doe en mensen denken dat ik het zelf wel kan en weet. Ik heb nergens beschreven dat ik ga voor het conflictmodel. Ik vind het ook jammer dat je daar zo op ingaat in je reactie en eerlijk gezegd soms ook wat kwetsend (bijvoorbeeld zusje zoekt ruzie met zuster, ik “zoek” geen ruzie of je wilt niet buigen of barsten) Kun je misschien uitleggen waar je je reactie op baseert?
Ik heb soms wel een mening ergens over, maar die deel ik niet altijd. Soms wel, maar iedereen heeft toch zijn mening? Ik vind ook niet dat iedereens het eens moet zijn met mijn mening, maar ook niet dat ik het eens moet zijn met iemand anders mening. Als iemand gelijk heeft kan ik mij daar prima bij neer leggen en de ander gelijk geven, ik hoef dan helemaal geen conflict aan te gaan. Als ik gelijk heb vind ik het ook fijn als anderen dat zouden doen, als ik weet dat ik gelijk heb en anderen blijven maar zeggen dat ik niet gelijk heb (veel discussies thuis gaan over of je iets wel of niet gedaan hebt en op welke manier, ik weet toch zelf echt wel zeker wat ik wel of niet gedaan heb en hoe) dan ga ik wel sneller het conflict aan. Dus ja ik weet zo langzamerhand inderdaad wel dat het geen zin heeft om altijd het conflict aan te gaan..
Ik heb zeker begrip voor de angsten van mijn moeder. Hetgene wat ik lastig vind is dat ik niks mag voordat ze alle exacte informatie heeft. Letterlijk wie, wat, waar, wanneer, waarom, hoe etc. soms weet je dat niet en soms wil je ook wat spontaans kunnen doen, dat zit er gewoon echt niet in. Ik begrijp echt wel dat ze willen weten waar ik ben en met wie en hoelang ongeveer en dat bezorgdheid ook uit liefde is.

Ik hoop dat ik jouw reactie niet te zwaar heb opgevat en jij dat ook niet met de mijne zult doen.

Beste meid, Uit je verhaal begrijp ik dat jij iemand bent met uitgesproken meningen over van alles en dat je die meningen niet voor je houdt. Je gaat thuis bij meningsverschillen met je moeder en soms ook met je zuster voor het conflictmodel. Als die anderen ook zo hun ideeen hebben dan geeft dat botsingen. Als twee mensen heel principieel zijn dan kan een discussie geen van hen van mening doen veranderen. Kijk maar naar de politiek, kijk maar naar fundamentalistische gelovigen.

Blijkbaar probeer jij dat toch steeds en je wilt niet buigen en ook niet barsten dus blijven jullie maar bekvechten totdat jullie er genoeg van hebben.
Op een gegeven moment moet je accepteren dat anderen andere meningen hebben dan jij zelf en dat je daar maar mee moet leren leven. Als de ander dat niet kan, zoals je misschien je moeder, dan moet je maar de situaties vermijden die conflicten kunnen geven. Als ze ergens over begint in die zin kan je iets zeggen van, ja hoor, en er niet steeds tegenin gaan. Wat schiet je daar mee op? Niets! Dat weet je nu zo langzamerhand toch wel?

Je moeder wil precies weten wat jij doet, met wie en waar neem ik aan. Je hoort en leest regelmatig hele akelige dingen die met kinderen, jonge mensen gebeuren. Je ergert je er misschien aan, maar je moeder houdt van je en is bezorgd als jij buiten haar gezichtsveld bent, vooral omdat jij een meisje bent. Ze is moeder!
Jij bent achttien, je wilt leuke dingen doen met vriendinnen, met een vriend misschien, en de benauwende sfeer thuis ontvluchten. Dat is begrijpelijk, maar heb ook een beetje begrip voor de angsten van je moeder. Als je ergens heen gaat dan zeg je gewoon iets van: Ik ga naar ... met ... , dat doen, en zo laat ben ik ongeveer weer thuis. Misschien dat dat acceptabel is voor je moeder. Als ze dan begint van denk je daar aan en dat soort dingen dan zeg je gewoon een paar keer, ja ma en klaar is het (hoop ik voor je). Als ze exacte informatie wil dan zeg je dat je dat nog niet weet en dat het afhangt van wat ... wil of zo iets. Als kind moet je je ouders geven wat ze gerust stelt.

Je hebt een oudere zus waar je wel mee kan praten, maar blijkbaar ook wel ruzie mee zoekt. Je zus voelt verantwoordelijkheid voor zusje, maar zusje heeft geen behoefte aan een extra moeder. Je moeder is een volwassene waar je een vertrouwensband mee zou moeten hebben. Sommige moeders zijn wat al te indringerig in je persoonlijke leven en nu je ouder wordt heb je behoefte aan wat meer afstand en vrijheid. Toch heb je soms behoefte aan een ouder iemand met wat meer levenservaring om over dingen te praten die nieuw zijn, zoals relaties, waar je onzeker over bent of graag advies over wilt. Je hebt ook nog wel anderen in je omgeving, zoals je zuster, maar ook je grootouders misschien of andere volwassenen die je kent en waar je mee zou kunnen praten.
Soms praat je met je moeder, soms met je vader, soms met iemand anders, en soms ook kom je hier. Allemaal contacten waar je wat aan kan hebben. Misschien heb je of vind je straks een vriend, misschien heb je een baantje en is daar iemand waarmee het klikt. Stel je open, heb vertrouwen en wees bereid om je principes ter discussie te stellen. Luister en probeer te begrijpen.

Volwassen worden valt niet mee en sommigen worden het nooit, maar de meesten lukt het wel. Sterkte en het beste!

Bedankt voor de reacties. Voor mij klinkt het niet normaal als dat de moeder de spil is van het gezin. Mijn moeder is dat voor mij niet geweest. Dat kan me ook wel verdrietig maken. Ik ben niet de oudste, er zijn al kinderen het thuis uit, dus nu ben ik wel de oudste van degene die nog thuis wonen. Er valt met mijn moeder te praten zolang je dezelfde mening als haar hebt of in ieder geval niet je eigen mening verdedigd. Die discussies kunnen inderdaad oneindig aan de gang blijven, meestal stopt een van ons ook en dan wordt het negeren. Voor dat moment is het fijn dat de discussie is gestopt, maar dat je elke keer weer zo behandeld word en vervolgens genegeerd doet wel pijn. Je kan nog zo je best doen, maar het is gewoon niet goed.
Ze zeggen dat iedereen een moederfiguur nodig heeft in het leven, maar ik weet niet wie dat voor mij is. Soms komt mijn zus even thuis, ook om een stukje te helpen met zorgen en er gewoon te zijn. Ook met haar heb ik sneller discussies, door alles kan ik er slecht tegen als mensen gaan moederen over mij of in alles zeggen wat ik moet doen. Ik uit mij als een onafhankelijk persoon die weinig emoties toont en zelf weet wat ze wil en doet. Ik denk dat diep van binnen een soort schreeuw om gezien te worden zit. Dat ik wel 18 ben, maar soms ook nog een kind en dat ik er al zo vaak alleen voor sta…

Ik praat wel vaak met mijn vader over de situatie, juist omdat hij vaak een beetje tussen ons in staat. Hij wil aan beide partijen loyaal blijven en moet van mijn moeder dan ook nog boos worden, omdat het volgens haar onacceptabel is hoe wij tegen haar tekeer gaan. Voor hem is het dus heel lastig, want hij begrijpt onze kant ook heel goed, maar het is ook zijn vrouw. Hij weet zelf ook hoe het is, omdat hij ook veel over zich heen krijgt. Het lijkt erop dat je het maar moet accepteren, veranderen kunnen we het niet. Hoe moeilijk en oneerlijk het ook is.
Ik ga wel meer mijn eigen weg, eigenlijk begin ik nu pas een beetje met leven. Altijd gedaan wat mensen van mij vroegen en verwachtten, maar ik besef steeds meer dat ik daardoor niet gelukkig ben. Ik doe nu soms meer mijn eigen ding, in het afspreken met andere mensen of het uitvoeren van mijn sport. Mijn ouders, zeker mijn moeder, zijn heel erg van de controle en ze moeten alles weten. Zomaar even de deur uit gaan of afspreken zit er niet in. Dat heeft van hun kant ook een verleden, door wat zij vroeger heeft meegemaakt. Ergens is het dus wel te begrijpen, maar ik vind niet dat je het zo erg op je eigen kinderen moet projecteren.
Ik kan en hoef haar last niet te dragen, maar ik weet echt niet hoe ik er meer afstand van kan nemen…

Schrijf haar een brief naar haar waarin je duidelijk aangeeft de druk die jij voelt.

Beste meid, Jij en de rest van jullie gezin zit in een heel moeilijke situatie. Normaal gesproken is de moeder de spil van het gezin, zij zorgt er voor dat alles gaat zoals het moet gaan en dat het huis een thuis is. Jouw moeder kan die rol niet vervullen en dat drukt op jullie allemaal.
Ik denk dat jij de oudste bent en dat jij je daarom het meest verantwoordelijk voelt. Meisjes hebben wel eens vaker ruzie met hun moeder, maar dan komt het onredelijke meestal van het meisje en de rede van de moeder. In jouw geval probeer jij redelijk te zijn maar met je moeder is er niet altijd (of nooit?) redelijk te praten.

Wat moet je nu doen? Voor de wet ben je meerderjarig en wordt je geacht verstandig en verantwoordelijk genoeg te kunnen handelen. Jouw moeder ziet dat niet en dat geeft conflicten.
Met een onredelijk iemand kan je blijven discussieren totdat je een ons weegt, maar tot een vergelijk kom je nooit. De enige oplossing is om dan maar niet te discussieren. Als je moeder onredelijk is dan zeg je gewoon, oke, en dan loop je weg.
Ik kan natuurlijk niet beoordelen of dat altijd mogelijk is, maar wat schiet je er mee op om te blijven bekvechten als je toch niet dichter bij elkaar komt. Onredelijk gedrag beantwoord je met negeren.

Ik ga er van uit dat je vader ook heel goed weet hoe de situatie is en dat hij jullie steunt. Kun je er met hem over praten? Jullie zijn intiem met elkaar verbonden als gezin en je moeder was voor je vader eens de liefde van zijn leven. Helemaal onbevooroordeeld kunnen jullie geen van allen tegen de problemen aankijken.

Je bent nu zo goed als volwassen en dat betekent dat je in een heleboel opzichten je eigen weg gaat zonder dat het nodig is om overal verantwoording aan je ouders voor af te leggen. Dat is de theorie, maar de praktijk is soms toch wat anders zolang je nog thuis woont.
Probeer wat afstand te nemen van het moeilijke gedoe van je moeder. Zij heeft het misschien wel moeilijk, maar jij hoeft die last niet ook maar te blijven dragen. Veel kan je er niet aan doen en het wordt ook tijd dat jij wat meer aan jezelf gaat denken en het aan leven dat voor je ligt.

Veel sterkte!