Persoonlijk vind ik dat de afstand geen probleem zou moeten zijn: Vanaf mijn 12e fietste ik al elke dag 10 km naar de bushalte (om naar school te gaan), en ook gewoon weer terug. die 2 kilometer extra zou voor mij niks uitmaken. Ik begrijp dat je moeder je wil beschermen, maar dat dit misschien niet de meest fijne manier is. Als je echt wilt, kun je gewoon op de fiets stappen en er heen gaan, come on, je bent bijna 18, tijd dat je zelfstandig wordt, om het zo maar even uit te drukken.

TS hier! Nee er is niks gebeurd. Dit is de eerste keer dat een jongen wat dichter bij me lijkt te staan, heb ook nooit eerder vriendjes gehad dus ik weet niet of het aan de persoon ligt of aan mij. En of ze altijd al zo is geweest. Ze verdomd het gewoon om te zeggen waarom niet. En als ze niet had gewild dat ik met en jongen samen zou werken, had ze dat ff van te voren moeten zeggen en niet op deze manier. Als ik het vraag dan krijg ik als antwoord: ‘vind ik nergens voor nodig, tijdens FaceTime doen jullie toch ook niks? Iedereen doet gewoon z’n eigen stukje, klaar’. ‘Als je het er niet mee eens bent ga je maar op je eigen wonen’. Slaat toch helemaal nergens op! Klopt, we kletsen vaak tijdens facetime maar we zijn ook gewoon serieus bezig.
Nou was er vanochtend toevallig bezoek, en ik heb eens even stiekem meegeluisterd met het gesprek. En ik hoorde iets zeggen over zijn uiterlijk. Ik hoorde haar dit ongeveer zeggen: ‘het is gewoon een mooie jongen, hij is lief voor haar, ontzettend knap, als ik zijn tanden zie val ik recht van me stoel af. Maar ik moet niks forceren, ik moet haar op afstand houden en ze moet eindelijk is gaan inzien dat ik haar alleen maar wil beschermen’. Moet ik toegeven dat hij zeker knap is. De ene keer praat ze super negatief over hem, en de andere keer praat ze zo. Het is ook zo jammer dat hij niet zo dichtbij woont (12km ongeveer) want anders was ik er gewoon allang naartoe gefietst maar ik ga nooit alleen van huis af en al helemaal niet met de fiets (ik woon best ver overal vandaan). Ik vind het nergens op slaan, zijn ouders staan te springen om mij te zien maar mijn moeder houdt me tegen. Zo maak ik ook niet echt een al te goede indruk op hun. Ik snap het echt niet. Mijn vader is maar heel weinig thuis dus daar kan ik niet echt afspraken mee maken, en bovendien mijn moeder is zo stront eigenwijs.Het lijkt wel alsof ze me expres probeert te pesten. En mijn vader boeit het ook niet zoveel over mij, dus die gaat er ook niet tegen in. Soms snap ik niet waarom mijn vader voor haar heeft gekozen... omdat hij zo knap is denkt mijn moeder gelijk dat het een player is. Hij is best wel populair, maar ik ben heus wel verstandig. Bovendien is het maar een crush, daar wil ik niet het bed gelijk mee delen, ik ben geen hoer. één ding weet ik zeker: later ga ik dit dus heel anders doen, dat sowieso.

Voor je PWS is het nodig dat je elkaar ziet. Je moeder klinkt echt als zeur. Ik zou alleen met je vader erover hebben en dan hem nogmaals proberen te overtuigen en toch gaan. Als je ma dan boos wordt zeg je dat t van je vader mocht. En je kan ook gwn waar t op slaat zeggen en tegen haar zeggen: waarom mag het niet? Ik ga aan school werken, heus niet met hem naar bed. Op een grappige manier.

Wat is er gebeurd dat jouw moeder je niet meer vertrouwd? Vraag haar wat je moet doen om haar vertrouwen terug te krijgen. Als ze star blijft passeer je voortaan je moeder en dan doe je alleen nog zaken met je pa. Daar valt mee te praten zeg je. Zijn mening telt net zo zwaar.