Wat vervelend voor je.. Ik woon nu bij mijn vader, maar woonde vroeger met enkel een moeder met borderline zonder medicatie. Dat was wel een stuk minder erg dan wat jij beschrijft, maar ik begrijp hoe enorm lastig het je leven lang kan zijn als je nooit een normaal functionerende ouder echt bij je hebt gehad als kind..
Ik kan je amper advies geven voor het omgaan met je moeder, zelf weet ik ook nog niet hoe ik met haar om moet gaan, ookal gaat het nu een stuk beter en is ze nu wel soort van 'normaal'. Ik zou zeker bij haar wegblijven op slechte momenten. Maar als je daar behoefte aan hebt, kan het zeker wel goed zijn om haar op goede momenten te zien, als je dit kan. Ik denk dat je er misschien ook meer rust mee kan krijgen als zij je uitlegt waar ze last van heeft, zodat je een idee hebt hoe het voor haar is.
Wat ik wel denk is dat ze net zoals mijn moeder erg veel om je geeft, ookal kan ze dit misschien niet laten zien door haar aandoening.
Je kan haar helaas niet helpen, maar dat weet je denk ik zelf ook al wel. Ik probeerde het vroeger wel, mijn moeder te helpen op haar slechte dagen, maar met haar stemmingswisselingen maakte dit alles even beter, maar daarna vele malen erger.. En je raakt er zelf in betrokken, iets wat je helaas niet moet doen.
De enige goede helpende woorden die ik kan geven is dat jij er niks aan kan doen en je ondanks je slechte start zeker wel een normaal en goed leven kan hebben