Ik herken mij zelf een beetje in jou verhaal. alleen ik was wat jonger. ik was een jaar of 11 toen ik besefte dat ik op vrouwen viel maar omdat ik in mijn pubertijd ook vriendjes had dacht ik dat ik bi was. Maar na mijn 16de had ik geen fantasieën meer over jongens en ik werd ook niet verlieft op jongens alleen op meisjes. In de pubertijd slaan al je hormonen op hol de meeste jongeren volgens mij 1 op de 5 of 1 op de 3 twijfeld in de pubertijd over zijn geaardheid. dus dat is heel normaal. Mijn ouders waren na mijn idee altijd heel erg tegen homo's en alles er om heen dat was voor mij natuurlijk heel moeilijk. want in mijn gedachte was het ook iets slecht en ja ik was toch niet slecht of vies ik was gewoon normaal maar ook weer niet. toen ik uiteindelijk uit de kast kwam op mijn 15 als lesbi was de reactie van mijn moeder : oh okj... maar dat wist ik toch al. voor mijn vader was dat niet zo maar na een tijdje wende hij er aan en was het wel ok. zolang niemand het wist. daar ben ik toen mee akkoord gegaan. uit ervaring kan ik je vertellen dat uit de kast komen heel erg moeilijk is maar ook heel erg fijn je voelt je eindelijk vrij en je kan jezelf zijn.